Ο Βάιος Τσούτσικας υποκλίνεται στον δάσκαλο του μπάσκετ, Δημήτρη Διαμαντίδη, κάνει τις συγκρίσεις με τον Βασίλη Σπανούλη και εξηγεί γιατί άνοιξε ξανά το κουτάκι με τη διαιτησία.
Μένουν στο ρολόι περίπου 170 δευτερόλεπτα. Ο Φελντίν στην εκπνοή της επίθεσης ευστοχεί για τρεις από τη γωνία και δίνει προβάδισμα 10 πόντων στον Παναθηναϊκό. Το γήπεδο στο πόδι, όλοι οι παίκτες του Τζόρτζεβιτς πανηγυρίζουν. Όλοι; Βαδίζοντας προς τους πάγκους λόγω του τάιμ άουτ που είχε καλέσει ο Σφαιρόπουλος ο Διαμαντίδης πηγαίνει στους περισσότερο… παρασυρμένους και τους λέει με χαρακτηριστικές χειρονομίες να ηρεμήσουν.
Η εξέλιξη του αγώνα και η απέλπιδα προσπάθεια αντεπίθεσης του Ολυμπιακού δύο πράγματα δείχνει: το πρώτο έχει να κάνει με την εμπειρία και την ποιότητα που κουβαλά στο παρκέ αυτός ο δάσκαλος του μπάσκετ. Δεν το κάνει πρώτη φορά και σίγουρα θα το κάνει και στο μέλλον. Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η ανησυχία που έβγαλε δικαιώθηκε. Ο Φελντίν – και όχι μόνο – επιδόθηκε σε ένα μικρό μπαράζ λαθών, ο Ολυμπιακός βρήκε δύο σουτ και ξαναμπήκε στο ματς. Άσχετα αν στο φινάλε το ροζ φύλλο (ξανα)πήγε στα χέρια του Τζόρτζεβιτς, το μάθημα δόθηκε στους παρασυρμένους που λέγαμε παραπάνω. Με εισηγητή τον αρχηγό…
Και αγωνιστικά ο Διαμαντίδης ήταν αυτός που γύρισε το κουμπί του ματς. Με την άμυνά του πάνω στην μπάλα, τα συνεχή κλεψίματα και τις εξαιρετικές πάσες του (και του Καλάθη) ο Παναθηναϊκός βρήκε εύκολο σκορ και ρυθμό (μέσω της άμυνας) στην επίθεση.
Την ίδια ώρα ή, μάλλον, στο ίδιο ματς ο Ολυμπιακός είδε τον Βασίλη Σπανούλη να ταλαιπωρείται ξανά από τον «ιό του ΟΑΚΑ». Με την έναρξη του 2ου δεκαλέπτου και μέχρι το φινάλε ο ηγέτης των ερυθρολεύκων ή έκανε λάθη ή έπαιζε σαν… παρασυρμένος. Δεν είναι μία ή δύο οι περιπτώσεις στις οποίες ο Σπανούλης πήρε βιαστικές επιθέσεις για να «τελειώσει» τον αντίπαλο, να αναγκάσει την εξέδρα σε σιγή και να πάρει τα πάνω του. Απέτυχε παταγωδώς… Μοιάζει τραβηγμένο αλλά λειτούργησε περισσότερο σαν «Φελντίν» και λιγότερο σαν «Διαμαντίδης». Και Διαμαντίδη, παίκτη, δηλαδή, που θα νουθετεί τους παρασυρμένους παίκτες του, ο Ολυμπιακός δεν έχει…
Κι επειδή τα ντέρμπι δεν κερδίζονται μόνο από τους ηγέτες, επειδή τα σπουδαία ματς κερδίζονται και από τους παίκτες που ξεπετάγονται στη μάχη και κάνουν τη διαφορά, χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία στον Όγκνιεν Κούζμιτς. Έναν παίκτη που ήρθε για να παίζει 7-8 λεπτά, ξεκουράζοντας τον Ραντούλιτσα και έχει ήδη πρωταγωνιστήσει σε δύο τεράστιες νίκες: στο Αλεξάνδρειο η άμυνά του ήταν κομβική για την τελική επικράτηση, στο ΟΑΚΑ ήταν εξαιρετικός σε επίθεση και άμυνα. Τελείωνε τις φάσεις ιδανικά, προστάτευε την ρακέτα του με εξαιρετικό τρόπο, πάσαρε με άνεση που θύμιζε Τομάσεβιτς και σκρίναρε σαν Μπατίστ. Δείτε το σκριν που τρώει ο Πρίντεζης στη φάση που ο Φώτσης γράφει το 64-57…
Αν πριν το ματς έλεγε κάποιος ότι αυτό θα τελειώσει με +4 για τον Παναθηναϊκό κανείς «πράσινος» δεν θα ενθουσιαζόταν. Αν το έλεγε, όμως, στο 10’ του ματς μπορεί και να θεωρούταν θαύμα. Γι’ αυτό και είναι τεράστια η δεύτερη φετινή νίκη επί του «αιωνίου» αντιπάλου. Είναι ο χαρακτήρας που ξαναβγήκε στο παρκέ, είναι τα «γαλόνια» που σιγά – σιγά ράβονται στις στολές των νεοφερμένων, είναι το ψυχολογικό αβαντάζ επί του αντιπάλου. Είδατε, ήδη άνοιξε ξανά το κουτάκι με τη διαιτησία. Κι είναι ακόμα Οκτώβρης…
