To παιχνίδι με την Ρεάλ ήταν ακριβώς ότι χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός για να ξεφύγει από την μιζέρια των τελευταίων ημερών. Από την γκρίνια για την ακρίβεια που είχαν προκαλέσει οι δύο ήττες στην Ευρωλίγκα και που σε έκαναν να τα βλέπεις όλα αρνητικά. Να εστιάζεις στο ότι ο Διαμαντίδης έπαιζε 30+ λεπτά στην Δράμα, στο ότι ο Ιβάνοβιτς ξεχνούσε παίκτες στον πάγκο στα κρίσιμα τελευταία δεκάλεπτα, στο ότι ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να έχει απωλέσει την δυνατότητα να πλασαριστεί ακόμα και δεύτερος στον όμιλο του.
Ήταν βάλσαμο τόσο η νίκη όσο κυρίως η εμφάνιση. Η απαίτηση όλων είναι να συνεχιστεί στο ίδιο μοτίβο. Να δούμε τον Παναθηναϊκό να συνδυάζει το επιθετικό μπάσκετ, με τον γρήγορο ρυθμό και την εμπιστοσύνη στο ατομικό ταλέντο των παικτών του μετά από ομαδικές συνεργασίες, με την πιεστική άμυνα με rotation και αλληλοβοήθειες που κάνουν τον αντίπαλο να βγαίνει από τα συστήματα του και να πηγαίνει σε ηρωισμούς.
Αυτό ακριβώς έγινε και με την Ρεάλ. Το spacing στην επίθεση θύμιζε καλές εποχές Ομπράντοβιτς, στο ένας εναντίον ενός που φαινόταν να οδηγεί και η άμυνα της Ρεάλ ο Παναθηναϊκός έβρισκε συνεχώς πόντους, οι συνεργασίες όταν ερχόταν βοήθεια ήταν αποτελεσματικές (βλέπε 21 ασίστ) και ο Παναθηναϊκός πάτησε ρακέτα και με τους περιφερειακούς που έδειξαν τρομερή αυτοπεποίθηση στο να φτάσουν κοντά στο καλάθι.
Δεν είναι τυχαίο, αλλά σίγουρα στον Παναθηναϊκό δεν το συναντάμε συχνά, να έχει σε ένα παιχνίδι 50 προσπάθειες για δίποντο και μόλις 16 για τρίποντο και από τις 50 επιθέσεις μέσα από την γραμμή των 6,75μ. οι μισές να είναι από τους περιφερειακούς του. Αυτό που είχαμε δει ως τώρα είναι τελείως διαφορετικό, με τον Παναθηναϊκό να έχει ως κύριο εκφραστή επιθέσεων από τους περιφερειακούς του, το τρίποντο.
Και αν το θέλετε με αριθμούς, ως τώρα στην Euroleague ο Παναθηναϊκός είχε μέσο όρο 36 προσπάθειες για δίποντο και 23 για τρίποντο. Ενώ οι περιφερειακοί του σαν μέσο όρο έχουν 16 προσπάθειες για δίποντο σε κάθε παιχνίδι και στο ματς με την Ρεάλ έφτασαν τις 26.
Αυτό αλλάζει λίγο την εικόνα του Παναθηναϊκού και το να έχεις πολλές προσπάθειες μέσα από το τρίποντο σημαίνει μεταξύ άλλων ότι είσαι πιο επιθετικός για να φτάσεις κοντά στο καλάθι, ότι τρέχεις πιο πολύ στον αιφνιδιασμό και ότι δείχνεις μεγαλύτερη ενέργεια στην κίνηση με την μπάλα και όχι μόνο μακριά από αυτή.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτες ομάδες στην Euroleague σε αυτό το κομμάτι είναι η Φενέρ, η Ρεάλ και η Άλμπα που βασίζονται σε πολύ καλούς γκαρντ με την μπάλα στα χέρια, αλλά και ο Ερυθρός Αστέρας που έχει πολύ post game.
Ο Παναθηναϊκός από δω και στο εξής πρέπει να χτίσει πάνω σε αυτό. Να αρχίσει να δημιουργεί συνθήκες και καταστάσεις ένας εναντίον ενός μετά από δημιουργία isolation σε χώρο, να βελτιώσει το spacing του ακόμα περισσότερο, ώστε να δυσκολέψει την κάθε βοήθεια από strong ή weakside και να εκμεταλλευτεί τους πολύ καλούς αμυντικούς στην περιφέρεια που έχει, όπως είναι ο Νέλσον αλλά και ο Σλότερ ο οποίος βγάζει απίστευτη ενέργεια όταν κυνηγάει κάποιον καλό γκαρντ.
Παράλληλα θα πρέπει να αξιοποιήσει περισσότερο τον Λαβάλ που ήταν πολύ καλός στο πολύ μικρό διάστημα που χρησιμοποιήθηκε και να προσαρμόζει τα set games του ανάλογα ποιος από τους Μπατίστ, Γκιστ και Μαυροκεφαλίδη είναι στο παρκέ.
Σαφώς μεγαλύτερο κέρδος από ένα τέτοιο ματς, είναι πως αυτή η πολύ καλή εμφάνιση έγινε χωρίς ουσιαστικά την συνδρομή του Διαμαντίδη. Κάτι που σε γεμίζει με αισιοδοξία για την επόμενη μέρα. Από την άλλη όμως εδώ υπάρχει και ο κίνδυνος μήπως αυτό δεν μεταφραστεί σωστά, οπότε θέλει καλή διαχείριση και χαμηλούς τόνους.
Η σεζόν έχει πολύ δρόμο ακόμα εξάλλου και όλοι… είναι απαραίτητη. Μετά από σκληρές ήττες αλλά και από μεγάλες νίκες θέλει την ίδια έμφαση στην διαχείριση από τον πάγκο. Και εδώ θα φανεί ξεκάθαρα ο ρόλος του προπονητή και πόσο μπορεί αυτό που είδαμε την Παρασκευή… να το απογειώσει. Πλέον έχουμε ρόλο να αισιοδοξούμε.
ΥΓ. Για τον Παππά αποφάσισα να μην γράψω τίποτα. Όταν ο Τρινκιέρι τον είχε κόψει από την Εθνική το καλοκαίρι που ήρθε στον Παναθηναϊκό, η κριτική που έκανα στον Ιταλό ομοσπονδιακό υπερασπιζόμενος το νεαρό παίκτη, είχε δημιουργήσει αντιδράσεις ακόμα και μέσα στον Παναθηναϊκό στο πρόσωπο μου. Το ίδιο και όταν έγραφα μετά την εμφάνιση του κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα πέρυσι, ότι ο Πεδουλάκης θα πρέπει να χτίσει πάνω του και όχι να τον… χτίσει στον πάγκο. Περιμένω να δω τώρα πως θα αντιδράσει και ο ίδιος αλλά και οι υπόλοιποι γύρω του. Είδατε τι μπορεί να κάνει… Ε εγώ σας λέω ότι μπορεί και ακόμα περισσότερα. Στην διαχείριση κρύβονται όλα.