Σε έναν τελικό οι αναλύσεις και η κατασκοπεία βοηθά μόνο αυτούς που είναι αποφασισμένοι να πουλήσουν πολύ ακριβά το τομάρι τους… Γράφει ο Γιάννης Αβραμίδης.
Θα μπορούσαμε σε αυτό το κείμενο να αρχίσουμε ένα σωρό τεχνικές αναλύσεις. Για το πώς παίζει ο Ολυμπιακός, τι έχει αλλάξει τελευταία ο Μπαρτζώκας, για τα περισσότερα side pick που παίρνει πλέον ο Σπανούλης, για το τρικ με τον Ντάνστον στην θέση «4», για την άμυνα με δυναμικά heads, για τον ειδικό ρόλο του Κόλλινς και ένα σωρό άλλα.
Τα τεχνικά επιτελεία των δύο ομάδων είναι σίγουρο ότι έχουν λιώσει τα dvd με τα plays των δύο ομάδων και προσπαθούν να βρουν τρόπους για να αντιμετωπίσουν τα ατού των αντιπάλων τους, αλλά και να τους χτυπήσουν στα αδύνατα σημεία. Φαντάζομαι και το πώς θα είναι οι προπονήσεις των δύο ομάδων. Θα «βαφτίζουν» κάποιον παίκτη Σπανούλη ή Διαμαντίδη αντίστοιχα και θα επικεντρώνονται πάνω του. Οι προπονητές επίσης ξέρουν –και αυτό ισχύει από την Α1 ως την Δ’ ΕΣΚΑ- ότι όλες οι τεχνικές αναλύσεις και οι τεχνικές συμβουλές πάνω στο πεντάλεπτο ενός τελικού πάνε περίπατο…
Σε έναν τελικό, όση προετοιμασία με βίντεο και τα συστήματα του αντιπάλου σου να έχεις κάνει, μετράνε άλλα. Και σε έναν τελικό δεν κερδίζει πάντα ο ποιοτικά καλύτερος. Το παράδειγμα της Ρεάλ και της Μακάμπι είναι η τρανότερη απόδειξη των παραπάνω. Βάλτε έναν έναν παίκτη των δύο ομάδων και συγκρίνεται. Ούτε ένας στους 12 της πρωταθλήτριας Ευρώπης δεν είναι πιο… ταλαντούχος από τον αντίστοιχο του στην Ρεάλ.
Αλλά στο τέλος, αυτοί… οι «χειρότεροι» σήκωσαν την κούπα. Σε έναν τελικό κερδίζει αυτός που το θέλει περισσότερο. Που θα παλέψει και δεν θα χάσει ούτε ένα ριμπάουντ. Που θα κυνηγήσει κάθε μπάλα σε επίθεση ή άμυνα. Που θα τελειώσει την κάθε φάση με αυτοπεποίθηση και δύναμη. Που θα έχει εγωισμό στην προσωπική άμυνα. Που –τέλος ναι- θα είναι και συγκεντρωμένος να ακούσει και το τι θα του πει ο προπονητής του στις ειδικές καταστάσεις. Ο Παναθηναϊκός, ας μην γελιόμαστε, είναι σε πολύ χειρότερη αγωνιστική κατάσταση από τον Ολυμπιακό.
Και παρά το ότι έχει το πλεονέκτημα έδρας, δεν μοιάζει ότι είναι το φαβορί. Δεν βγάζει τόση ενέργεια, δεν έχει πολλές επιλογές από την περιφέρεια στην επίθεση και μοιάζει να εξαρτάται σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από όσο θα ‘πρεπε, από τα ποσοστά του στην περιφέρεια. Όμως σε έναν τελικό, όλα αυτά… μπορούν να αλλάξουν. Αρκεί οι παίκτες του Φραγκίσκου Αλβέρτη, που σε καμία περίπτωση δεν είναι χειρότεροι ποιοτικά από τους αντίστοιχους του Ολυμπιακού, να δείξουν ότι θέλουν περισσότερο το πρωτάθλημα.
Υπάρχει κίνητρο μετά από τόσα πρωταθλήματα και τόσους τίτλους; Σαφώς. Για κάποιους το πρωτάθλημα και αυτοί οι τελικοί είναι ο μοναδικός τρόπος να αποδείξουν ότι ο περσινός τίτλος δεν ήταν μία φωτοβολίδα, αλλά αξίζουν να παίζουν σε τόσο υψηλό επίπεδο. Για άλλους, να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις σε όσους τους θεωρούν τελειωμένους. Για τον Παναθηναϊκό, ένας τίτλος απέναντι στον Ολυμπιακό, είναι πάντα το μεγαλύτερο κίνητρο. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει, ας μην κατέβει. Να το ξαναπούμε για να το εμπεδώσουμε… Σε έναν τελικό δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Κερδίζει αυτός που το θέλει περισσότερο.
ΥΓ. Τα παραπάνω θα μπορούσα να πω και στους παίκτες της ομάδας μου, στην Α’ ΕΣΚΑ, που τις ίδιες μέρες με τους δύο «αιωνίους» έχουν τους δικούς τους τελικούς, με μειονέκτημα έδρας, κόντρα στον Άρη Πετρούπολης. Ας αποδείξουμε και σαν Προμηθέας Χαλανδρίου λοιπόν, ότι το θέλουμε περισσότερο…
