Η αλήθεια είναι πως όποιο και να ταν το αποτέλεσμα στον αγώνα με την Γαλατά, τα σπουδαία θα ήταν την επόμενη εβδομάδα… κόντρα στην Άλμπα. Ο Παναθηναϊκός έδειξε για 30’ το κακό αγωνιστικό πρόσωπο που δυστυχώς μας έχει συνηθίσει στα φετινά του εκτός έδρας παιχνίδια και αυτό είναι κάτι που δεν σε γεμίζει με αρκετή αισιοδοξία ενόψει των πλέι οφ, όπου αν ο Παναθηναϊκός βρεθεί, θα κληθεί να παίξει και μακριά από το ΟΑΚΑ το ίδιο ανταγωνιστικά.
Στο τέταρτο δεκάλεπτο η άμυνα ζώνης του… βοηθού του Αταμάν (το είδαμε και αυτό, ο προπονητής να δίνει το χρίσμα στον συνεργάτη του για να αποκτήσει εμπειρίες), δυσκόλεψε μόνο στην αρχή τους πράσινους.
Η διπλή υπερφόρτωση στην πλευρά των… πάγκων έδωσε ελεύθερα σουτ από τους Γιάνκοβιτς και Μπλουμς που δεν λάθεψαν και ο Παναθηναϊκός σκόραρε κυρίως από την περιφέρεια για να πάρει μία διαφορά 11 πόντων.
Σημαντικό στοιχείο σε αυτό έπαιξε και η άμυνα, που έγινε πιο σκληρή με αποτέλεσμα μεν να φτάσει στο μπόνους των βολών στο 3’ μόλις, αλλά από την άλλη, οι ήδη κουρασμένοι παίκτες της Γαλατά, δεν μπορούσαν να βρουν τους ίδιους διαδρόμους που έβρισκαν και στο προηγούμενο του αγώνα.
Τι έγινε μετά; Απλά ότι γινόταν και στα προηγούμενα 31-32’. Υπερβολική χαλαρότητα σε σημείο εκνευριστικό. Ο Παναθηναϊκός με την Γαλατά να γυρνάει την άμυνα της σε μαν του μαν δεν έκανε απολύτως τίποτα στο παιχνίδι. Ούτε στην επίθεση, ούτε όμως και στην άμυνα. Εκεί όπου η Γαλατά έτρεξε στον αιφνιδιασμό και βρήκε ελεύθερα σουτ.
Στην ρουλέτα των βολών, οι αποφάσεις για συνεχόμενα φάουλ ήταν σωστές, μιας και ο Παναθηναϊκός πατούσε πάνω στο μαξιλαράκι του +2 και ήθελε να έχει την τελευταία κουβέντα. Ασφαλής επιλογή μιας και στην παράταση να πήγαινε το ματς, οι πράσινοι είχαν περισσότερες λύσεις.
Τέλος καλό όλα καλά; Σίγουρα οι δύο βαθμοί της νίκης είναι το ίδιο πολύτιμοι σε αυτό το σημείο είτε έρθουν με διαφορά 30 πόντους ή με 1. Αλλά ο Παναθηναϊκός έχει να λύσει κάποια θέματα που δεν καλύπτονται από τον ενθουσιασμό που δίνει ο κόσμος και η ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ, όταν παίζει μακριά από αυτό.
Το αμυντικό ριμπάουντ, τα καλά τελειώματα κοντά στο καλάθι, η σκληρή άμυνα με βοήθειες, ο έλεγχος του ρυθμού και το άνοιγμα τα ψαλίδας στην διαφορά όταν βρίσκει τον ρυθμό του, είναι κάποια από αυτά.
Χρόνος δεν υπάρχει πολύ, αλλά θαρρώ πως το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι κυρίως θέμα απειρίας, ψυχολογίας και κατά δεύτερο λόγο τακτικής και rotation, χωρίς αυτό να αφαιρεί από τον τεχνικό του τριφυλλιού το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί.
ΥΓ. Αυτό έμελλε να είναι το τελευταίο μου κείμενο στο αγαπημένο μας σάιτ. Τα παιδιά του panathinaikos24.gr αξίζουν την στήριξη σας γιατί πραγματικά εκτός από την ομάδα μας, αγαπάνε και αυτό που κάνουν. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αλλά κυρίως τον Διονύση Δεσύλλα που με εμπιστεύτηκε εκείνο το Δεκέμβριο του 2013 και πρόσφερε στέγη στο blog μου, τον Πάνο Καραουλάνη που βοηθούσε στο να ανέβουν όλα αυτά τα κείμενα, στον Λάμπρο που ήταν εκεί όποτε τον χρειαζόμουν να μου λύνει κάθε τεχνική απορία και στην Ρούλα Στεφανάκη, που όλοι θα ήθελαν σαν συνεργάτιδα τους σε θέματα του μπασκετικού Παναθηναϊκού.
Ευχαριστώ τέλος, όλους εσάς που παρά τις όποιες αντιρρήσεις μας, τις διαφωνίες αλλά και τις συμφωνίες μας, κρατήσαμε ένα επίπεδο, δείχνοντας το πώς πρέπει να γίνεται διάλογος. Εις το επανιδείν. Θα συνεχίσω να ενημερώνομαι για τα θέματα του Παναθηναϊκού από το Panathinaikos24.gr.
