… κι η κόλαση εδώ, λέει το γνωστό τραγούδι, που ταιριάζει «γάντι» με το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ο Διονύσης Δεσύλλας γράφει στο panathinaikos24.gr για όλα όσα ζουν όσοι βρίσκονται στο «Απόστολος Νικολαϊδης» τις Κυριακές.
Το ποδόσφαιρο και γενικότερα ο αθλητισμός δεν είναι μόνο το «καθαρά» αγωνιστικό κομμάτι. Οι αναλύσεις, τα συστήματα, τα γκολ, τα καλάθια, τα αποτελέσματα. Είναι και όλα όσα συμβαίνουν γύρω απ’ αυτά. Το συναίσθημα, η ατμόσφαιρα, η κερκίδα, το πάθος, η αγάπη για την ομάδα σου, αλλά και για το άθλημα που παρακολουθείς και η προσμονή που έχεις από το πρωί της ημέρας του αγώνα, μέχρι να πατήσεις το πόδι σου στη θύρα του γηπέδου, όπου θα παρακολουθήσεις το ματς που επέλεξες.
Την Κυριακή που μας πέρασε, επέλεξα να κάνω κάτι διαφορετικό απ’ ότι συνήθως. Να μην «εγκλωβιστώ» τόσο στα της δουλειάς, να μην κάνω τα ίδια και τα ίδια πριν από κάθε παιχνίδι (δυο ώρες πριν από την αναμέτρηση στα δημοσιογραφικά θεωρεία, στήσιμο της κονσόλας για την περιγραφή κτλ), αλλά να το απολαύσω λίγο περισσότερο. Ετσι, λοιπόν, αφού από νωρίς τακτοποίησα τα πάντα στο μπουθ του «Απόστολος Νικολαϊδης», κατέβηκα προς το κλειστό του «Τάφου του Ινδού» και παρακολούθησα την αναμέτρηση για το μπάσκετ γυναικών, ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό Βόλου. Σε ένα κατάμεστο κλειστό, με μια ατμόσφαιρα εξαιρετική, με ανθρώπους κάθε ηλικίας και το όλο σκηνικό να σε γυρίζει χρόνια πίσω. Ρομαντισμός, ερασιτεχνικός αθλητισμός και κερκίδα που από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό φώναζε για τις αθλήτριες με τα πράσινα. Ωραία κατάσταση…
Στη συνέχεια, επέστρεψα ξανά στη θέση μου για να πάρω θέση για την περιγραφή του ποδοσφαιρικού, πλέον, αγώνα ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Εργοτέλη. Μαζί με εμένα, και χιλιάδες άλλοι, οι οποίοι, είτε από νωρίς, είτε αργοπορημένοι, πήραν θέση στο πιο ιστορικό γήπεδο της Ελλάδας. Και σιγά, σιγά, τα άδεια καθίσματα γέμιζαν, και σιγά σιγά το πέταλο της Θύρας 13 έπιανε παλμό και σιγά, σιγά η Λεωφόρος έγινε η γνωστή έδρα. Ο… παράδεισος για τους παίκτες του «τριφυλλιού» και η κόλαση για τους αντιπάλους.
Ωσπου φτάσαμε στο τέλος, με μια σκηνή που θα τη θυμόμαστε για πολλά χρόνια. Με παίκτες και οπαδούς να κρατούν μαζί το πανό για τον Οδυσσέα Καλογεράκη, που έφυγε πριν από λίγες ημέρες από τη ζωή και μαζί με το πέταλο των οργανωμένων να τραγουδούν το γνωστό σύνθημα «Τον ΠΑΟ μου τον αγαπώ»… Εικόνες συγκινητικές, εικόνες μοναδικές, εικόνες που καταδεικνύουν το μεγαλείο και το ωραίον του αθλητισμού…
Είναι αυτό που γράφαμε και παραπάνω. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο οι αγώνες και οι τακτικές, αλλά πολλά περισσότερα. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς γκολ, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει και χωρίς κόσμο στις κερκίδες. Η συνύπαρξη αυτών των δυο, το κάνουν γοητευτικό. Και αυτό που έγινε την Κυριακή στη Λεωφόρο αποτελεί εκτός από υγεία και μια κατάδειξη του μεγαλείου και της… μαγικής ιδιότητας αυτού του γηπέδου. Οσοι δεν έχετε κάνει φέτος τον κόπο να πάτε ένα απόγευμα της Κυριακής στην Αλεξάνδρας, ξανασκεφτείτε το. Αξίζει και με το παραπάνω…
