Από το ζενίθ στο ναδίρ…

Κάπου μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα, λίγο η κατάνυξη, λίγο οι αργίες, λίγο η αποχή από τη δουλειά εμείς οι κοινοί θνητοί χάνουμε τις μέρες. Πόσο μάλλον τώρα που “γίναμε Αγγλία”! Με αγωνιστικές ποδοσφαίρου, βόλεϊ και μπάσκετ να κλέβουν την παράσταση κι εσύ να τρέχεις να προλάβεις επιτάφιο και Ανάσταση!

Η ομάδα λοιπόν… αυτό το άυλο πράγμα που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις Θεός, να παραμερίσεις οικονομικά προβλήματα και μιζέρια, να ξεχάσεις χωρισμούς και γιορτές… Από την υπερένταση να μην μπορείς να κοιμηθείς και να σκέπτεσαι όλες αυτές τις αξέχαστες στιγμές που σου έχει χαρίσει από παιδί μικρό! Και ξαφνικά αυτό το πράσινο συννεφάκι διαλύεται και πέφτεις, κάνοντας μια βουτιά στο κενό.

Χρόνος για προσευχές δεν υπάρχει απλά περνάει όλη σου η ζωή σε χρόνο dt μπροστά από τα μάτια σου και έρχεται ένα Κύπελλο να σε κάνει να νιώθεις ξανά άτρωτος! Κάπως έτσι κύλησαν λοιπόν οι τελευταίες τέσσερις μέρες μου. Πηγαίνοντας γήπεδο τη μία για να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται, που λέει και το τραγούδι και την άλλη για να γίνω για 18^η φορά κυπελλούχος Ελλάδας!

Η λέξη Ερασιτέχνης ηχεί στα αυτιά μου σαν αδικία ώρες ώρες. Ξέρετε κάτι, δεν υπάρχουν στερεότυπα τύπου «το βόλεϊ είναι γυναικείο άθλημα», ή «έλα μωρέ τώρα όσοι άντρες παίζουν βόλεϊ είναι αποτυχημένοι μπασκετμπολίστες…».  Υπάρχει η ομάδα, η έδρα, η ψυχή και ο αθλητισμός.  Ναι, κανείς δε πίστευε στη σωτηρία αυτού του Παναθηναϊκού και ναι, όλοι αναπολούμε τον Αγκάμεζ τον Γκόμεζ το Ντάντε και τα αστέρια που πέρασαν από το τριφύλλι. Αλλά μετά βεβαιότητας σας λέω ότι θέλει μεγάλη μαγκιά για να κάνεις ότι έκαναν αυτά τα παιδιά φέτος. Σε ένα κατάμεστο γήπεδο, λοιπόν, μαζευτήκαμε για να κάνουμε κάτι πρωτόγνωρο, γιατί είναι άσχημο πράγμα η δύναμη της συνήθειας! Μάχη για να μείνουμε στην κατηγορία τόσα χρόνια μετά. Και το καταφέραμε, μαζί. Φάνηκε στο χειροκρότημα άλλωστε.

Την επόμενη μέρα πηγαίναμε για άλλο ένα άθλο. Συντονισμένοι σε ένα κανάλι της τηλεόρασης, με την παλίρροια των αναμνήσεων και τη βροχή των αστεριών να μας κλείνουν το μάτι… Στη Μόσχα, αδερφές μου, στη Μόσχα, έμελε να πικραθούμε. Η χασούρα φέρνει μουρμούρα μου έλεγαν ανέκαθεν κι είχαν τόσο δίκιο. Η αντίθεση των συναισθημάτων  μεγάλη σαν τη διαφορά των πόντων που χάσαμε. Και κοίτα να δεις βρε παιδί μου πως μου έρχεται τώρα στο μυαλό η λέξη απυρόβλητο. Τι να καταλογίσεις σε αυτή την ομάδα; Με ποιο δικαίωμα; Επαναδρομολόγηση. Γιατί ο κάθε προορισμός έχει πολλούς δρόμους για να φτάσεις, το θέμα είναι αν θα διαλέξεις τον εύκολο ή όχι. Κάθε εμπόδιο για καλό…

Φτάσαμε στο χθες, στη μητέρα των μαχών του όλα ή τίποτα! Σφάζονταν τα παλικάρια στη “ποδιά” ενός Κυπέλλου. Ατμόσφαιρα όπως λίγες, ατμόσφαιρα όπως παλιά να μυρίζει μπαρούτι, με μόνη διαφορά ότι τώρα μύριζε και κυριολεκτικά δυστυχώς…  Κάπου χάθηκα η αλήθεια είναι. Το δεξί μου αυτί άκουγε τα συνθήματα των Παοκτζήδων, το αριστερό τα συνθήματα μας και τα μάτια μου έβλεπαν τον Πάουλο Σόουζα να σκοράρει στο 3-1 με τη Γιουβέντους (ασπρόμαυροι κι αυτοί)! Επανερχόμουν στην πραγματικότητα και ναι έβλεπα ένα ακόμα θρίαμβο του Παναθηναϊκού μπροστά στα μάτια μου, στο ίδιο γήπεδο. Ήταν η απόλυτη δικαίωση για όλους. Τρίπτυχο πίστης-σκληρής δουλειάς-πάθους. Ο ύμνος να παίζει στα μεγάφωνα ξανά και ξανά, οι οπαδοί μας να τραγουδούν ακάθεκτοι στις θέσεις τους, οι παίκτες σα μικρά παιδιά να πανηγυρίζουν και ποιος είπε ότι και οι άντρες δεν κλαίνε, έστω κι από χαρά! Και κάπως έτσι Κυπελλούχος για το 2014 ο Παναθηναϊκός κυρίες και κύριοι!

Ρε πατέρα σε ευχαριστώ που με έκανες παναθηναϊκό!

Ρε πανάθα σε ευχαριστώ για όσα μου έχεις χαρίσει!