Που να ‘παιζε και επίθεση…

Το προηγούμενο κείμενο θα μπορούσε να ταιριάξει γάντι και στο blog μετά τον αγώνα. Δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, αλλά αυτός που το θέλει περισσότερο. Και ο Παναθηναϊκός στον πρώτο τελικό παρά την πολύ κακή εικόνα τόσο μέσα στο παρκέ όσο και στις εξέδρες με τις άδειες θέσεις, έδειξε στο τέλος πως μπορεί να κερδίσει ένα ματς ποντάροντας στην δύναμη και λιγότερο στην ποιότητα.

Οι επιθέσεις του στην τέταρτη περίοδο ήταν τραγικές και με τον Μαυροκεφαλίδη καθηλωμένο λόγω φάουλ στον πάγκο, φάνηκε το πόσο κενή είναι η ρακέτα του από έναν σέντερ που θα μπορεί να ποστάρει με αξιώσεις και να τελειώσει τις φάσεις. Άστοχα τρίποντα το ένα μετά το άλλο, πολλά εκ των οποίων υπό πολύ καλές προϋποθέσεις και τελειώματα κοντά στο καλάθι που είναι ελαφρώς χειρότερα από ανάλογα σε επίπεδο παιδικοεφηβικών. Θα μου πείτε, πως κέρδισε; Γιατί ο Λάσμε για παράδειγμα που πολλές φορές δεν ήξερε τι να κάνει την μπάλα όταν του την έδιναν κοντά στο καλάθι, έβγαζε τρομερή ενέργεια στην άμυνα. Γιατί απέναντι στον πολύ κακό Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός κατάφερε να πετύχει 12 πόντους παίζοντας με την πλάτη στον τοίχο. Και αυτό έγινε γιατί οι πράσινοι, τόσο στην περιφέρεια όσο και κοντά στο καλάθι, δεν έχασαν μάχη που πήγαινε σε αναμετρήσεις ένας εναντίον ενός. Ο Κόλλινς έκανε την ζημιά, αλλά ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό στο τέλος τις επιθέσεις τις ανέλαβε ο Σπανούλης, ενώ ο Περπέρογλου που ήταν ο κορυφαίος των φιλοξενουμένων για 37’ στο τέλος έκανε τα τρία λάθη (δύο στην επίθεση και ένα στην άμυνα) που έδωσαν στον Παναθηναϊκό τη νίκη. Τι μπορεί να κρατήσει λοιπόν ο Παναθηναϊκός από αυτό το παιχνίδι; Σαφώς ότι κέρδισε με μόλις 5% στα τρίποντα είναι το σημαντικότερο στοιχείο. Ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει βρει ακόμα ουσιαστικές λύσεις απέναντι στην άμυνα του για αυτό και έμεινε για ένα ακόμα παιχνίδι κάτω από τους 60 πόντους. Ότι αυτή η νίκη ίσως αφυπνίσει και τον κόσμο της ομάδας, που έχει σαφώς δικαιολογία –γιατί είναι απαράδεκτο ένα ματς καθημερινή να ξεκινάει στις 10- αλλά δεν νοείται σε έναν τελικό πρωταθλήματος να υπάρχει έστω και μία άδεια θέση. Τι πρέπει να αλλάξει; Τον τρόπο που προσπαθεί να βάλει την μπάλα στο καλάθι. Σαφώς και συμφέρει τον Παναθηναϊκό τα παιχνίδια να πηγαίνουν σε χαμηλό σκορ, αλλά αυτό δεν νομιμοποιεί το να μην έχει μία εναλλακτική λύση όταν ο Ολυμπιακός ματσάρει τους ψηλούς του με τον Κόλλινς ή τον Περπέρογλου και αυτοί δεν μπορούν να τελειώσουν τις φάσεις. Κοινώς… θέλει περισσότερη ταχύτητα και στην επίθεση ο Παναθηναϊκός, που έκανε το 1-0 αλλά ακόμα οι τελικοί έχουν πολύ δρόμο. Το άγχος τώρα το έχει ο Ολυμπιακός. Αυτό είναι γεγονός. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να παίξει πολύ καλύτερο μπάσκετ, κρατώντας την ενέργεια που βγάζει στο μισό καλάθι και παίζοντας πιο έξυπνα στο άλλο μισό.

ΥΓ. Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 59-56, Άρης Πετρούπολης-Προμηθέας 55-56. Τίποτα δεν έχει τελειώσει και για τους δυο… μας. Την Δευτέρα η συνέχεια.

ΣΧΟΛΙΑΣΕ ΤΟ