Ο Λουτσιάνο που είχε ανάγκη και ο μοναχικός δρόμος του Ουζουνίδη

Το πιο δύσκολο κομμάτι για τον Παναθηναϊκό αυτή τη χρονική περίοδο είναι να καταφέρει να πείσει τον κόσμο του να τον δει και πάλι με καλό μάτι, να “αγκαλιάσει” με κάποιον τρόπο την προσπάθεια και να αφήσει στην άκρη όλη τη – δικαιολογημένη – γκρίνια που συνοδεύει κάθε συζήτηση που αφορά την ομάδα.

Μοιάζει και αυτό να είναι αποκλειστικά στα χέρια του Μαρίνου Ουζουνίδη, που αυτή την περίοδο στον Παναθηναϊκό αποτελεί πολλά περισσότερα από έναν απλό προπονητή. Ο Ουζουνίδης φαντάζει σαν να είναι ταυτόχρονα πρόεδρος, τεχνικός διευθυντής, υπεύθυνος μεταγραφών, προπονητή και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και “μπαμπάς” των παικτών. Είναι μονίμως νούμερο ένα πρόσωπο στην παναθηναϊκή επικαιρότητα, γιατί έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου από την πορεία που έκανε από τότε που ανέλαβε, αλλά και γιατί δεν υπάρχει και κανένας άλλος που να μιλάει/ασχολείται/τρέχει για τα ζητήματα που αφορούν τον σύλλογο.

Είναι προτιμότερο που ο Αλαφούζος δεν εμφανίζεται πουθενά κι ας κατηγορείται πως έχει… παρατήσει το καράβι. Τουλάχιστον, αν ισχύει πως το έχει παρατήσει, το έχει κάνει στα χέρια ενός ανθρώπου που μπορείς να τον εμπιστευτείς, όπως είναι ο Ουζουνίδης. Και του κάνει και κάποια χατήρια, όπως να αποκτήσει τον Βραζιλιάνο Λουτσιάνο Νέβες, έναν παίκτη που είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός τουλάχιστον για λόγους επικοινωνιακούς.

Δεν πρόκειται, φυσικά, για κάποιο μεγάλο όνομα, αλλά μετά από Άλτμαν και Κολοβέτσιο, όταν ακούς πως έρχεται ένας Βραζιλιάνος, σε καλή ηλικία, με σημαντικές παραστάσεις (όπως οι 27 συμμετοχές στην Primera) και βλέπεις και 2-3 βίντεο, που διαπιστώνεις ένα καλό αριστερό πόδι και σίγουρα εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, τότε ένα χαμόγελο μετά από καιρό υπάρχει. Ο Λουτσιάνο είναι αυτή τη στιγμή ό,τι χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός, κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους. Για τους αγωνιστικούς θα πρέπει να περιμένουμε και να εμπιστευτούμε την κρίση του Ουζουνίδη, που στον Πανιώνιο πάντως είχε πάρει άριστα στο “μάτι”.

Ο Παναθηναϊκός του φετινού καλοκαιριού δεν θυμίζει σε τίποτα ούτε αυτόν του περσινού, ούτε του προπέρσινου. Και στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις ο πήχης είχε ανέβει πολύ ψηλά, δικαιολογημένα μέχρι ενός σημείου. Πρόπερσι είχαν έρθει παίκτες όπως ο Εσιέν και ο Σάντσεθ, πέρσι έγιναν όλα τα χατήρια του Στραματσόνι και η ομάδα γέμισε με ποιοτικούς παίκτες (Ιμπάρμπο, Γουακάσο, Λεντέσμα) πλην όμως “προβληματικούς”, που τελικά αποδείχτηκαν λίγοι τόσο εκείνοι, όσο και ο προπονητής που του διάλεξε.

Αν αυτοί οι χαμηλοί τόνοι αποδειχτούν “χρυσάφι” για τη συνέχεια, όπως είχε συμβεί και στην πρώτη χρονιά του Γιάννη Αναστασίου, θα αποδειχτεί στην πορεία. Όμως χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά. Και στις μεταγραφές, καθώς το ρόστερ έχει ακόμα τεράστια κενά τα οποία “φωνάζουν” και στην προσπάθεια να κερδίσει ξανά ένα κοινό ταλαιπωρημένο και μέχρι ένα βαθμό “προδωμένο”, αφού κάθε φορά που πιστεύει σε μια προσπάθεια, η σφαλιάρα είναι μεγαλύτερη από την προηγούμενη.