Το θέμα του Νίκου Κυζερίδη λίγο πολύ μας έχει αγγίξει όλους. Εδώ και τρία χρόνια δίνει τον πιο δύσκολο και συνάμα μεγαλύτερο αγώνα της ζωής του, απέναντι σε αυτό που όλοι το ξέρουν, όλοι το βλέπουν, αλλά δεν συζητάνε γι’ αυτό και φοβούνται μέχρι και το όνομά του να πουν. Γράφει η Green-ιάρα.
Η λέξη καρκίνος, είναι μια δύσκολη λέξη, όχι μόνο για όσους νοσούν, αλλά και για κάθε άνθρωπο. Συνειρμικά, καρκίνος ίσον τρόμος, ίσον θάνατος, αφού έχει καταντήσει κάτι σαν γρίπη. Το μόνο σίγουρο από τη στιγμή που γεννιόμαστε, είναι ότι θα πεθάνουμε, όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Κανένα χώμα, κανένα μάρμαρο, καμία αρρώστια δε μπορεί να εξαφανίσει τις ψυχές γιατί όταν τους σκεφτόμαστε είναι παντού.
Ο αγώνας που ξεκινά μετά τη διάγνωση του καρκίνου γι αυτόν που νοσεί, δεν ξεκινά μόνο γι’ αυτόν, αλλά και για τους κοντινούς του συγγενείς οι οποίοι επίσης νοσούν- ταυτόχρονα. Με άλλα λόγια είμαστε αναγκασμένοι να το βλέπουμε να γίνεται και να παραδεχόμαστε ότι δεν μπορούμε να σώσουμε τον άνθρωπό μας. Δεν υπάρχει συνταγή, στο τι να κάνεις δυστυχώς…
Με αφορμή αυτό λοιπόν, η «πράσινη» ΠΑΕ, ευαισθητοποιήθηκε και έδωσε τις εμφανίσεις του Κάρλος Ζέκα, του Νίκου Καρέλη και του Μάικλ Εσιέν προς δημοπράτηση με τα έσοδα να πηγαίνουν στον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή. Τα λόγια του μετά από ένα φιλικό προς τιμήν του, στο οποίο αγωνίστηκε, ήταν «δεν ζητάω τίποτε άλλο από τον Θεό. Τουλάχιστον, άμα φύγω από αυτή τη ζωή, θα φύγω με την δική σας αγάπη», είπε γεμάτος συγκίνηση αναφερόμενος στους οπαδούς του Άρη, την ομάδα της καρδιάς του.
Κάτι τέτοια διαβάζω και αναρωτιέμαι που να πήγε το σύνθημα μας «Δύναμή σου οι οπαδοί σου». Αν αναλογιστεί κανείς τη δύναμη των οπαδών, τη δύναμη της ομάδας, τη δύναμη της συσπείρωσης μα πάνω από όλα τη δύναμη της πίστης, θα δει ότι το αποτέλεσμα μόνο θετικό μπορεί να είναι! Αυτό που έχει χαθεί φέτος από εμάς και αυτό που θεωρώ πως πρέπει να ξαναβρούμε, τη συνοχή μας. Από την αρχή της χρονιάς έχουμε μία ανεξήγητη γκρίνια. Μία ο Αναστασίου, μία ο Πράνιτς, μία ο Τζόρτζεβιτς, μία ο Αλαφούζος, μία το πόλο, μία το κύπελλο, μία το ένα μία το άλλο. Για καθίστε ρε παιδιά. Ας είμαστε ρεαλιστές πάνω από όλα και ας εκτιμήσουμε αυτά τα λίγα που έχουμε. Γιατί είναι λίγα…
Μετά τις δηλώσεις Αλαφούζου κατά τη διάρκεια των εκλογών της Παναθηναϊκής Συμμαχίας, η περιβόητη ατάκα «έχω βάλει 23 εκατομμύρια ευρώ από την ημέρα που μπήκα στον Παναθηναϊκό» έχει γίνει τροφή για πικρόχολα σχόλια. Να σας πω όμως και κάτι; Δε με νοιάζει αν έβαλε 23 ή 13 ή ακόμα και 3 εκατομμύρια. Τουλάχιστον αυτός τα έβαλε, όσα κι αν έβαλε. Κι αν όχι αυτός τότε ποιος; Τα τελευταία χρόνια δεν είδα κανένα επιφανή Παναθηναϊκό να ενδιαφέρεται επί της ουσίας, όχι μόνο για την ΠΑΕ, ούτε καν για τον Ερασιτέχνη. Οπότε πορευόμαστε ως έχει, ναι με το σταυρό στο χέρι και που θα πάει, η κάθαρση θα έρθει!
Υ.Γ Δε θα σταθώ στη νίκη του μπασκετικού Παναθηναϊκού στο Κάουνας, γιατί ήταν θέμα χρόνου να γίνει. Ούτε στη θεωρητικά εύκολη κλήρωση μας για το top 16 της Ευρωλίγκας και την ασύλληπτη γκρίνια των γαύρων λες και διαλέξαμε μία προς μία τις ομάδες ή κάναμε κάτι επίτηδες ξέρω γω. Θα σταθώ στην ποιότητα του συνόλου και το low profile που κρατούν εκεί στην ΚΑΕ. Και δεν είναι λίγα αυτά που μας έχουν προσφέρει νομίζω…
