Στη Λεωφόρο, το βράδυ της Πέμπτης, έγινε απλώς η μισή δουλειά για τον Παναθηναϊκό. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Οι αποθεώσεις, τα διθυραμβικά σχόλια και οι ατάκες του τύπου «έλα, μωρέ, ποια ΑΪΚ τώρα, πάμε να βγάλουμε την υποχρέωση στη Στοκχόλμη», καλό θα είναι να σταματήσουν τώρα.
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα «λέει» ότι ο Παναθηναϊκός έχει, ήδη, προκριθεί στην επόμενη φάση του Europa League. Πρόκειται για την κλασσική βιαστική νοοτροπία της πλειοψηφίας των Ελλήνων φιλάθλων. Σύμφωνα με αυτή, από ένας ματς, Ιούλιο μήνα, βγαίνει το συμπέρασμα για τη συνέχεια και φυσικά για το πως θα είναι η ομάδα ολόκληρη τη χρονιά…
Ναι, ο Παναθηναϊκός είναι πολύ καλύτερος από την ΑΪΚ. Υπερέχει ποιοτικά, έχει το βάρος της φανέλας και το 1-0 της Λεωφόρου, του δίνει προβάδισμα πρόκρισης. Απέναντί του, όμως, στην Στοκχόλμη θα βρει μια ομάδα πιο επιθετική, πιο πιεστική, αγωνιζόμενη μπροστά στο κοινό της, με ό, τι αυτό συνεπάγεται.
Θα βρει μια ομάδα που δεν θα έχει αποκλειστικό στόχο να αμυνθεί. Θυμίζω ότι στο ματς της Αθήνας, αυτή η αμυντικογενής ΑΪΚ δημιούργησε δυο κλασσικές ευκαιρίες, που… βρήκαν πάνω στον Στιλ. Αυτό μπορεί να λέει και πολλά, μπορεί και τίποτα. Το δεδομένο είναι ότι, θεωρητικά, οι Σουηδοί θα είναι πιο πιεστικοί και αν θέλετε πιο ανταγωνιστικοί στην έδρα τους.
Ο Παναθηναϊκός καλείται να διαχειριστεί ορθώς την κατάσταση. Να βγάλει την δεδομένη του ποιότητα στο γήπεδο, να δείξει τον ίδιο χαρακτήρα που έδειξε για 90 και βάλε λεπτά στο «Απόστολος Νικολαΐδης», να είναι τακτικά προσηλωμένος και να μην πάει στη Σουηδία με… αέρα πρόκρισης. Διότι ακόμη δεν έχει πετύχει κάτι τέτοιο.
Θα το κάνει αν στο δεύτερο μισό της σειράς παρουσιαστεί σοβαρός, πειθαρχημένος και συγκεντρωμένος στον στόχο του ή καλύτερα στην υποχρέωσή του, που είναι, αρχικά, να ξεπεράσει το «εμπόδιο» της ΑΪΚ.
