Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για την υποχρέωση που έχει ο Παναθηναϊκός να κάνει πρωταθλητισμό και για το «πρέπει» που φεύγει από την Ευρώπη και έρχεται στην Ελλάδα
Ήταν στόχος «do or die» η πρόκριση του Παναθηναϊκού στους ομίλους του Europa League. Δεν υπήρχε το παραμικρό περιθώριο αποτυχίας, διότι τα πράγματα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολα για τον σύλλογο. Το έβλεπες στα μάτια των παικτών, από την περίοδο της προετοιμασίας κιόλας, πως είχε… φυτευτεί μέσα τους η ιδέα. Η λέξη πρόκριση ακουγόταν παντού. Με κάθε τρόπο, με ή χωρίς καλό ποδόσφαιρο.
Εκείνος, ο καλοκαιρινός στόχος, ήταν τις μέρες που γινόταν η «υποχρέωση». Πλέον, με την ομάδα στους ομίλους, γίνεται η «διασκέδαση». Πριν βιαστούν πολλοί να κατηγορήσουν τη λέξη διασκέδαση, να τονίσω πως όταν διασκεδάζουμε δεν σημαίνει πως δεν ενδιαφερόμαστε για την ποιότητα της διασκέδασης. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να δει την Ευρώπη σαν την ευκαιρία για να επανέλθει στο υψηλό επίπεδο που τον είχαμε συνηθίσει, αλλά χωρίς το άγχος του Ιουλίου και του Αυγούστου. Το «πρέπει» εκείνων των τεσσάρων αγώνων με τους Σκανδιναβούς της ΑΪΚ και της Μπρόντμπι μεταφέρεται στα δικά μας. Τα εντός συνόρων. Στις Λιβαδειές, στα Γιάννινα, στους Πλατανιάδες και στις Κέρκυρες. Πρέπει (χωρίς εισαγωγικά) ο Παναθηναϊκός να τους κερδίζει. Πρέπει να παίρνει νίκες. Πρέπει να τους δείχνει ότι είναι κυρίαρχος. Πρέπει να κάνει πρωταθλητισμό. ΠΡΕΠΕΙ να κατακτήσει τον τίτλο. Τελεία και παύλα.
Θυμήθηκα τις τελευταίες μέρες ένα «πανί» των οπαδών του Παναθηναϊκού πριν από μία δεκαετία τέτοιες μέρες. Στα τέλη του Αυγούστου του 2006, όταν οι «πράσινοι» έκαναν πρεμιέρα στο Αιγάλεω και οι οπαδοί το είχαν απλώσει στις κερκίδες (φώτο). «Παίξτε κάθε Κυριακή σαν να είναι τελικός». Αυτό ακριβώς είναι η φετινή χρονιά για τους παίκτες του Στραματσόνι. Κάθε Κυριακή κι ένας… τελικός. Μια υποχρέωση. Εξετάσεις που πρέπει να δίνονται Κυριακή με Κυριακή. Τις Κυριακές η υποχρέωση, τις Πέμπτες η διασκέδαση.
Και κάθε ματς διαφορετικό από το προηγούμενο και από το επόμενο. Εκείνο το βαρετό και μονότονο «βλέπουμε κάθε ματς ξεχωριστά», τούτη τη φορά πρέπει να γίνει νόμος εντός των αποδυτηρίων του Παναθηναϊκού. Κάθε ματς και μια νέα μάχη, κάθε χαμένος πόντος και μια κλωτσιά προς τα κάτω, που μπορεί στο τέλος να σου στερήσει τον τίτλο. Διαφωνώ απόλυτα με όσους λένε πως πρέπει να μείνει… χαμηλά η μπάλα μετά τα περσινά. Εντελώς λανθασμένη λογική για σύλλογο όπως ο Παναθηναϊκός. Ο Παναθηναϊκός οφείλει – όχι απλά να λέει αλλά – να φωνάζει πως μοναδικός του στόχος είναι το πρωτάθλημα. Δεν πάει να «κλέψει» κάτι. Ντρέπεται μονάχα εκείνος που πάει να κλέψει. Και ο Παναθηναϊκός δεν έχει μάθει να κλέβει, αλλά να κερδίζει δίκαια και ξάστερα μέσα στα γήπεδα. Αντίθετα, τον κλέβουν. Αν καταφέρει να ξεπεράσει και αυτό τη φετινή σεζόν, τότε όχι μόνο θα διεκδικήσει, αλλά θα κατακτήσει το πρωτάθλημα.
Derby stories: Το λιμάνι… και ο Καπουράνης! (vid)
ΡΕΤΡΟ: To γκολ του Ουζουνίδη κόντρα στην ΑΕΚ το 1993 (vid)
Ο Ζάετς στον Παναθηναϊκό!
Panathinaikos24.gr: Γι αυτούς λατρέψαμε τον Παναθηναϊκό!
Σαν σήμερα: Η Ριζούπολη, ταφόπλακα για το ελληνικό ποδόσφαιρο (vids)
Γνωρίζατε ότι… ο αείμνηστος Παύλος Γιαννακόπουλος είχε εκλεγεί το 1978 δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα;
Σαν σήμερα: Όταν ο Παναθηναϊκός διέλυε την πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπανταλόνα!
Για να μαθαίνουν οι νεότεροι: Το ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ βίντεο για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό (vid)
Ο γύρος του θριάμβου μέσα στο «Καραϊσκάκη» για το αήττητο πρωτάθλημα (vid)
Όταν ο Νασιόπουλος “ξέρανε” το Αμβούργο (vid)
Παναθηναϊκός: Σαν σήμερα το 1980- Η ημέρα του «Πατριάρχη»
Μένουμε σπίτι: Το ντοκιμαντέρ για το πρωτάθλημα του 1996 (vid)
Πάνε πολλά χρόνια: Πότε ήταν η τελευταία συνάντηση Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού για το Κύπελλο
«Εβάλαμε οκτώ στον Ολυμπιακό»: Σαν σήμερα το μυθικό 8-2 του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού!
Ρετρό: Πόσα LIKE γι αυτή τη φωτογραφία; (pic)
Αλεξούδης: Το πιο γρήγορο πιστόλι! (Vid)
Μένουμε σπίτι: Η μυθική εμφάνιση με τη Λα Κορούνια (VIDEO)
Η μέρα που ο Παναθηναϊκός τράβηξε «φουλ του εννιά» αποκλείοντας την Έβερτον
Ρετρό: Το απόλυτο θρίλερ στο ΟΑΚΑ και η μεγάλη «πράσινη» εξάρα (Pics, Vid)
Ανατριχιαστικό βίντεο: Ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Κυράστα (1999-2000)
