Όπως το καλοκαίρι του 2003

Οι μέρες που διανύουμε μας φέρνουν στη μνήμη τις αντίστοιχες του καλοκαιριού του 2003. Είχε προηγηθεί η Ριζούπολη, το κυνηγητό στην Παιανία,οι εμπρηστικές δηλώσεις Φιλιππίδη («κότες»), η χειροδικία στον Σέρχιο Μαρκαριάν, το σπάσιμο του αυτοκινήτου του ΚριστόφΒαζέχα, η διάλυση του κορμού της ομάδας, η πρόσληψη του παγκοσμίως άγνωστου Γιτζάκ Σουμ (ακούς εκεί προπονητής από το…Ισραήλ), η «ακύρωση» όλων των μεταγραφών πριν καν οι παίκτες ακουμπήσουν μπάλα, τα μπινελίκια της «13» στο φιλικό με τη Βίλεμ.

Η σεζόν που ξεκινά σε λίγες μέρες δεν θα έχει την «χαλαρότητα» των ημερών Αναστασίου όπου ο σύλλογος είχε εξασφαλίσει την ανοχή όλων υπό το πρίσμα του ξεκινήματος από το μηδέν, με αρωγούς τα παιδιά της Ακαδημίας. Του χρόνου στο πρώτο στραπάτσο η απογοήτευση θα πλημμυρίσει την ατμόσφαιρα. Είχε συμβεί και τότε στο πρώτο ματς πρωταθλήματος με την Ξάνθη όπου η εξέδρα -όταν τη μπάλα δεν την είχε ο ζογκλέρ Σανμαρτεάν -μουρμούραγε διαρκώς. Στο τέλος της σεζόν η ομάδα ήταν νταμπλούχος και μάλιστα στα σκληρά χρόνια της «παράγκας».

Δουλεύοντας μεθοδικά κατάφερε να βρει ότι έλειψε από άλλους πιο ταλαντούχους, δηλαδή οργάνωση, πίστη στο σκοπό, πάθος και πρωταγωνιστές εκεί που δεν τους περίμενε (Σαπάνης, Παπαδόπουλος, Χαλκιάς). Εκείνη η ομάδα με μικρότερο μπάτζετ από τον βασικό αντίπαλο, δίχως να έχει στο ρόστερΚαρεμπέ, Ζιοβάνι απέδειξε ότι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ακόμα και με λιγότερα χρήματα αν προσέξεις τις λεπτομέρειες, δουλέψεις σκληρά, οργανωθείς και προσεγγίσεις σοβαρά αυτά που θα αντιμετωπίσεις, λύση θα βρεις. Το είχαμε υποψιαστεί την πρώτη σεζόν Κυράστα (1999-2000), το εμπεδώσαμε το 2004, το θυμηθήκαμε τις χρονιές του Αναστασίου.

Με την εγκληματική οργάνωση να κάνει επίδειξη δύναμης όπως γουστάρει είναι αδύνατον να έχεις τη ρευστότητα των άλλων, όμως το σχέδιο, η πίστη ανακαλύπτονται ακόμα κι αν δεν έχεις παχύ πορτοφόλι. Η πορεία του τριφυλλιού τις περασμένες χρονιές έδωσε σε πολλούς ελπίδες πριν τα γκρεμίσει όλα η Καμπάλα. Ο Παναθηναϊκός που δημιουργήθηκε προ τριετίας ήταν ΑΔΥΝΑΤΟΝ να κοπιαριστεί αφού σχεδιάστηκε πάνω στους μικρούς του σε ένα τομέα (φυτώριο) που οι άλλες ΠΑΕ έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Τώρα το τριφύλλι θα μπορούσε να μετρά δύο τίτλους (κύπελλο, πρωτάθλημα) ποντάροντας σε παιδιά δυνατά και πειθαρχημένα αλλά σαφώς όχι εξαιρετικά ταλαντούχα. Κατά την διάρκεια αυτών των περιόδων  όσοι έβαλαν το κεφάλι μέσα και δούλεψαν (Καρέλης, Καπίνο, Λαγός, «30», Κλωναρίδης, Νάνο, Ατζαγκούν, Αμπέιντ) ξεχώρισαν.

Ο ΠΑΟ ξόρκισε τον χρόνιο εθισμό του στην αποτυχία με…εφήβους που άπαντες έβλεπαν σε αυτούς χαμηλό  ταβάνι.  Οι μαζεμένες ήττες που ήρθαν ως την Πρωτοχρονιά του 2014 ήταν γκέλες αυτοκριτικής και μαθημάτων. Από κει και πέρα η πιτσιρικαρία στηρίχθηκε στα φυσικά της προσόντα και την δύναμη της φανέλας που στο ξεκίνημα ένιωθε δυσκολία να κουμαντάρει. Η πορεία ήταν πρωταθλητισμού και σε όλα τα ντέρμπι τρόμαξαν κόσμο ακόμα κι αν δεν άλλαζαν 20 πάσες σερί, ακόμα κι αν τους έλειπε η σωρεία ηγετών.

Το ρόστερ που δημιουργείται αυτή τη στιγμή είναι ανώτερο ποιοτικά από εκείνο προ τριετίας, δυστυχώς, όμως, λείπει η ΠΙΣΤΗ. Τα άθλια αποτελέσματα του προηγούμενου εξαμήνου έχουν δημιουργήσει δεδικασμένο για τον προπονητή, η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί ότι –το πολύ- ως τα Χριστούγεννα το κλαμπ θα ψάχνει τον διάδοχό του, ο Ζιλμπέρτο είναι «εξαφανισμένος», τα αποδυτήρια θα θυμίζουν Λεγεώνα των ξένων, οι δικαστικές εξελίξεις έχουν «κολλήσει» την ώρα που οι άλλοι είναι συσπειρωμένοι, με την ΑΕΚ να ετοιμάζει γηπεδάρα και τον ΠΑΟΚ ν’ ακουμπά στη «σιγουριά» Σαββίδη. Προκαλεί θλίψη το γεγονός ότι άλλη μια γενιά πάει καρφί για να «καεί» με το καλημέρα κουβαλώντας αμαρτίες 20 ετών όμως καθαρά παικτικά να το πάρεις δεν θεωρούμε πως το τριφύλλι υπολείπεται σε κλάση των αντιπάλων.

Όταν πάρουν μπροστά ο Μπεργκ, ο Λέτο, ο «Βίγια», ο Μπουμάλ, ο Ιμπάρμπο (;), βάλουν τη μπάλα κάτω και ψάξουν τα ένας εναντίον ενός οι απέναντι μπορεί να τρομάξουν στην ιδέα του πως θα λυγίσουν ένα σωρό μπαλαδόρους οι οποίοι άρχισαν να μαζεύονται στο Κορωπί. Αν και στο μεσοδιάστημα ο σύλλογος οφείλει κυρίως να νικήσει τα δικά του «φαντάσματα».