Δεν αφήνουμε τον Βαρδινογιάννη, να πάρουμε το Κύπελλο;

Πιο ακατάλληλη στιγμή για να μπουν σε τέτοιου είδους αντιπαράθεση οι – έτσι κι αλλιώς λίγοι – φίλοι του Παναθηναϊκού που βρέθηκαν στη Λεωφόρο την Τετάρτη, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Τόσες και τόσες αφορμές τους έχει δώσει ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός για να επικρατήσει κλίμα γκρίνιας, μουρμούρας και συνθήκες για… μπινελίκι, προς νυν και πρώην ιδιοκτήτες, προπονητές, παίκτες. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει όλο αυτό σε μια μέρα που και η ομάδα είχε βρει το κέφι της και όμορφο ποδόσφαιρο έπαιξε και τέσσερα γκολ έβαλε και πρόκριση εξασφάλισε στα ημιτελικά του μοναδικού θεσμού που παραμένει «ζωντανός» για τον Παναθηναϊκό και μπορεί να του δώσει έναν τίτλο.

Ποιος ο λόγος να αποτελέσει η παρουσία του Βαρδινογιάννη την αιτία της αντιπαράθεσης μεταξύ Παναθηναϊκών σε μια τόσο όμορφη – και σπάνια τη φετινή σεζόν –  μέρα για την ομάδα; Και ειδικά η παρουσία του «καπετάνιου», που δεν είναι δα και… Τζίγκερ, ο οποίος είναι το πλέον «κόκκινο πανί» της οικογένειας για μια πολύ μεγάλη μερίδα του κόσμου. Αν θέλετε τη γνώμη μου, δεν υπήρχε κανένας λόγος να ασχοληθεί ο οποιοσδήποτε με την παρουσία του Βαρδινογιάννη. Εδώ ήρθε ο Κομπότης πριν δέκα μέρες και δεν… άνοιξε μύτη, ο Βαρδινογιάννης μας νοιάζει; Αλλά από τη στιγμή που το συγκεκριμένο κομμάτι του κόσμου τον αντιλήφθηκε και θέλησε να εκφράσει την εναντίωσή του για ακόμα μια φορά, ποιος ο λόγος να αντιδράσουν όλοι οι υπόλοιποι και να αρχίσουν τα μπινελίκια; Δεν θυμάμαι άλλη φορά να υπάρχει τέτοια αντίδραση σε συνθήματα εναντίον του Βαρδινογιάννη. Τώρα βρήκαν; Που η ομάδα «ξετίναζε» μέσα στο γήπεδο τον Αστέρα του Μποροβήλου;

Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περαιτέρω σε ένα θέμα που δεν έχει καμία ουσιαστική σημασία. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη έχει τελειώσει για τον Παναθηναϊκό, καλό θα είναι να μην επανέλθει στο προσκήνιο, όχι γιατί ο Αλαφούζος είναι καλύτερος παραγοντικά ή πιο πετυχημένος, αλλά γιατί έχει «καεί» το συγκεκριμένο χαρτί και δύσκολα ένα τόσο ραγισμένο γυαλί μπορεί να κολλήσει και πάλι.

«Χορτάσαμε» ποδόσφαιρο

Στα σημαντικά τώρα, που είναι όλα όσα είδαμε στον αγωνιστικό χώρο της Λεωφόρου. «Χορτάσαμε» ποδόσφαιρο από τον Παναθηναϊκό του Ουζουνίδη. Αρχίζει να βάζει τη σφραγίδα του ο Έλληνας τεχνικός. Είχαμε το πρώτο δείγμα στα Γιάννενα για ένα ημίχρονο και επιβεβαιώθηκε κόντρα στον Αστέρα σε ολόκληρο το παιχνίδι. Ένας πολύ διαφορετικός Παναθηναϊκός σε όλα. Από τον τρόπο με τον οποίο αγωνιζόταν (πρεσάρισμα, κλειστοί χώροι, αυτοματισμοί, φαντασία, παιχνίδι με μία επαφή) μέχρι την όρεξη και το κέφι που έβγαζαν και πάλι οι ποδοσφαιριστές του. Τρανό παράδειγμα, ο Βιγιαφάνιες. Μακριά από τις διαμαρτυρίες και από την επαναλαμβανόμενη γκρίνια, συγκεντρωμένος στο παιχνίδι του, έκανε την πιο «γεμάτη» εμφάνισή του τη φετινή σεζόν. Γκολ, ασίστ, τρεξίματα, άνοιγμα του παιχνιδιού, σωστό κουβάλημα μπάλας. Υπέροχος.

Όπως και οι δύο Αφρικανοί. Εμποκού και Κουλιμπαλί ήρθαν με… κεκτημένη ταχύτητα από το Κόπα Άφρικα και με την παρουσία τους παρασύρουν και τους συμπαίκτες τους. Ο Εμποκού μοιάζει να παίζει μονίμως με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του. Είναι ο μοναδικός «παίκτης Στραματσόνι» που παίζει καλύτερα επί Ουζουνίδη απ’ ότι έπαιζε με τον Ιταλό που τον έφερε. Ο δε Κουλιμπαλί μοιάζει να έχει περισσότερες αντοχές και από… μαραθωνοδρόμο.

Δεν χρειάζονται «παχιά» λόγια, ειδικά σε μια ομάδα που έχουμε καεί πολλές φορές με το χυλό. Αλλά δεν απαγορεύεται να… χαρούμε κιόλας. Ο Παναθηναϊκός έκανε μια μεγάλη νίκη, απέναντι σε μια καλή ομάδα και σφράγισε μια πρόκριση που ο Ολυμπιακός για παράδειγμα θα χρειαστεί να μοχθήσει για να τα καταφέρει κι εκείνος μετά το 0-0 του πρώτου αγώνα με τον Ατρόμητο. Πάνω απ’ όλα, όμως, ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε απλά σημάδια ζωής, αλλά επανέφερε την ελπίδα και την αισιοδοξία στον κόσμο του για κάτι διαφορετικό. Αν καταφέρει να τον φέρει ξανά και στο γήπεδο, θα έχει κερδίσει το πρώτο στοίχημα της «νέας εποχής». Αυτής των Ουζουνίδη – Λυμπερόπουλου.