Σε μια μαύρη βραδιά για την ευρωπαϊκή ιστορία του Παναθηναϊκού εξελίχθηκε ο επαναληπτικός με την Μπριζ, όπου το τριφύλλι όχι απλά αποχαιρέτησε το όνειρο της συμμετοχής στους ομίλους του Τσαμπιονς Λιγκ, αλλά γνώρισε την ταπείνωση από τους Βέλγους.
Με την πιο απλή ανάγνωση του αγώνα μπορούμε να πούμε ότι το τριφύλλι δεν εμφανίστηκε καν στο γήπεδο στο δεύτερο ημίχρονο και μοιραία εκτέθηκε. Και πώς να προκριθεί θα αναρωτηθεί κανείς… από τη στιγμή που δεν διακρίθηκε ιδιαίτερα κανείς από τους παίκτες του και δεν βοηθήθηκε καθόλου από τον πάγκο.
Η μετριότατη Μπριζ έκανε τα αυτονόητα, με πέντε λεπτά πίεσης στο γήπεδο της και άλλο ένα καλό 15λεπτο στην Αθήνα πέρασε στα πλέι οφ και προστέθηκε στην λίστα της Σταντάρ Λιέγης. Αυτό είναι που σε κάνει να σκας περισσότερο…
Κάποτε σε πέταγε εκτός ομίλων η Μάλαγα και η Ατλέτικο και τις έβλεπες ως την άνοιξη να κουνάνε σεντόνι. Η Μπριζ όπως και πέρσι η Σταντάρ θα αποκλειστεί σε 20 μέρες και αυτό δεν είναι κακία, αλλά η πραγματικότητα, καθώς πρόκειται για μια ομάδα συγκεκριμένων δυνατοτήτων. Φυσιολογικά το ερώτημα που προκύπτει είναι τι βεληνεκούς είναι ο Παναθηναϊκός του 2015;
Απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορούν να δώσουν μόνο οι παίκτες και οι προπονητές. Το γεγονός ότι οι πράσινοι βρέθηκαν πίσω 2-0 και στα επόμενα 35 λεπτά αγώνα δεν έκαναν ΤΙΠΟΤΑ για να ανατρέψουν την εις βάρος τους κατάσταση είναι πρόβλημα, συγκεκριμένα ψυχολογίας, έλλειψης αυτοπεποίθησης ακόμη και ηττοπάθειας. Σκεφτείτε ότι με ένα μόνο γκολ πήγαιναν το ματς στο έξτρα ημίωρο…
Όπως είναι φυσικό πέρα από τα ατομικά λάθη των παικτών το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχει ο προπονητής. Ο Γιάννης Αναστασίου πέρα από την ορθολογική ενδεκάδα δεν βοήθησε την ομάδα του από τον πάγκο, αντίθετα η έμπνευση του να περάσει τον Πέτριτς αντί του Κουτρουμπή δεν «βγήκε» και επί της ουσίας έκοψε την ομάδα στα δύο.
Ωστόσο, το πρόβλημα μοιάζει πιο σύνθετο από μια λανθασμένη αλλαγή παίκτη στην ενδεκάδα, αυτό μπορεί να συμβεί σε οποιοσδήποτε προπονητή. Το θέμα είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ξαναβρεί το DNA του, να πιστέψει ότι μπορεί να παίζει παντού για να νικά. Αυτό που πονάει περισσότερο τον μέσο φίλαθλο του Παναθηναϊκού είναι η ανυπαρξία της ομάδας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις τη τελευταία τετραετία…
Τα νέα παιδιά μεγάλωσαν, το ρόστερ διευρύνθηκε, η διοίκηση είναι παρούσα και φυσικά ο κόσμος είναι κυριολεκτικά ο 12ος παίκτης. Διαφωνώ ότι το θέμα έχει να κάνει με την δυναμικότητα και την αξία του ρόστερ και αν θέλετε να μιλήσουμε καθαρά, ούτε ο Εσιέν δεν χρειάζεται για να αποκλείσεις αυτήν την Μπριζ. Χρειάζεται συγκέντρωση, ψυχή για 180 λεπτά και όχι για ένα ημίχρονο και φυσικά αγωνιστικό πλάνο. Μοναδικό ελαφρυντικό ο παράγοντας τύχη, όπου η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το ζευγάρι ήταν με τους Βέλγους.
Είναι δεδομένο ότι κάτι δεν γίνεται σωστά στην ομάδα, κάτι πρέπει να αλλάξει και αυτό πρέπει να το δουν στα αποδυτήρια παίκτες και προπονητές.
Καλό θα είναι να καταλάβουν όλοι ότι Παναθηναϊκός σημαίνει ευρωπαϊκή διάκριση και αυτό δε γίνεται χωρίς σταθερότητα και συνέπεια, αλλά και παίζοντας μόνο 20΄και 30 λεπτά καλό ποδόσφαιρο σε κάθε ματς.
Η επόμενη υποχρέωση είναι στις 20 Αυγούστου για τα πλέι οφ του Γιουρόπα Λιγκ και μακάρι αυτό το χρονικό διάστημα να είναι αρκετό ώστε να επουλωθούν οι πληγές και να φύγει η πίκρα ενός αποκλεισμού που είναι σίγουρο ότι μπορούσε να αποφευχθεί…
