Συχνά-πυκνά επικαλούμαστε την ελληνική ψυχή, που κάνει τη διαφορά όταν τα πράγματα «ζεματάνε». Αυτό όμως δεν αποτελεί την ειδοποιό διαφορά. Ψυχή έχουν όλοι. Και οι Κροάτες και οι Σκοπιανοί και τα Φερόε και η Φινλανδία. Το ταλέντο και η ποιότητα κάνουν τη διαφορά.
Η ομάδα μπάσκετ έχει καταφέρει πολλά από το ’87 και μετά, με τα πάνω της και τα κάτω της. Παρά τις όποιες τρανταχτές αποτυχίες που είχε κατά καιρούς, πάντα βρισκόταν σε υψηλό επίπεδο, αποτελούμενη από παίκτες που βρίσκονταν συνεχώς στην «κορυφογραμμή» του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Η εθνική ποδοσφαίρου, μέχρι το 2004, βρισκόταν σε μια σχετική ανυποληψία, ωστόσο με το «Έπος» της Πορτογαλία, το άλλαξε αυτό και για δέκα χρόνια, γνώριζε την ίδια επιτυχία και απολάμβανε την ίδια δόξα, με τους «πορτοκαλί».
Η όποια ελληνική ψυχή δεν μπόρεσε να δώσει τα προσδοκώμενα στην ποδοσφαιρική ομάδα, να κερδίσει άσημους και κάκιστους αντιπάλους στα προκριματικά του Euro του 2016. Η ελληνική ψυχή δεν ήταν αυτή που έδωσε τη νίκη της «επίσημης αγαπημένης», χθες απέναντι στην Κροατία.
Το ταλέντο, η τεχνογνωσία και η ποιότητα που διαθέτουν οι Έλληνες προπονητές και μπασκετμπολίστες ήταν αυτά που έδωσαν τη νίκη. Η διαφορά συνεπώς βρίσκεται στο «μπορώ» και όχι στο «αν θέλω». Και οι δύο θέλουν, απλώς οι μεν μπορούν και οι δε, ασφυκτιούν λόγω έλλειψης ταλέντου, ποιότητας και μιας «δυσκίνητης» ομοσπονδίας, που μάλλον δε μπορεί να υποστηρίξει αυτή την ομάδα σε κανένα επίπεδο, αγωνιστικό και μη.
