Στην Ελλάδα δεν αντέχουμε την αλήθεια. Πάντα βλέπουμε τα πράγματα από την οπτική του… συμφέροντος και ακόμη κι αν μέσα μας παραδεχόμαστε πως κάνουμε λάθος, δεν πρόκειται ποτέ να το εκφράσουμε δημοσίως, είτε γραπτώς, είτε προφορικώς. Ζούμε, άλλωστε, στη χώρα της συγκάλυψης, του κουκουλώματος, του “με λένε Ρίζο, κι όπως θέλω τα γυρίζω”. Οχι μόνο στο αθλητικό πλαίσιο, αλλά παντού. Ε, “λογικό” είναι, λοιπόν, τις τελευταίες ημέρες να γίνεται μια προσπάθεια να γίνει το άσπρο, μαύρο…
Και εξηγούμαι…
Εδώ και κάμποσο διάστημα, στο ελληνικό πρωτάθλημα της απαξίωσης, των επεισοδίων, της διαφθοράς και “των κεκλεισμένων” – αλλά όλα αυτά είναι μια άλλη κουβέντα την οποία έχουμε κάνει και φυσικά θα ξανακάνουμε-, η ομάδα η οποία ξεχωρίζει για τη σταθερότητά της, το στρωτό ποδόσφαιρο και την ουσία είναι ο Παναθηναϊκός. Με 8 σερί νίκες στη Λίγκα, με αξιοσημείωτη ωριμότητα και πρόοδο που πιστώνονται σε μεγάλο βαθμό ο Γιάννης Αναστασίου και οι συνεργάτες του, οι “πράσινοι” αθόρυβα έφτασαν ψηλά, αλλά εξ’ αιτίας των όσων έγιναν στο ντέρμπι της Λεωφόρου από καμια 200αρια πράσινους ανεγκέφαλους, αλλά και από έναν, δυο ερυθρόλευκους “πρωταγωνιστές”, πολύ δύσκολα θα αγγίξουν την κορυφή. Αγωνιστικά, όμως, την αξίζουν πολύ περισσότερο από τον Ολυμπιακό, ο οποίος μόνο ομάδα δεν είναι, πληρώνοντας τα “πούλα – αγόρασε”, δίχως καμία ποδοσφαιρική λογική, του “αφεντικού” του.
Ο Παναθηναϊκός είναι η καλύτερη ομάδα. ΠΡΟΣΟΧΗ! Μπορεί να χρειάζεται 3-4 ποιοτικές προσθήκες για να κάνει το βήμα παραπάνω και για να αντέξει, αν θέλετε, Ελλάδα και Ευρώπη μαζί. Αλλά τη δεδομένη χρονική στιγμή, με τα όσα βλέπουμε συνολικά στο πρωτάθλημα, οι “πράσινοι” παρουσιάζουν το πιο καλοδουλεμένο σύνολο, παίζοντας την καλύτερη και πιο… ορθόδοξη μπάλα. Εξαιρετική ανάπτυξη, πολύ καλή κυκλοφορία, φαντασία, ενίοτε στο παιχνίδι και σπουδαία βελτίωση στο αμυντικό κομμάτι, με εξαιρέση αυτό το τρελό 4-3 κόντρα στον ΠΑΟΚ, όπου τα μετόπισθεν δεν λειτούργησαν καλά. Ολα τα παραπάνω, είναι συνδυασμός της δουλειάς και της υπομονής, με την πρόοδο ορισμένων νέων ποδοσφαιριστών (Λαγός, Καρέλης οι κυριότεροι), οι οποίοι ήρθαν να προστεθούν στους ήδη γνωστούς (Μπεργκ, Ζέκα, Πράνιτς). Προσθέστε, επίσης, την… ανάσταση του εξαιρετικού φέτος, Πέτριτς, αλλά και το δέσιμο στο δίδυμο Σίλντενφελντ – Ταυλαρίδη, που αυτή τη στιγμή αποτελούν υπόδειγμα δουλειάς για κάθε στόπερ. Αφήνουμε, για το τέλος τον Στιλ, ο οποίος αποδείχθηκε σε λίρα εκατό. Ενας πολύ καλός τερματοφύλακας, ο οποίος αν και, αρχικά, αμφισβητήθηκε κέρδισε με το σπαθί του τη θέση κάτω από τα δοκάρια.
Αυτή είναι η αλήθεια. Ο Παναθηναϊκός είναι η καλύτερη ομάδα, το καλύτερο σύνολο κι ας μην έχει ξοδέψει τα εκατομμύρια του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ. Κι΄όμως, όταν αυτό εκφράζεται και αναλύεται με αριθμούς, δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν το αποδέχονται. Διότι, στην ουσία θα είναι σαν αποδέχονται την ήττα τους. Κι αυτό στην Ελλάδα, “πονάει”. Κανείς δεν θέλει να χάνει κι ας το γνωρίζει μέσα του, πως έχει συμβεί.
Αν πέρυσι, έγινε η αρχή, φέτος μπήκαν οι βάσεις. Οι βάσεις για μια ομάδα που θα μπορέσει να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια, αρκεί να συνεχιστεί η ίδια φιλοσοφία, να γίνει η απαραίτητη προσθήκη 3-4 ποιοτικών ποδοσφαιριστών, αλλά και η διαρκής αξιοποίηση παιδιών από την ακαδημία, όπως συμβαίνει, άλλωστε και τώρα. Και γίνουν όλα αυτά, από τη νέα χρονιά, ο Παναθηναϊκός δεν θα αρκείται απλά στον “άτυπο τίτλο” της “καλύτερης ομάδας”.
