Επικρατεί από πολλούς μια λογική του τύπου «μη χαίρεσαι όταν χάνει ελληνική ομάδα στην Ευρώπη». Λες και στο εξωτερικό δεν θα χαρεί ο οπαδός της Λίβερπουλ αν αποκλειστεί η Γιουνάιτεντ ή αυτός της Μπαρτσελόνα αν ηττηθεί η Ρεάλ. Αστεία πράγματα…
Δεν είναι κακό να χαίρεσαι αν χάνει ο «αντίπαλός» σου. Ισα, ίσα, που είναι και υγιές. Κακό και πάρα μα πάρα πολύ κομπλεξικό είναι να στήνεις ολόκληρο πανηγύρι, πάνω σ’ αυτό. Όπως έκαναν οι Ολυμπιακοί το 1996, που βγήκαν κατά χιλιάδες στους δρόμους του Πειραιά, όταν το «τριφύλλι» αποκλείστηκε από τον Αγιαξ, μετά τη μεγαλειώδη πορεία του στο Τσάμπιονς Λιγκ εκείνης της σεζόν.
Χιλιάδες Ολυμπιακοί, λοιπόν, λες και πήραν πρωτάθλημα ή η ομάδα τους έφτασε σε κάποιον τελικό, έκαναν πορεία στο πασαλιμάνι και γλέντησαν μέχρι πρωίας. Αυτή ήταν και η αρχή, για να ακολουθήσουν από εμάς οι υποδοχές στον Σούκερ, τα συνθήματα «Ρομπέρτο που μπλοκάρεις πιο καλά», κτλ, κτλ…
Τέτοιες κινήσεις, λοιπόν, όπως εκείνη των φίλων της ομάδας του Πειραιά, δείχνουν αρρώστια. Κόμπλεξ, κατωτερότητα. Ελλειψη επιπέδου και φυσικά μη κατανόησης του τι θα πει καζούρα στον «απέναντι» και τι πανηγύρι στον δρόμο…
Αυτά, για να μην τα ξεχνούν οι παλαιότεροι και να τα μαθαίνουν οι πιο νέοι…
