Προφανώς και ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε τον Κολοσσό, είτε είχε τον Ομπράντοβιτς, είτε τον Πεδουλάκη, είτε τον Τζόρτζεβιτς, είτε τον Ιβάνοβιτς, στον πάγκο. Με κάθε σεβασμό στη Ροδίτικη ομάδα-η οποία είναι εξαιρετικά συμπαθής σε όλο το ελληνικό κοινό-ο Παναθηναϊκός θα το κέρδιζε αυτό το παιχνίδι.
Η ουσία όμως βρίσκεται στο γεγονός, πως μπορούν-έστω και σε αυτό το ματς-να εντοπιστούν στοιχεία που φαίνονται εκ πρώτης (και εκ δεύτερης ενίοτε) όψεως, τα οποία ο κόουτς Πεδουλάκης, προσπαθεί να εφαρμόσει/επαναφέρει στο «τριφύλλι».
Ξεκάθαροι ρόλοι
Αρχικά, πρέπει να σημειωθεί πως ένα από τα μεγάλα και εν τέλει δυσεπίλυτα προβλήματα του Σάσα Τζόρτζεβιτς, ήταν το μπερδεμένο-σε βαθμό συνονθυλεύματος- πρόσωπο που παρουσίαζε το «τριφύλλι» αρκετές φορές.
Παίκτες που έπαιζαν λες και δεν ήξεραν τι ζητούσαν στο παρκέ και αρκούνταν στις προσωπικές ενέργειες, που απέρρεαν από το περίσσιο ταλέντο τους. Αυτό φαίνεται να αλλάζει. Σε ποιο βαθμό και πόσο; Θα δείξει. Ουδείς μπορεί να προδικάσει. Η ουσία είναι όμως ότι αλλάζει.
Ο Έλιοτ Ουίλιαμς, μάλλον θα καθιερωθεί στο «3», δίνοντας τον κατάλληλο χώρο στους υπόλοιπους περιφερειακούς να συμπληρώσουν ο ένας τον άλλον. Ο Αμερικανός για εκεί προορίζεται από τον Πεδουλάκη πόσο μάλλον τώρα, που δεν υπάρχει Γιάνκοβιτς.
Βρήκε χώρο και χρόνο ο Χέινς
Το πρώτο πράγμα που αξίζει να σχολιαστεί, δεν είναι άλλο από το rotation των περιφερειακών. 20 λεπτά ο Χέινς, 22:29 ο Φελντέιν, 21:39 ο Καλάθης, 13:35 ο Διαμαντίδης και 11:57 ο Παππάς.
Και αν για τους δύο τελευταίους υπάρχουν λόγοι για το μικρότερο χρόνο τους στο παρκέ, για τους άλλους τρεις, μοιάζει σαν μια… τακτοποίηση των πραγμάτων. Ο Καλάθης ξέφυγε από τα 30(συν) λεπτά, ο Φελντέιν από τα 10 (περίπου) λεπτά του τελευταίου μήνα και ο Χέινς από… κομπάρσος έγινε, όχι πρωταγωνιστής, αλλά απλά ο Μαρκέζ Χέινς.
Ο Αμερικανός, πέραν του ότι αγωνίστηκε για ένα ημίχρονο, πήρε προσπάθειες, επιχείρησε drive, σούταρε στο τέλος κάποιων επιθέσεων, γενικά, πήρε ό,τι του αναλογεί για αυτό που μπορεί να προσφέρει. Είναι φανερό πως ο Αργύρης Πεδουλάκης, θέλει να ενεργοποιήσει τον Χέινς, ο οποίος δυστυχώς για το «τριφύλλι», έμοιαζε ανενεργός, από τη στιγμή που ήρθε.
Ξανά Φελντέιν…
Από τότε που υπέγραψε το νέο του συμβόλαιο, ο Δομινικανός, έχασε την επαφή του με το καλάθι. Άνευρος, νωχελικός, άτολμος. Καμία σχέση με τον παίκτη του πρώτου τετραμήνου, ο οποίος χάρισε αρκετές νίκες στον Παναθηναϊκό με τα μεγάλα του σουτ.
Με την έλευση του Ουίλιαμς, ο Φελντέιν έχασε το ρόλο του και έμεινε στο παρασκήνιο. Μισό φταίξιμο δικό του, μισό του κόουτς Τζόρτζεβιτς. Διότι αφενός και εκείνος έχει δώσει δικαιώματα (εντός και εκτός παρκέ…), αφετέρου, ήταν δουλειά του Σέρβου να τον επαναφέρει και να του ξαναδώσει ρόλο, χώρο και χρόνο.
Ο Πεδουλάκης-αρχικά-φαίνεται ότι το κάνει, ο Δομινικανός τον δικαίωσε και μένει να φανεί η διάρκειά του στα πλέι οφ και τα κρίσιμα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.
Αθλητικότητα-ενέργεια
Η εκκίνηση με Γκιστ-Χάντερ, μάλλον αναμενόμενη ήταν. Ο Πεδουλάκης αρέσκεται σε σχήματα με αθλητικούς/γρήγορους/αλτικούς ψηλούς και θα πρέπει από δω και στο εξής, να περιμένουμε σχήματα με την τριπλέτα Γκιστ-Φώτση-Χάντερ, να παίρνει περισσότερο χρόνο στο παρκέ.
Η ενεργοποίηση του «υπαρχηγού» μπορεί να μην έχει να κάνει με την αθλητικότητα καθαυτή, ωστόσο ο Φώτσης είναι μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος ριμπάουντερ στην ομάδα, αφού ξέρει να τοποθετείται περισσότερο από κανέναν στο «ζωγραφιστό», ενώ στην επίθεση, η ικανότητα του να ανοίγει τις αντίπαλες άμυνες-λόγω της εκτελεστικής του δεινότητας-αποτελούν εργαλεία που για τον Πεδουλάκη, είναι ανεκτίμητης αξίας, σε σχέση με τον προκάτοχό του.
Τα επόμενα παιχνίδια θα αποτελέσουν και αυτά, «οδηγό» για τον Παναθηναϊκό του Πεδουλάκη, ωστόσο-κακά τα ψέματα-η σειρά με τον Ολυμπιακό θα κρίνει πολλά και πολλούς.
ΥΓ.: Ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς, όπως φαίνεται θα χάσει το υπόλοιπο της σεζόν. Μεγάλη ατυχία για τον ίδιο, αλλά και την ομάδα. Αλλά απλά ας αναρωτηθούμε κάτι. Όλη την υπόλοιπη χρονιά, ο Βλάντο έπαιζε; Όχι. Κακώς, αλλά όχι. Τουτέστιν οι πρώτες «κραυγές» περί απώλειας πρωταθλήματος λόγω της απουσίας του, είναι τουλάχιστον άναρθρες και βιαστικές. Ο Βλάντο, δυστυχώς, λείπει, όλη τη χρονιά και το μεγαλύτερο φταίξιμο δεν είναι δικό του.
