Εκεί γύρω στα τέλη Αυγούστου – αρχές Σεπτεμβρίου, μέσα στο χορό ανακοινώσεων μεταγραφών, υπογραφών και διακοπών πάντα περιμέναμε εν αγωνίως τις κληρώσεις μπάσκετ, ποδοσφαίρου κλπ. Επρεπε να ξέρουμε βρε αδερφέ πότε έχουμε ντέρμπι (εντός-εκτός) με τον αιώνιο αντίπαλο πρωτίστως κι εν συνεχεία την ΑΕΚ τον ΠΑΟΚ τον Ηρακλή τον Αρη και πάει λέγοντας. Τώρα που το ξαναβλέπω δυο από τις τέσσερις που προανέφερα είναι σε άλλες κατηγορίες κι ο ένας μάλλον την αποχαιρετά αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και δεν εισβάλλω σε άλλα χωράφια… Γυναίκα γαρ!
Τότε λοιπόν πηγαίναμε οι οπαδοί – φίλαθλοι (όπως θέλετε αυτοχαρακτηριστείτε) αμφότεροι στο γήπεδο χωρίς φόβο και μπορώ να πω μετα βεβαιότητος με πολύ περισσότερο πάθος κι όρεξη γιατί το κλίμα ήταν ατόφιο γηπεδικό. Είχε μία μαγεία, να φτιάχνεις όλη σου τη μέρα βάσει αυτού, να ανυπομονείς να μπεις, να ακούς τις “απαντήσεις” στα συνθήματα, να βράζει ο τόπος απο τις ιαχές και τα καπνογόνα, να γίνεσαι ένα με την ομάδα και φυσικά ούτε λόγος για όταν έμπαινε γκολ ή τρίποντο ή κέρδιζες το σετ!
Στο τέλος ήξερες ότι θα περιμένεις καμιά ώρα κι αν είχες κερδίσει ήσουν στα ουράνια, αλλά αν είχες χάσει ποιος καθόταν να ακούσει τη GREEN-ια, την ανάλυση του αγώνα από όλες τις οπτικές γωνίες και τους προπονητές της εξέδρας; Μέσα σε όλα όμως ξεχνούσα την ιδιότητα της γυναίκας κι απλά παρατηρούσα…
Κάπως έτσι χάζευα και χθες το βράδυ μέσα στο ΣΕΦ κι αναπολούσα γαμώτο όλες εκείνες τις φορές. Τώρα ήμουν σα τη μύγα μες το γάλα, σε σκηνικό πολέμου λες και κινδύνευε η ζωή μου! Γιατί ακόμα και στη μπάλα δίνεται φάουλ όταν είναι δύο εναντίον ενός αλλά εδώ πλεον δεν ισχύει ούτε το ένας εναντίον όλων… Να κρύψω τα μπρελοκ μου με τα τριφύλια, στον έλεγχο της τσάντας μη δουν κανένα διαρκείας όλος τυχαίως ή καμιά ατζέντα του Παναθηναικού, να συγκρατηθώ στα καλάθια, να μη με δει κανένας γαύρος γνωστός μου λες και διαπράττω κανένα έγκλημα!
Φυσικά, πρόσφατα στη Λεωφόρο στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό είχα παρκάρει 10 χιλιόμετρα μακριά, δε πήρα το μετρό γιατί λέει θα την είχαν στημένη σε κάποιους σταθμούς οι γαύροι στο γυρισμό, δεν έβαλα το φούτερ που ήθελα γιατί ήταν πράσινο και μετά μπορεί κάποιος ανεγκέφαλος να με έβλέπε και να μου την “ έπεφτε ”, είχα μαζί μου ότι χρειάζεται σε περίπτωση που πετάξουν δακρυγόνα κι άλλα τέτοια απίστευτα!
Όπως έλεγε και ο Αυλωνίτης “ Ωρε που πάμε, ρε που πάμε; ”
