Κρίνονται τα πάντα στην Ελλάδα από το αποτέλεσμα. Πιο σωστά, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Έτσι ήταν, είναι και θα είναι το ποδόσφαιρο. «Το αποτέλεσμα μετράει», μας έμαθαν. Εν μέρει μπορώ να συμφωνήσω. Να κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Όχι, όμως, να ισοπεδώνουμε από το αποτέλεσμα.
Άλλο η κρίση, άλλο η ισοπέδωση. Η διαφορά είναι χαώδης. Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε στο Καραϊσκάκη στις λεπτομέρειες. Όπως, συνήθως, συμβαίνει σε ντέρμπι. Δεν ηττήθηκε, για παράδειγμα, όπως στο ντέρμπι της Τούμπας από τον ΠΑΟΚ, εκεί που ο δικέφαλος υπήρξε καταιγιστικός, πίεσε, έχασε ευκαιρίες, σκόραρε τρία γκολ σε 15 λεπτά και δεν άφησε περιθώρια στον Παναθηναϊκό. Ο Ολυμπιακός δεν είχε ούτε ένα δεκάλεπτο ασφυκτικής πίεσης όπως – συνηθίζει να – έχει ο κάθε γηπεδούχος σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Μονάχα από το 38’ και το 1-1 μέχρι το φινάλε του ημιχρόνου, όταν πήρε την ψυχολογία και το Καραϊσκάκη έγινε για πρώτη φορά… κανονική έδρα.
Μέχρι τότε, ο Παναθηναϊκός και ο προπονητής του, με το σχέδιο, το πλάνο, την τακτική και την προσήλωση σε αυτά, είχαν μετατρέψει το γήπεδο σε θέατρο, που το μόνο που έκανε ήταν να αποδοκιμάζει: πότε τον Λέτο και πότε τον Μαζουακού. Οι λεπτομέρειες έκαναν τη διαφορά. Λεπτομέρεια πρώτη: αν ο Ταυλαρίδης κάνει το 0-2 στο 28’, ο Παναθηναϊκός θα φύγει νικητής. Και μάλιστα, με πιθανότητες ενός θριάμβου μεγαλύτερου και από το προπέρσινο 0-3. Λεπτομέρεια δεύτερη: αν ο Κύζας δεν «ακυρώσει» τον επόπτη του στο γκολ του Καμπιάσο, τότε το ημίχρονο μπορεί να έβγαινε με τον Παναθηναϊκό μπροστά στο σκορ. Άλλο ματς θα βλέπαμε στο δεύτερο. Άλλη ψυχολογία, άλλη νοοτροπία, άλλη προσέγγιση. Λεπτομέρεια τρίτη: Λέτο και Βιγιαφάνιες δεν μπορούσαν να συνεχίσουν στο ματς.
Πρόκειται ουσιαστικά για αναγκαστικές αλλαγές των μοναδικών δύο παικτών που θα μπορούσαν να περάσουν σωστά τη μπάλα στον Μπεργκ, από τη στιγμή που Βλαχοδήμος, Εβαντζελίστα και Μπουμάλ ήταν εκτός για διάφορους λόγους. Λεπτομέρεια τέταρτη: η ευκαιρία του Μαμούτε είναι μεγαλύτερη στο δεύτερο ημίχρονο κι ας είναι η μοναδική του Παναθηναϊκού. Αν το έβαζε θα μιλούσαμε για τον Στραματσόνι που δικαιώθηκε και με το αρχικό σχήμα και με την αλλαγή. Δεν το έβαλε και μιλάμε για τον Στραματσόνι που έχασε το ματς. Συγχωρήστε με, αλλά ένα ντέρμπι που κρίνεται στο 87’ με γκολ από στημένη φάση, δεν το χάνει ο προπονητής. Το χάνει εκείνος που έκανε το φάουλ, εκείνος που έχασε την κεφαλιά.
Το κερδίζει εκείνος που εκτέλεσε το φάουλ ή εκείνος που έπιασε την κεφαλιά. Αλλά δεν το χάνει ο Στραματσόνι. Ούτε το κερδίζει ο Σίλβα. Υπάρχει κι αυτό το αποτέλεσμα στο ποδόσφαιρο. Που ψάχνεις να πιαστείς από ένα πρόσωπο για να ρίξεις την ευθύνη, μα δεν βρίσκεις κανένα. Οι περισσότεροι από χθες βρήκαν τον Στραματσόνι. Άδικο για έναν προπονητή που «δούλεψε» πολύ το ματς κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, που έκρυψε αριστοτεχνικά τα περισσότερα από τα πλάνα του, που εμφάνισε μια ενδεκάδα η οποία ξίνισε όλους μας, αλλά εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε πως «όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος».
Είναι άλλη κουβέντα η διαχείριση και τα όποια του λάθη κατά τη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου και εντελώς διαφορετικό το συμπέρασμα πως έχασε το ματς ο Στραματσόνι, όταν το κρίσιμο γκολ έρχεται από αδράνεια του Κουτρουμπή που χάνει τον Ντα Κόστα (όπως και πέρσι έχασε τον Αυλωνίτη). Πέρσι, δηλαδή, που δεν έκανες ευκαιρία σε όλο το ματς, που δέχτηκες γκολ στο 59’ και δεν έβγαλες αντίδραση σε 35 λεπτά που απέμεναν, γιατί δεν έφταιγε ο προπονητής και φέτος φταίει εκείνος; Γιατί δεν μας φταίει ο Αναστασίου που παρέταξε μια ομάδα εντελώς παθητική, η οποία περίμενε σε όλο το ματς πίσω από τη σέντρα και μας φταίει ο Στραματσόνι που παρουσίασε έναν Παναθηναϊκό επιθετικό, όπως ακριβώς πρέπει να γίνεται απέναντι σε κάθε αντίπαλο στην Ελλάδα;
Και κάτι τελευταίο: ο Παναθηναϊκός παρατάχθηκε απέναντι στον Ολυμπιακό χωρίς τον ακριβότερο κεντρικό του αμυντικό (Σάντσεθ), χωρίς τον πιο φορμαρισμένο κεντρικό του αμυντικό (Τελάντερ), χωρίς μία από τις καλύτερες χειμερινές του μεταγραφές (Μπουμάλ) και χωρίς έναν παίκτη που μπορεί να αλλάξει τη ροή του αγώνα και να κάνει τη διαφορά (Βλαχοδήμος). Παρ’ όλα αυτά δεν είδα καμία… χαώδη διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων, όπως θα πίστευε κανείς αν έβλεπε τα μπάτζετ των δύο ομάδων και τη μεγάλη διαφορά που υπάρχει σε αυτά.
