Σημαντικό δεν είναι μόνο να νικάς. Είναι και να μην ξεχνάς όσα και όσους σε έκαναν αυτό που είσαι. Και να φροντίζεις με τις πράξεις σου να θυμίζεις το μεγαλείο σου και σ’ αυτούς που είναι επιρρεπείς στη λησμονιά. Γι’ αυτό η 23η Σεπτέμβρη είναι από καιρό κυκλωμένη στο ημερολόγιο. Ο Βάιος Τσούτσικας στο πρώτο του blog στο panathinaikos24.gr!
Από τότε έχουν περάσει 21 χρόνια περίπου. Το κλειστό μπάσκετ του ΟΑΚΑ ήταν ακόμα υπό κατασκευή. Και δεν φυλασσόταν επαρκώς. Με άλλα λόγια «επέτρεπε» στους περίεργους να το επισκεφθούν για να πάρουν μια πρώτη και λαθραία γεύση απ’ όσα επρόκειτο εκεί να απολαύσουν. Ήταν τεράστιο το upgrade… Από τη στενάχωρη Γλυφάδα ο Παναθηναϊκός θα μετακόμιζε στο κλειστό που έμελε να συνδεθεί με τις πιο χρυσές σελίδες – ως στιγμής – στην ιστορία του συλλόγου. «Ρε συ, από εδώ θα απλώνεις το χέρι και θα πιάνεις τον Στόγιαν»… Απ’ όλα όσα – πιθανώς – άκουσα εκείνη την ημέρα της λαθραίας αυτής επίσκεψης, απ’ όλα τα συναισθήματα που γεννούσε η προσδοκία να δεις μπάσκετ σε εκείνο παλάτι αυτή η ατάκα έμεινε στο νου. Η ατάκα ενός φίλου που άπλωνε το χέρι στεκούμενος στο κάγκελο πίσω από τους πάγκους…
Τι σε συνδέει, λοιπόν, με μια ομάδα περισσότερο από τις αναμνήσεις. Κι όχι μόνο τις καθαρά αθλητικές. Πόσες φορές δεν αγχώθηκε το κοινό στην προσπάθεια του Κροάτη γίγαντα να βρει τον χαμένο του φακό επαφής… Είναι φυσικά και το σπριντ στον τελικό με την Μπαρτσελόνα. Είναι και η τάπα στον Μοντέρο. Είναι και η τάπα στον Ρέμπρατσα μέσα στο Παλαβέρντε που χάρισε την πρόκριση σ’ εκείνο το ιστορικό όπως αποδείχθηκε φάιναλ φορ για το ελληνικό μπάσκετ.
Αλλά είναι και η ανατριχίλα εκείνης της βραδιάς του Μάρτη του 2004 όταν ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα ήρθε σαν αντίπαλος στο κλειστό του Σπόρτινγκ και έτυχε μιας λαμπρής υποδοχής από τους οπαδούς της ομάδας. Πριν τις μυθικές σταυρωτές και την ασύλληπτη αποτελεσματικότητά του στο ένας με έναν.
Ή το βάδισμα του Αλβέρτη, το νευρικό βάδισμα του αρχηγού, εκείνο το βράδυ που ο σύλλογος μαχόταν με την ΤΣΣΚΑ για να κατακτήσει το 4ο ευρωπαϊκό του τρόπαιο. Πάλι στο ΟΑΚΑ. Πίσω από τις διαφημιστικές πινακίδες και με το ρολόι να μετρά αντίστροφα ο Φράγκι δεν μπορούσε να μείνει καθηλωμένος στην καρέκλα του αναπληρωματικού και… άρχισε τις βόλτες μέχρι να σηκώσει ένα ακόμα. Ένα κομμάτι από την πολύτιμη συλλογή των 25 τίτλων που κέρδισε ως αθλητής με το πράσινο «4» στην πλάτη.
Γι’ αυτό και είναι κυκλωμένη από καιρό αυτή η ημερομηνία. Διότι η 23η Σεπτεμβρίου είναι μία ακόμα από αυτές τις μυθικές στιγμές στην αιωνιότητα ενός σπουδαίου συλλόγου. Πάλι στο ΟΑΚΑ, 21 χρόνια μετά, ο ψηλός έρχεται με γκρίζους κροτάφους, ο «Ντέκι» με λίγα παραπάνω κιλά, ο «Φράγκι» χωρίς το λατρεμένο του «4» μιας και αυτό είναι κρεμασμένο στην οροφή της δόξας. Δίπλα τους δύο ενεργοί θρύλοι του συλλόγου και πιο κει ο δημιουργός της πιο λαμπρής ελληνικής αθλητικής δυναστείας. Η 23η Σεπτεμβρίου είναι η βραδιά του Παύλου Γιαννακόπουλου, είναι η βραδιά του Παναθηναϊκού, είναι η βραδιά της ανατριχίλας…
ΥΓ: Καθαρές κουβέντες αντί για συστάσεις. Από αυτή τη γωνιά θα μιλάμε για μπάσκετ και μόνο για όσα συμβαίνουν εντός του αγωνιστικού χώρου. Μακριά από εμάς οι γκρίνιες, οι διαρροές, τα «ντέρμπι» στο γραφείο του αθλητικού δικαστή ή οπουδήποτε αλλού εκτός παρκέ. Το μπάσκετ λατρεύουμε, για το μπάσκετ και τον Παναθηναϊκό θα μιλάμε. Καλή αρχή, λοιπόν, στον «διάλογο» αυτό που ανοίγουμε από το panathinaikos24.gr. Παράπονα, μπινελίκια και άλλες λοιπές μορφές διαμαρτυρίας στον Διονύση Δεσύλλα…
