Ο Τάκης Τσιρτσώνης συνεχίζει την ανάγνωση της ΑΒ του Παναθηναϊκού και παραδειγματίζεται από τον Κροάτη στράικερ που... μοιάζει να έχει επιστρέψει για τα καλά.
Γκολ (χρυσό) στο Αγρίνιο τον Δεκέμβρη. Γκολ (τρίποντο κι αυτό) με το Λεβαδειακό, ένα μήνα μετά. Γκολ προχτές στη Λεωφόρο με τον Παναιτωλικό. Κι ακόμα, το πρώτο κόντρα στον Πλατανιά, το ένα από τα δύο γκολ της μυθικής ανατροπής κόντρα στον Πανιώνιο στον πρώτο γύρο και κάποιο ίσως ακόμα που μου διαφεύγει. Κανένα τους από εκείνα που διεκδικούν μια θέση στα highlights της σεζόν. Μα όλα τους χρυσάφι. Και ενδεικτικά ποδοσφαιρικής ευφυΐας και ποιότητας, της κατηγορίας που το ελληνικό πρωτάθλημα τα τελευταία χρόνια αραιά και πού αξιώνεται.
«Μα με Πέτριτς;» θυμάμαι το σχόλιο ενός φίλου σε αυτήν ακριβώς τη σελίδα πριν από μερικούς μήνες. Είχα απαντήσει κάτι σαν «Χμμμμ… ναι». Διστακτικά, είναι αλήθεια. Όπως ακριβώς και ο σπουδαίος Κροάτης ξεκίνησε στο Τριφύλλι. Πριν πάρει για τα καλά μπροστά.
Έχω και στο παρελθόν εκφράσει την αμέριστη συμπάθεια και εκτίμησή μου στους μισθοφόρους. Στους μπαρουτοκαπνισμένους εκείνους πολεμιστές που επ’ αμοιβή θέτουν τις αξιομνημόνευτες ικανότητές τους στην υπηρεσία αγώνων που από συναισθηματικής άποψης ελάχιστα τους αφορούν. Κι έχω –ίσως επειδή και η δική μου πρώτη νιότη έχει παρέλθει…- μια ιδιαίτερη αδυναμία σε εκείνους που, όπως οι σκληροί στην “Άγρια Συμμορία του Πέκινπα” ή το “Και οι εφτά ήταν υπέροχοι”, δοκιμάζουν ένα τελευταίο κόλπο, καμουφλάροντας το έλλειμμα σε ταχύτητα ή εκρηκτικότητα με την εμπειρία που ο χρόνος σταλάζει.
Το ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε απόσταση βολής (ή περίπου) από την κορυφή οφείλεται, λέω εγώ, σε μεγάλο βαθμό στο ποδοσφαιρικό τσαγανό ενός τέτοιου σιτεμένου μισθοφόρου. Ενός ταλαιπωρημένου από τραυματισμούς Κροάτη που ήρθε στην Ελλάδα στα τελειώματα του και χρειάστηκε χρόνο μέχρι να βρει τα πατήματά του και τη θέση του στο γήπεδο. Ένα ψευτοδεκάρι (χάρη στην έμπνευση του λοιδωρηθέντα από τους πολλούς Γιάννη Αναστασίου) που αν του δοθεί η ευκαιρία τα καρφώνει κιόλας, χαρίζοντας στην ομάδα βαθμούς κι ελπίδα.
Σκέφτομαι πως δύσκολα θα γίνει ποτέ αφίσα σε δωμάτια πράσινων πιτσιρικάδων, σύνθημα της κερκίδας ή είδωλο. Μα προσωπικά θα γούσταρα πολύ να πιούμε μια μπύρα (μάλλον περισσότερες) μαζί.
