Αντιλαμβάνομαι πως η μέρα είναι… μπασκετική. Η μεταγραφή του Γιάννη Μπουρούση στον Παναθηναϊκό δεν μπορεί παρά να είναι όχι απλά η είδηση της ημέρας, αλλά η είδηση του καλοκαιριού. Αν ακολουθήσει και ο Κλαβέρ κι αν ο Παναθηναϊκός αποκτήσει και τον Ουάιτ, τότε μιλάμε για μια ομάδα που γίνεται πανίσχυρη και που θα μας κάνει να κλείσουμε από τώρα εισιτήρια για το επόμενο φάιναλ φορ.
Για να κλείσουμε τη σύντομη αναφορά μας στο μπάσκετ και να προχωρήσουμε στα ποδοσφαιρικά, ας πούμε κάτι και για το… σπίτι μας. Το Panathinaikos24.gr, το οποίο ήταν το μοναδικό σάιτ που από το βράδυ της Δευτέρας σας έγραψε ότι ο Μπουρούσης ΚΛΕΙΝΕΙ στον Παναθηναϊκό. Ούτε ΝΒΑ, ούτε Σαν Αντόνιο Σπερς, ούτε τίποτα. Κλείνει, εκτός απροόπτου, έγραψε το βράδυ, ανακοινώνεται έγραψε το πρωί της Τρίτης και ήρθε η επιβεβαίωση λίγες ώρες αργότερα. Με σεβασμό στον κόσμο του Παναθηναϊκού και με συνέπεια απέναντι του, είχε όλο το ρεπορτάζ της πιο «καυτής» υπόθεσης του καλοκαιριού. Έπεται και συνέχεια…
Πάμε στο θέμα μας. Οι μεταγραφές του Λεντέσμα και του Γουακάσο γέμισαν για τα καλά πλέον το ρόστερ του Παναθηναϊκού. Από θέμα υλικού και συγκρίνοντας το με αυτό που ο Παναθηναϊκός είχε πέρσι το καλοκαίρι, το φετινό σε κάνει να αισιοδοξείς. Καλύτερος στην άμυνα (και σε άκρα και σε κέντρο), καλύτερος στη μεσαία γραμμή (θα δείτε πως η διαφορά Λεντέσμα – Εσιέν είναι η μέρα με τη νύχτα), γεμάτος στα άκρα της μεσοεπιθετικής γραμμής (δεν είχες εξτρέμ πέρσι, φέτος υπάρχουν Ιμπάρμπο, Γουακάσο, Μπουμάλ, Βλαχοδήμος), με μπαλαδόρο παίκτη στο «10» (Βιγιαφάνιες) και με επίθεση στην οποία είχες πέρσι Μπεργκ – Καρέλη και φέτος Μπεργκ – Λέτο. Ένα ρόστερ στο οποίο αν προστεθεί ο Σίλντεφελντ, ένας ακόμα φορ και κάποιος εκ των Λάζαρου ή Κονέ, θα είναι σίγουρα το καλύτερο της τελευταίας τετραετίας.
Δεν αρκεί όμως. Οι παίκτες πρέπει να γίνουν ομάδα και η ομάδα πρέπει να ξεπεράσει τα εμπόδια του καλοκαιριού και να μπει στους ομίλους του Europa League. Αλλιώς θα πάνε όλα στράφι. Μ’ αρέσει ο τρόπος που ο Παναθηναϊκός, σαν οργανισμός, αντιμετωπίζει αυτά τα παιχνίδια. Με τη μπάλα… χαμηλά. Γνωρίζοντας πως είναι τα πιο «do or die» ματς των τελευταίων ετών, έχοντας το φυσιολογικό άγχος και μια… νορμάλ πίεση, αλλά μέχρι εκεί. Δεν ζουν με τα φαντάσματα της Γκαμπάλα και καλά κάνουν. Αν ζούσαν μ’ αυτά θα αυξάνονταν οι πιθανότητες για νέο πατατράκ.
Μ’ αρέσει και ο τρόπος που ο Στραματσόνι αντιμετωπίζει αυτά τα ματς. Η προετοιμασία έγινε με στόχο να είναι η ομάδα έτοιμη και φρέσκια στα τέλη Ιουλίου. Οι μεταγραφές έγιναν με στόχο να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός την εμπειρία που του έλειπε ώστε να αντεπεξέλθει στις ευρωπαϊκές του βραδιές. Παίκτες στο σύνολό τους διεθνείς. Που γνωρίζουν πως είναι να παίζει υπό πίεση. Περισσότερο απ’ όλα, μ’ άρεσε το φετινό καλοκαίρι η συμπεριφορά του Ιταλού στις μεταγραφές.
Ο Στραματσόνι λειτούργησε σαν προπονητής «αγγλικού» τύπου. Στο νησί ο «κόουτς» είναι τις περισσότερες φορές όχι μόνο εκείνος που θα επιλέξει κάποιον παίκτη, αλλά κι εκείνος που θα σηκώσει το τηλέφωνο, που θα μιλήσει για τα οικονομικά, που θα βρεθεί ο ίδιος με τον ποδοσφαιριστή και τους ατζέντηδες. Ο «Στράμα» ταξίδεψε στην Ιταλία για να τελειώσει το θέμα Ιμπάρμπο, τάραξε στα τηλέφωνα τον Γουακάσο για να τον πείσει πως είναι απαραίτητος, έπεισε τον Λεντέσμα να πάει στην Ολλανδία και ολοκλήρωσε ο ίδιος τη δουλειά μετά από 4 ώρες συνάντησης μαζί του στην Αθήνα. Παράλληλα με όλα αυτά, έκανε (και κάνει) ο ίδιος τις επαφές με τους Έλληνες του εξωτερικού, προσπαθώντας να τους πείσει για το πρότζεκτ του Παναθηναϊκού.
Νοιάστηκε ο Στραματσόνι πολύ περισσότερο από άλλους συναδέλφους του για να έχει στα χέρια του ακριβώς τα υλικά που θέλει. Το έκανε και τον Γενάρη, το έκανε και τώρα. Σέβεται και εκτιμά τον σύλλογο που του… δίνει ψωμί. Ακόμα κι αν αποτύχει, κανείς δεν μπορεί να του προσάψει πως δεν πάλεψε για να έρθει η επιτυχία και της ομάδας, αλλά και η προσωπική του. Άλλωστε, για να «φτιάξει» το όνομά του θα πρέπει να το κάνει μέσω του Παναθηναϊκού.
