Ο Παναθηναϊκός σταδιακά αποκτά όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τις μεγάλες ομάδες να πρωταγωνιστούν και να ξεχωρίζουν. Άρθρο, του Πάνου Φραγκουλάκη, στο panathinaikos24.gr.
Μπορεί να μη χορτάσαμε θέαμα, μπορεί να περιμέναμε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο για να βεβαιωθούμε ότι το τρίποντο είναι δικό μας αλλά ο Παναθηναϊκός κάνει την τρίτη συνεχή νίκη του στο πρωτάθλημα, ακόμα μία απ΄αυτές που σε πείθουν ότι έχει αλλάξει επίπεδο.
Χωρίς τον αρχι-σκόρερ του Μάρκους Μπέργκ στην αρχική ενδεκάδα το «τριφύλλι» έδειξε να μην πατάει καλά στους «Ζωσιμάδες» το πρώτο εικοσάλεπτο. Αρκετά λάθη στην άμυνα, παίκτες μουδιασμένοι από την καλή εκκίνηση του ΠΑΣ και γενικά μια μέτρια εικόνα που από τύχη δεν κόστισε. Στη συνέχεια η ομάδα ισορρόπησε, βρήκε τα πατήματα της και στο 36’ βρήκε τον τρόπο να φτάσει στον γκολ με το εκπληκτικό βολέ του Ατζαγκούν ο οποίος εξακολουθεί να δίνει περισσότερα απ’ ότι πιθανώς περίμεναν πολλοί…
Στην επανάληψη, όπως ήταν λογικό, οι Γιαννιώτες επιχείρησαν να διασπάσουν την άμυνα του Παναθηναϊκού, έπαιξαν πιο παθιασμένα αλλά φαινόταν ότι δεν είχαν τον τρόπο να απειλήσουν ουσιαστικά. Πολλά μπράβο στους Καρέλη και Κλωναρίδη που με το πρέσσινγκ ψηλά έκαναν ακόμα πιο δύσκολο το έργο των γηπεδούχων να κυκλοφορήσουν σωστά τη μπάλα.
Η ουσία είναι ότι ο Παναθηναϊκός φτάνει σε μια νίκη χωρίς να προσφέρει θέαμα αλλά και χωρίς να κοπιάσει ιδιαίτερα, μια νίκη που μάλλον θα τη ξεχάσουμε γρήγορα. Τι κρίνει όμως μια επιτυχημένη χρονιά, μια χρονιά πρωταθλητισμού; Τι θα συζητούσαμε σήμερα αν τα ματς με Βέροια, Ατρόμητο, Πανθρακικό, Εργοτέλη εντός και Πλατανιά, Απόλλων, Αστέρα εκτός ο Παναθηναϊκός τα καθάριζε με τον τρόπο που φαίνεται ότι τα καταφέρνει τώρα; Αυτό που ξεχωρίζει την ομάδα που πρωταγωνιστεί απ’ όλες τις υπόλοιπες είναι η ευκολία με την οποία μπορεί να καθαρίσει τον αντίπαλο ακόμα και σε ματς που δεν είναι καλή.
Παιχνίδι με παιχνίδι, βδομάδα με βδομάδα ο Παναθηναϊκός μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο και μοιραία αν συνεχιστεί η καλή δουλειά του Γιάννη Αναστασίου θα επιστρέψει εκεί που ανήκει. Κάτω τα κεφάλια, δουλειά απ’ όλους, και η ώρα των τίτλων καθόλου δεν αργεί.
