Οποιος νομίζει ότι μετά τα χθεσινά, ο Παναθηναϊκός θα σηκώσει κεφάλι με λογικές τύπου “να φύγουν όλοι οι άσχετοι”, “να παραιτηθεί ο Αλαφούζος και να πάρει και τον Στραματσόνι, τον Ζιλμπέρτο, τον Σαραβάκο και όλους μαζί του”, “να αναλάβει ο κόσμος, χίλιες φορές” και άλλα τέτοια χαριτωμένα, όχι μόνο είναι γελασμένος, αλλά και “τυφλωμένος”. Είτε από τον φανατισμό του, είτε από τη στενοχώρια του, μετά τα όσα έγιναν χθες στο Καραϊσκάκη.
Να τα βάλουμε, λίγο, κάτω με μια τάξη, διότι με όλα όσα ακούγονται και γράφονται, είναι επικίνδυνο να βαδίσουμε σε μονοπάτια που θα οδηγούν ότι στο φως, αλλά στον γκρεμό…
Βρίσκεται μπροστά σε μια ακόμη αποτυχημένη χρονιά ο Παναθηναϊκός; Ναι. Αν και πολύ νωρίς για οποιαδήποτε σίγουρη εκτίμηση για το τι μέλλει γενέσθαι, μέχρι τον Μάιο, η εμπειρία έχει δείξει ότι πολύ δύσκολα όταν ο Ολυμπιακός είναι στο +7, μπορεί να ανατραπεί η όποια κατάσταση. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, το “τριφύλλι” μένει εκτός βασικού στόχου από πάρα πολύ νωρίς και φυσικά πικραίνει ξανά τον κόσμο του, που φέτος είχε άλλες απαιτήσεις και είδε, είναι η αλήθεια, να γίνεται μια προσπάθεια για δημιουργία μιας πραγματικά καλής ομάδας.
Η καλή ομάδα υπάρχει. Οι ποιοτικοί ποδοσφαιριστές, επίσης. Χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει ότι οι “πράσινοι” δεν έχουν αδυναμίες. Εχουν, τις οποίες κατά καιρούς έχουμε καταγράψει. Χθες, το μεγαλύτερο αγωνιστικό λάθος ανήκει στον προπονητή του. Ο Αντρέα Στραματσόνι επέλεξε να παρατάξει μια φουλ επιθετική ομάδα, κάνοντας ένα μεγάλο δώρο στον Ολυμπιακό. Οι ερυθρόλευκοι, αν έχουν κάτι καλό, αυτό είναι πως αν τους δώσεις χώρο, μπορούν να σε “σκοτώσουν” δίχως να κουραστούν. Οπως και έγινε. Τρία γκολ για πλάκα, σβηστά, χωρίς κόπο και… καληνύχτα.
Ακόμη κι αυτά όμως, τα όποια λάθη, δηλαδή, του προπονητή και των ποδοσφαιριστών, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Διότι μπορεί, όντως, να έχει καλούς ποδοσφαιριστές και καλό ρόστερ ο Παναθηναϊκός, αλλά αυτό δεν αρκεί. Το μεγαλύτερο πρόβλημα έχει να κάνει ξεκάθαρα με τον χαρακτήρα, τη νοοτροπία, το μέταλλο, όπως συνηθίζουμε να λέμε της μεγάλης ομάδας που θέλει να λέει ότι κάνει πρωταθλητισμό.
Σκεφτείτε το, λίγο, ξεκάθαρα. Ηταν αγωνιστικά χθες ο Ολυμπιακός κυρίαρχος; Πάτησε τον Παναθηναϊκό; Οχι, φυσικά. Εβγαλε, όμως, στο γήπεδο αυτή τη στόφα του πρωταθλητή και εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι οι “πράσινοι” δεν τη διαθέτουν, σε κάθε επίπεδο. Κατάρρευση, μετά το 1-0, ήττα με τρια γκολ σε ένα ημίχρονο και επισκέψεις στο Κορωπί, από δικαιολογημένα εξοργισμένους οπαδούς.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει… νοοτροπία Παναθηναϊκού. Οσες προσπάθειες κι αν έχουν γίνει γι αυτό, στην παρούσα φάση δεν έχει καταφέρει το κλαμπ να φτάσει σ’ αυτό το επιθυμητό, για όλους, επίπεδο. Αυτό είναι που πληρώνει τώρα και γι’ αυτό θα πρέπει να βρεθεί λύση από τη διοίκηση και το μεγάλο αφεντικό, τον Γιάννη Αλαφούζο. Ηρθε η ώρα των σημαντικών αποφάσεων για τη συνέχεια κι αυτές οι αποφάσεις ανήκουν στον πρόεδρο της ΠΑΕ. Αυτός έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Το σίγουρο είναι ότι ούτε με κραυγές και κατάρες θα λυθούν τα προβλήματα, ούτε, όμως, με λογικές τύπου “τα παιδιά προσπάθησαν” (άστοχο αυτό που είπε χθες ο Αλαφούζος, στην προσπάθεια του, φυσικά, να βγει μπροστά και να υποστηρίξει τους ποδοσφαιριστές) και soft αντιμετωπίσεις της κατάστασης. Ζητείται λύση και ο σωστός τρόπος αυτής. Για να αλλάξει η τωρινή κατάσταση και να μη συνεχιστεί το καταστροφικό πισωγύρισμα που έγινε χθες.
Υ.Γ1: Το τι θα γίνει με τον Αντρέα Στραματσόνι θα το μάθουμε σύντομα, μετά και τη σύσκεψη κορυφής. Μέχρι στιγμής, δεν προκύπτει ζήτημα απομάκρυνσης, μια και ως γνωστόν ο Γιάννης Αλαφούζος δεν είναι προπονητοφάγος. Βέβαια, μετά και τα χθεσινά, η αλήθεια είναι ότι πολύ δύσκολα μπορεί να σταθεί ο Ιταλός στον πράσινο πάγκο.
Υ.Γ.2: Επειδή πρέπει να μιλάμε για και… ήθος, εκτός των άλλων, οι χθεσινές δηλώσεις του Βαγγέλη Μαρινάκη τα λένε όλα. Οχι, δεν ήταν σαν κι αυτές του 2011, ούτε φυσικά, δίδαξαν ήθος και κουλτούρα, όπως τότε. Αναρωτιέμαι, όμως, αν θα έβγαινε ποτέ δημοσίως κάποιος άνθρωπος από τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό και μιλούσε, έστω και έμμεσα, για κ…υλες. Τι να πεις. Υγεία…
