Μην κρύβεστε. Αυτό το ποδόσφαιρο θέλουμε και γι’ αυτό τα τραβάμε αυτά. Αν δεν το θέλαμε, δεν θα γινόταν τίποτα. Αλλά μας αρέσει αυτό. Ζούμε για την ίντριγκα. Τη γουστάρουμε. Θέλουμε την «προεδράρα» μας να μπαίνει μέσα στο γήπεδο του αντιπάλου και να τους «τα δείχνει». Κι αν δεν συμβεί το παραμικρό, θα βγει την επόμενη μέρα η εφημερίδα μας και θα γράψει με μεγάλα γράμματα. «ΣΑΣ ΓΛΕΝΤΗΣΕ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΚΑΝΑΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΤΕ ΦΛΩΡΟΙ». Αν πάλι περάσει καμιά φωτοβολίδα ξυστά απ’ το κεφάλι του, τότε ο τίτλος θα είναι διαφορετικός και οι φλώροι θα γίνουν «δολοφόνοι». Μονά – ζυγά δικά μας δηλαδή.
Θέλουμε επίσης την «προεδράρα» μας να πηγαίνει με τσαμπουκά στις αίθουσες, να βαράει το χέρι στο τραπέζι και να φωνάζει στον απέναντι, «θα σου γαμ… το μ… που σε πέταγε». Και την άλλη μέρα, με μεγάλα γράμματα θα βγούμε και θα βροντοφωνάξουμε πως «ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΠΑΝΩ ΤΟΥ». Διότι απ’ όλη αυτή την ιστορία, αυτό που μας έμεινε είναι ότι τα έκανε πάνω του κάποιος και όχι ότι η Σούπερ Λίγκα είναι ένα μπουρδέλο και μισό και αυτό το έχει καταλάβει μέχρι και η θεία μου η Λένη στο χωριό (ο μόνος που δεν το έχει καταλάβει είναι ο Νίκος Μαχλάς, που είπε πως δεν έγινε και τίποτα το σοβαρό!).
Θέλουμε τον προπονητή μας να είναι «μάγκας» και «πολλά βαρύς» και μας αρέσει αυτό και μόνο αυτό. Το αν κάνει αγωνιστικά εγκλήματα, το αν λέει άλλα αντί άλλων για να δικαιολογήσει μια ήττα, δεν μας απασχολεί. Λες και πληρώνεται για να τσεκάρει την αδρεναλίνη ενός τύπου με full face και όχι για να φτιάχνει την τακτική και το σύστημα. Φυσικά, αν ο αντίπαλος προπονητής κάνει τα ίδια, τον αποκαλούμε προκλητικό και αν φάει κανένα ποτήρι με αναψυκτικό στο κεφάλι, τον κατηγορούμε για θέατρο. Και του πετάμε και το μυθικό «φτιάξε πρώτα ομάδα και μετά μίλα», για να αποτελειώσουμε.
Μέχρι φυσικά ο ίδιος προπονητής, ένα χρόνο μετά, να μας έχει κερδίσει ξανά, να δηλώνει με το που τελειώνει το παιχνίδι πως αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο, λόγω των επεισοδίων κι εμείς ξαφνικά να κάνουμε την κωλοτούμπα μας και να λέμε «ορίστε, σας τα είπε και ο προπονητής σας». Ξαφνικά ξεχάσαμε πως πέρσι τέτοια μέρα τον αποκαλούσαμε γραφικό, θεατρίνο, προκλητικό και άμπαλο και αρχίσαμε να τον αποθεώνουμε, γιατί πολύ απλά «την είπε» στους οπαδούς της ίδιας του της ομάδας.
Οι οποίοι μπήκαν στο γήπεδο, τα έκαναν λαμπόγυαλο, έβαλαν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, πετούσαν φωτοβολίδες και έκαναν όργια που μας έκαναν να φωνάξουμε, σαν άλλοι Βαρουφάκηδες «ουάου» διότι πέφταμε απ’ τα σύννεφα και δεν τα είχαμε ξανά δει. Γιατί αυτά «δεν έχουν γίνει και δεν θα γίνουν ποτέ στο Καραϊσκάκη». «Ναι, αλλά έχουν γίνει στη Ριζούπολη». «Ναι αλλά έγιναν και στο ΟΑΚΑ, στο γκολ του Αμπντούν». «Ναι αλλά έγιναν και στο ματς με τον Καλόπουλο». «Ναι αλλά έγιναν και στην επιστροφή του Νικοπολίδη».
Ποιος την έχει πιο μεγάλη. Αυτοί ήμασταν, αυτοί είμαστε και αυτοί θα παραμείνουμε. Στα επεισόδια, στο γήπεδο, στα Δ.Σ. της Λίγκας, στο οφσάιντ, στο πέναλτι, στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα, στα σάιτ, στα αποκλειστικά, στις αποκαλύψεις, στις αλήθειες και στα ψέματα.
ΥΓ: Άκου εκεί «ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΠΑΝΩ ΤΟΥ». Και μετά ζητάμε να μην μπαίνει ο άλλος μέσα με το full face…
