Γίγαντας στην εξέδρα, νάνος στο χορτάρι

Τέλος η Ευρώπη για φέτος. Μια τελευταία ευκαιρία έχει ο Παναθηναϊκός να πάρει – επιτέλους – μια νίκη γοήτρου με τη Θέλτα την τελευταία αγωνιστική, όμως με αυτή την εικόνα που παρουσιάζει δεν θα έρθει ούτε αυτή. Μια Ευρώπη που ξεκίνησε καταπληκτικά τον περασμένο Ιούλιο, που άφησε ελπίδες και αισιοδοξία για κάτι καλό, που μας χάρισε σπουδαίες εμφανίσεις ακόμα και στον όμιλο (Βίγκο, Λιέγη), αλλά καταλήγει σε ακόμα μία απόδειξη πως ο Παναθηναϊκός έχει πάθει ζημιά στο DNA του. Στο ευρωπαϊκό του DNA.

Κάθε παιχνίδι που φεύγει και δεν έρχεται η νίκη είναι και μια ακόμα «στάμπα» πάνω στην κάποτε αξιοζήλευτη ευρωπαϊκή παρουσία του συλλόγου. Κακά τα ψέμματα: ετούτος εδώ, ο Παναθηναϊκός των 12 συνεχόμενων αγώνων χωρίς νίκη σε όμιλο του Europa League  (αρνητικό ρεκόρ στη διοργάνωση) δεν δικαιούται να έχει τον χαρακτήρα του «πρέσβη» που με κόπο και μεγάλες νίκες του είχαν χαρίσει οι ομάδες προηγούμενων δεκαετιών. Δεν δικαιούται ούτε καν να λέει πως προσπάθησε για να διατηρήσει τα κεκτημένα. Κάποιες, σκόρπιες, καλές εμφανίσεις, όπως στο Βίγκο και στη Λιέγη, δεν μπορούν να περισώσουν απολύτως τίποτα. Κάποτε οι λίγες ήταν οι κακές εμφανίσεις. Οι λίγες ήταν οι ήττες. Η εξαίρεση που επιβεβαίωνε τον κανόνα της πιο «ευρωπαϊκής ελληνικής ομάδας». Τώρα ο κανόνας είναι το σκυμμένο κεφάλι.

Ο Παναθηναϊκός μπήκε να παίξει σε ένα γήπεδο που κάποτε έγραψε ιστορία με ολόχρυσα γράμματα και με εξαίρεση το δεκάλεπτο 20’-30’, που περισσότερο «έκατσε» ο Άγιαξ παρά ανέβηκε εκείνος, δεν έκανε απολύτως τίποτα για να αλλάξει τη μοίρα του. Ήταν σαν να περίμενε να έρθει κάποια στιγμή το γκολ των Ολλανδών και όταν αυτό ήρθε δεν υπήρξε αντίδραση, όπως συμβαίνει σε όλα τα φετινά παιχνίδια κάθε φορά που σκοράρει ο αντίπαλος. Καμιά αντίδραση, κανένα νεύρο, καθόλου ψυχή, μηδέν πάθος. Μια ομάδα που μοιάζει, εδώ και 1,5 μήνα, σαν να έχει αποδεχτεί τη μοίρα της.

Μια ομάδα που δεν προσπάθησε, παρά ελάχιστα, να χαρίσει έστω και λίγη χαρά στον συγκλονιστικό κόσμο της, που βρέθηκε το τελευταίο διήμερο στο Άμστερνταμ. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, οργανωμένοι και μη, οικογενειάρχες και πιτσιρικάδες, από Ελλάδα και από εξωτερικό, ευκατάστατοι οικονομικά και μεροκαματιάρηδες, που δεν πτοήθηκαν ούτε απ’ την τραγική πορεία της ομάδας, ούτε απ’ την κρίση, ούτε απ’ τις μηδέν ελπίδες πρόκρισης, που έφτασαν – πολλοί απ’ αυτούς – μέχρι το Άμστερνταμ δίχως εισιτήριο και παρακαλούσαν τους Ολλανδούς για να βρουν, ήθελαν έστω μια προσπάθεια. Και προσπάθησαν γι’ αυτό εκείνοι, με τη φωνή τους.

Ήταν από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές αυτή που ζήσαμε περίπου στο 65’ του αγώνα, όταν το σκορ ήταν 2-0 και οι παίκτες του Παναθηναϊκού απλά περίμεναν τη λήξη. Οι 3.500 φίλοι της ομάδας άρχισαν να φωνάζουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους «Κάθε μέρα σ’ αγαπώ πιο πολύ», σκορπώντας… ανατριχίλα και δείχνοντας πως τουλάχιστον εκείνοι θα χαρούν το ταξίδι τους μέχρι το φινάλε και δεν θα κάνουν εκπτώσεις στην ιστορία του συλλόγου που τα προηγούμενα χρόνια γράφτηκε σε κάθε γωνιά της Ευρώπης. Το ξέσπασμά τους και η… γιούχα στο φινάλε προς τους παίκτες ήρθε ως φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Ο κόσμος ήταν… γίγαντας, την ώρα που οι παίκτες αποδείχτηκαν και πάλι… νάνοι.