«Κάποιες σκέψεις, που είχα υποσχεθεί σε φίλους και φίλες, να γράψω για τον Ερασιτέχνη.
Με αρκετές δόσεις… αυτοκριτικής μέσα.
Αν και πάντα μου ήταν σχετικά δύσκολο να γράψω πράγματα, που πηγάζουν ή/και απευθύνονται στην καρδιά. Στο θυμικό. Στο συναίσθημα. Παρόλο που οι σπουδές μου είναι καθαρά θεωρητικές, πάντα προτιμούσα να γράφω κάπως… ρασιοναλιστικά.
Anyway.
Νομίζω οτι η μεγαλύτερη “ένσταση” που ακούμε εκεί έξω, είναι το γνωστό “μα καλά, ασχολείσαι με τον Ερασιτέχνη; Ασχολείσαι με το γυναικείο μπάσκετ/το πιγκ-πογκ/την τοξοβολία/whatever; Απο το βόλεϊ έγινες Παναθηναϊκός;”
Ομολογώ και οτι και εγώ ο ίδιος έτσι σκεφτόμουν. Μέχρι… ενάμιση περίπου χρόνο πριν. Μέχρι… να δω! Τότε ήταν που κατέβηκα για πρώτη φορά, στα “ενδότερα” του Ναού. Εκεί στη Θύρα 2, για να γράψω τους γιους μου στην ξιφασκία. Και τους έγραψα. Και ξεκινήσαμε προπονήσεις. Και δώσαμε και τους πρώτους μας αγώνες, με το Τριφύλλι στο στήθος.
Ένα βράδυ, γυρίζοντας απο προπόνηση της ξιφασκίας, τους είπα “σήμερα θα κάνουμε κάτι πολύ διαφορετικό. Θα πάμε να δούμε προπόνηση της πυγμαχίας”. Άλλο που δεν ήθελαν. Κατεβήκαμε τα σκαλιά της Θύρας 5, μιας πραγματικής παναθηναϊκής κυψέλης, δημιουργίας πρωταθλητών. Γνωρίσαμε τον μεγάλο δάσκαλο Γιάννη Αιδινιωτη. Μονο που δεν αρκέστηκαν στο να δουν. Μου έκοψαν τη μέση να τους σηκώνω για να ριχνουν γροθιες στο “Αχλάδι”! Απο τότε, το αγαπημένο τους τραγουδι έγινε το “eye of the tiger”, και έχουν αρχίσει ΗΔΗ να με πρήζουν για να αρχισουν πυγμαχια… !
Και μετά μπήκα στην άλλη πλευρά της Θύρας 2. Στην τοξοβολία. Γνώρισα τον Τάσο, που τρέχει το τμήμα με περίσσιο μεράκι. Μετά γνώρισα τον Μάνο, την ψυχή του βόλεϊ. Κάποια παιδιά απο το Δ.Σ., που έτειναν ευήκοον ους, σε ότι τους είπα. Που είναι δίπλα σε όλους τους αθλητές.
Τον Θοδωρή, και τον Νικο τον Αβραμίδη απο το Παναθηναϊκό Κίνημα. Και άλλους, και άλλες, που έχουμε επαφή απο εδώ.
Και μετά μπήκα στον Τάφο του Ινδού. Και είδα τα τρόπαια, που ήταν καταχωνιασμένα για δεκαετίες. Και κάποιοι “Τρελοί” φρόντισαν να τα βρουν, να τα καθαρίσουν, να τα αναδείξουν. Έχετε πάει στον Τάφο; αν όχι, δεν ξέρετε τι χάνετε…
Πως είπατε; Ναι, το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι η ναυαρχίδα του Συλλόγου. Καμία αντίρρηση. Από ‘κει γίναμε Παναθηναϊκοί. Τουλάχιστον οι περισσότεροι. Ολοι “απο κάπου” γίναμε. Όλοι και όλα απο κάπου ξεκινάνε, τίποτα στην κτιστή φύση, δεν προκύπτει απο παρθενογένεση.
Του ποδοσφαίρου όμως, προυπήρχε ο Σύλλογος. Το ποδόσφαιρο (και το μπασκετ), υπάρχουν ΑΠΟ τον Σύλλογο και ΕΝΕΚΕΝ του Συλλόγου. Χρονικά, ιστορικά δηλαδή, αλλά και αξιολογικά. Μιλάμε για Παναθηναϊκέ Αθλητικό ΌΜΙΛΟ. Αν δεν υπηρχε ο Π.Α.Ο. δεν θα υπήρχε ούτε ποδόσφαιρο, ούτε το μπάσκετ, ούτε τίποτα απο αυτά που μας έκαναν περήφανους Παναθηναικούς. Για να δανειστώ και μια έκφραση απο το Κατά Ιωάννην, “πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν”!
Άσε που, τα του ποδοσφαίρου τα τρωτά είναι …γνωστά. Ξέρουμε τι σαπίλα επικρατεί. Ξέρουμε για τα παρασκήνια, ξέρουμε για τις “ουσίες”, τα ξέρουμε όλα. Οπότε, ναι. Ασχολούμαστε με τον Ερασιτέχνη. Γιατί ξέρουμε οτι εκεί τίποτα δεν χαρίζεται, τίποτα δεν ξεπουλιέται, τίποτα δεν προδίδεται, τίποτα δεν μπουκοτάρεται εκ των έσω ή εκ των έξω. Και αργά ή γρήγορα, αν αξίζεις, δικαιώνεσαι.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΘΑ ΠΕΙ ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΨΥΧΗ!».
