Ο Παναθηναϊκός έπαιξε με την φωτιά αλλά η συγκέντρωση των παικτών στο 38’ μέσα στο γήπεδο ήταν σαν να τους άνοιξε πάλι τον διακόπτη του… καλού μπάσκετ, γράφει ο Γιάννης Αβραμίδης.
Πως μπορεί όμως να χαθεί ένα φαινομενικά εύκολο παιχνίδι. Για την ακρίβεια ένα παιχνίδι που φαινόταν εύκολο στα πρώτα δέκα λεπτά. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε με την φωτιά, επέτρεψε στον Ερυθρό Αστέρα να έχει βάσιμες ελπίδες για να πάρει το διπλό και θαρρεί κανείς πως η συγκέντρωση των πέντε «βασικών» στο φάουλ στο 38’ ήταν αυτό που ξύπνησε τους πράσινους και τους γλίτωσε στο τέλος.
Ένα τέλος που είναι καλό αλλά δεν μπορεί να μην σε προβληματίσει για τα 28’ αγώνα που χάθηκαν για τον Παναθηναϊκό από το τέλος του πρώτου δεκάλεπτου ως το φινάλε. Να τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Το «διάβασμα» του Ερυθρού Αστέρα ήταν εντυπωσιακό στην αρχή. Ο Παναθηναϊκός έτρεξε στον αιφνιδιασμό, χτύπησε στα αργά πόδια του Μαριάνοβιτς στα πικ, γύρισε καλά την μπάλα και ευστόχησε σχεδόν σε όλες τις επιθέσεις του. Αν δεν με απατάει η μνήμη μου, μόνο στο τελευταίο ενάμιση λεπτό έγιναν δύο λάθος επιθέσεις και ένα κακό σουτ από τον Γκιστ. Στην άμυνα, η βοήθεια από την weakside σε μορφή παγίδας στον θηριώδη Μαριάνοβιτς ήταν υποδειγματική. Όλα καλά εξού και οι 20+ πόντοι διαφορά με τον Ερυθρό Αστέρα να έχει βάλει μόλις έξι.
Τι άλλαξε στο δεύτερο ημίχρονο. Ξεκινάμε από τους παίκτες. Μποχωρίδης και Μπλουμς ήταν σαν να μην μπήκαν ποτέ στο παιχνίδι. Ξεχνάμε την επίθεση. Στην άμυνα έμεναν μακριά, δεν πήγαιναν σε καλά close out και έδειξαν εκτός κλίματος αγώνα. Ο Μαυροκεφαλίδης από την άλλη, δεν πήρε ούτε ένα αμυντικό ριμπάουντ στα 6’ που αγωνίστηκε στο πρώτο ημίχρονο, με τους ημίψηλους του Ερυθρού Αστέρα, ενώ στην επίθεση δεν έκανε σουτ. Αποτέλεσμα ήταν να αντικατασταθεί και να επανέλθει άρον άρον ο Μπατίστα κάτι που κόστισε στο τρίτο δεκάλεπτο.
Κακός επιθετικά και ο Νέλσον με τους τέσσερις εκ των πέντε βασικών του Παναθηναϊκού να κλείνουν δεκαπεντάλεπτο στο παρκέ, κάτι που σιχαίνεται ο Ιβάνοβιτς. Αλλά αναγκάστηκε και φάνηκε στο τρίτο δεκάλεπτο πως δεν εμπιστευόταν παραπάνω από οκτώ παίκτες για το ροτέισον.
Ο Νέλσον ήταν ο… Σάδα για τον Ερυθρό Αστέρα αστοχώντας σε εύκολα τρίποντα, με τους συμπαίκτες του να τον μιμούνται, τα λάθη να αυξάνονται και τους ψηλούς να μην σκοράρουν εύκολα, ούτε κοντά στο καλάθι.
Οι φιλοξενούμενοι δεν είναι τυχαία στο Τοπ-16. Ξέρουν πώς να «χτυπάνε» τον αντίπαλο και ο Ιβάνοβιτς ωρυόταν στον πάγκο για την άμυνα, που δεν επέτρεπε στον Παναθηναϊκό να τρέξει όπως έκανε στο πρώτο δεκάλεπτο. Τι εννοώ με αυτό; Ότι δεν υπήρχε το εύκολο ριμπάουντ για να φύγουν οι πράσινοι στον αιφνιδιασμό. Ο Μπατίστα προσπάθησε να παίξει ένας προς έναν τον Μαριάνοβιτς σε μία πολύ κακή αμυντική του βραδιά, ο Μαυροκεφαλίδης συνέχισε να έχει τρωτό σημείο τα ριμπάουντ και ήταν πολλές φορές που το ροτέισον στην άμυνα ή οι βοήθειες από την weakside ήταν τόσο κακές που ο Ερυθρός Αστέρας δεν πίστευε πως πετύχαινε τόσο εύκολα καλάθια.
Ευτυχώς που επιθετικά υπήρχε πλέον σκορ κοντά στο καλάθι, ο Μαυροκεφαλίδης έπαιξε πολύ έξυπνα με ντρίμπλα από μακριά και ο Διαμαντίδης έδινε σιγουριά και αυτοπεποίθηση στους συμπαίκτες του.
Όταν όμως μία ομάδα κατώτερη σου την βάζεις στον αγώνα θα πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς και κάποια πολύ τυχερά καλάθια (τα οποία μάλιστα ήταν και buzzer beater) και θα πρέπει να την τιμωρείς και όχι να σε τιμωρεί. Άστοχος ο Νέλσον σε πέναλτι από την κορυφή, εύστοχος υπό πίεση ο Κάλινιτς στην αμέσως επόμενη φάση.
Η διαφορά στους πέντε πόντους, ο Σλότερ να χάνει βολές και ο Μπατίστα από κάτω και η ψυχολογία θαρρείς πως ήταν με τους φιλοξενούμενους.
Είπαμε όμως… Μέχρι το 38’. Εκεί ο Παναθηναϊκός ήταν σαν να πάτησε ένα κουμπάκι και να ξύπνησε. Μαζεύτηκαν οι παίκτες και ήταν σαν να λένε «Έλα ας κόψουμε τις… και πάμε να κερδίσουμε». Τόσο απλά. Τρίποντο ο Διαμαντίδης, τρίποντο ο Σλότερ, φανταστικές άμυνες και με βοήθεια πάνω στον Μαριάνοβιτς και με ροτείσον μετά από κατάσταση 2 εναντίον 2 και ο Παναθηναϊκός κάνοντας αυτό που έπρεπε να κάνει από την αρχή, κέρδισε ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι που τον βάζει στην δεύτερη θέση του ομίλου του.
Αν πρέπει να βγάλουμε το καπέλο σε κάποιον πάντως, αυτός δεν είναι ούτε ο Μπατίστα, ούτε ο Γκιστ, ούτε ο Σλότερ. Αυτός είναι ο Γιάνκοβιτς του οποίου η δουλειά δεν αποτυπώνεται σε κανένα φύλλο στατιστικής, αλλά ήταν αυτός ο ηγέτης του Παναθηναϊκού πιέζοντας, μαζεύοντας ριμπάουντ, σκοράροντας στα κρίσιμα και μένοντας στο παρκέ σε όλο το δεύτερο ημίχρονο παρά τα τέσσερα φάουλ του.
Ο μικρός… μεγάλωσε και ο Παναθηναϊκός δεν φείδομαι της σκέψης, ότι βρήκε το επόμενο μεγάλο τριάρι του ελληνικού μπάσκετ.
ΥΓ. Καλά το καπέλο στον Διαμαντίδη το βγάζουμε πάντα… Δεν θα ταν και είδηση…
