Δεν χρειάζεται να κάτσω να αραδιάσω μεγάλες βραδιές του μπασκετικού Παναθηναϊκού σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ούτε τίτλους, ούτε νίκες, ούτε εμφανίσεις. Ο καθένας κρατάει στο μυαλό του τις ξεχωριστές στιγμές, τις αποθηκεύει και δεν μπορεί κανείς να του τις κλέψει. Πλάι σ’ αυτές, τις πολλές είναι η αλήθεια, στιγμές που έχουν αποθηκευτεί στον σκληρό δίσκο του μυαλού, μπήκε από το βράδυ της Κυριακής το φετινό πρωτάθλημα. Ένα πρωτάθλημα – μύθος. Ένα πρωτάθλημα που ισούται με δέκα. Ένα πρωτάθλημα που ήρθε κόντρα σε όλους και σε όλα, αλλά το βασικότερο: ήρθε απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Ο Παναθηναϊκός πάλευε ολόκληρη τη σεζόν να κερδίσει κάτι που έμοιαζε με κεκτημένο. Τον ίδιο του τον κόσμο. Πάλευε να μη χαλάσει εκείνη τη μαγική σχέση που έχει χτιστεί όλα αυτά τα χρόνια με τον κόσμο του. Και δεν μιλάω με τον οργανωμένο του κόσμο. Με το “πέταλο”. Αλλά με τα διαρκείας, με τον οικογενειάρχη, με τον 50αρη, με τον πλούσιο. Εκείνον που εδώ και 20 χρόνια διατηρεί την παναθηναϊκή του υπερηφάνεια χάρη στο τμήμα μπάσκετ. Ο πιτσιρικάς, ο οργανωμένος, ο συνδεσμίτης, θα είναι εκεί ό,τι κι αν συμβεί. Σε κάθε ομάδα. Θα κάνει μια εκδρομή στο Αλεξάνδρειο, θα τρέξει στο Κάραβελ, θα βγει στο ραδιόφωνο. Κι αν απογοητευτεί θα είναι για λίγο, μέχρι να του πει η παρέα “πάμε να πιούμε καμιά μπύρα και να πάμε γήπεδο”. Είναι η συνήθειά του. Το “είναι” του. Μεγαλώνει μέσα στο γήπεδο. Ο άλλος, όμως, είναι ο απαιτητικός.
Εκείνος που πληρώνει για να βλέπει και νίκες και καλό μπάσκετ. Που γουστάρει στον πάγκο να έχει έναν καταξιωμένο προπονητή. Που δεν του αρκεί να κερδίσει τον Ολυμπιακό, αλλά να δει την ομάδα του στο Final Four. Δεν του αρκεί η πρωτιά στο χωριό. Θέλει την πόλη δική του. Γιατί έτσι μεγάλωσε εκείνος. Ο σημερινός 40αρης, ήταν 20 το 1996. Μεγάλωσε βλέποντας έναν μύθο να μεγαλώνει μαζί του. Μπροστά στα μάτια του. Το βράδυ της Κυριακής η Αθήνα κατακλύστηκε από χιλιάδες κόσμο του Παναθηναϊκού. Από το Δέλτα Φαλήρου έως την Καλογρέζα, έβλεπες παντού πράσινα. Και ανάμεσά τους ήταν κι εκείνοι. Οι απαιτητικοί. Και ήταν πολλοί.
Άλλος μόνος του, άλλος με το παιδί του, άλλος με τη γυναίκα του, άλλος με τους φίλους του. Ξέσπασαν. Πήραν πίσω τα κεκτημένα τους. Όταν κάτι νιώθεις πως σου ανήκει, δεν μπορείς να δεχτείς ότι υπάρχει πιθανότητα να στο πάρουν. Και το μπάσκετ ανήκει στον Παναθηναϊκό εδώ και χρόνια. Περνάει από γενιά σε γενιά. Το πρωτάθλημα του 2017 δεν μπαίνει απλά δίπλα σε εκείνο του 1999. Το ξεπερνάει.
Οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν όλη τη σεζόν, η κουβέντα που γινόταν, το “μεγάλωμα” του αντιπάλου, βαφτίζουν αυτό το πρωτάθλημα πιθανότατα ως το καλύτερο της 20ετίας. Και – πιθανόν – ως το έναυσμα για μια ακόμα 20ετία απόλυτης κυριαρχίας. Όχι μόνο στην Ελλάδα… Ραντεβού σε 11 μήνες. Στο Βελιγράδι. Εκεί που οι 20.000 που μαζεύτηκαν το βράδυ της Κυριακής στο ΟΑΚΑ, μπορεί να μοιάζουν και λίγοι. Άλλωστε, τι είναι το Βελιγράδι. Ένα τσιγάρο δρόμος…
