Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για τον κακό Παναθηναϊκό της Νέας Σμύρνης και την υποχρέωση παικτών και Στραματσόνι στη συνέχεια των πλέι οφ να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό.
Δεν περίμενα να δω πολλά όμορφα πράγματα στη Νέα Σμύρνη. Και γενικότερα από το ματς και ειδικότερα από τον Παναθηναϊκό. Στην πρώτη αγωνιστική μιας… άχαρης διαδικασίας, στην οποία δίνεις αγώνες για να κερδίσεις τη θέση του «δεύτερου καλύτερου» στο πρωτάθλημα και μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα αποχής από τα επίσημα ματς, μόνο θέαμα και… μπαλάρα δεν περίμενα. Άλλωστε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, φέτος δεν είδαμε σε κανένα σημείο της σεζόν ούτε θέαμα, ούτε μπαλάρα από τον Παναθηναϊκό.
Για να καταφέρει η ομάδα να βγει κερδισμένη στη συγκεκριμένη διαδικασία χρειάζεται να μπαίνει στο γήπεδο με συγκεκριμένο πλάνο και με Παναθηναϊκή… στόφα. Ο συνδυασμός είναι δουλειά που πρέπει να γίνει ταυτόχρονα από Στραματσόνι και παίκτες. Το πλάνο απαιτείται από τον Ιταλό. Η συμπεριφορά της μεγάλης ομάδας απαιτείται από τους ποδοσφαιριστές. Σε 93 λεπτά αγώνα στη Νέα Σμύρνη, ο Πανιώνιος δεν ένιωσε ούτε σε μια στιγμή την πίεση στην οποία οφείλει να τον βάλει η μεγάλη ομάδα. Ο Παναθηναϊκός δεν έπιασε… από τον λαιμό που λέμε σε κανένα σημείο τον αντίπαλό του. Συνέβη το ίδιο και στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος στο ματς της Νέας Σμύρνης. Συνέβη και με τις περισσότερες μικρομεσαίες ομάδες που αντιμετώπισε, είτε με τον Αναστασίου στον πάγκο, είτε με τον Στραματσόνι.
Ο κόσμος επαναλαμβάνει συνεχώς τη λέξη «μικρύναμε». Όταν τη λέει, αυτό ακριβώς εννοεί. Πως ο Παναθηναϊκός μπαίνει στο γήπεδο για να παίξει σαν ίσος προς ίσο με κάθε αντίπαλο που έχει απέναντί του. Και πως ο κάθε αντίπαλος ελπίζει ότι απέναντι στον συγκεκριμένο Παναθηναϊκό θα καταφέρει να πάρει αυτό που θέλει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ο Πανιώνιος στάθηκε τυχερός γιατί είδε τον Μπεργκ να στέλνει τη μπάλα στο δοκάρι στην καλύτερη ευκαιρία του πρώτου μέρους και τον Στιλ να του κάνει χάρισμα το 1-0. Μετά απ’ αυτό το γκολ είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό. Η συμπεριφορά της ομάδας μετά το τέρμα που δέχτηκε είναι αδικαιολόγητη. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις των παικτών που έδειχναν πως πιστεύουν στην ανατροπή. Για την ακρίβεια, μόνο οι Μπεργκ (που έτρεξε αμέσως μετά το γκολ να δώσει ώθηση με χειροκρότημα στους συμπαίκτες του), Λέτο (που σκόραρε ένα υπέροχο γκολ) και Ζέκα (που έπαιξε και… ματωμένος) ήταν εκείνοι που έδειχναν να το πιστεύουν. Κανένας άλλος.
Όσο για το πλάνο; Όσοι σήμερα κατηγορούν τον Στραματσόνι πως εφτά μήνες μετά την έλευσή του δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει έναν σταθερό Παναθηναϊκό δεν έχουν άδικο. Στο ξεκίνημα είχε τη δικαιολογία πως δεν ήξερε την ομάδα και το ρόστερ, στη συνέχεια το ελαφρυντικό των πολλών αλλαγών τον Ιανουάριο, αλλά τώρα δεν έχει και πολλά. Οφείλει στη συνέχεια των πλέι οφ να παρουσιάσει μια ομάδα που τουλάχιστον θα κάνει τα… βασικά μέσα στο γήπεδο, θα έχει ορθολογικό τρόπο ανάπτυξης και λειτουργίας, θα μπορεί να δημιουργεί περισσότερο και να θυμίζει… μεγάλη ομάδα.
