Αναλυτικά η ανακοινωση του Ερεσιτέχνη:
«Το 1908 ιδρύθη στην Ελλάδα»… Το ημερολόγιο έγραφε Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 1908, όταν ο Γεώργιος Καλαφάτης, μαζί με τον αδερφό του Αλέξανδρο κι άλλους τριάντα περίπου φίλους και συναθλητές του από τον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο ίδρυαν στο κέντρο της Αθήνας έναν Ποδοσφαιρικό Όμιλο ο οποίος έμελλε, από «ομάδα Καλαφάτη» όπως τον αποκαλούσαν τα πρώτα «ηρωικά» χρόνια, να γίνει με την πάροδο των ετών, «Πρωταθλητής σ΄όλα τα σπορ». «Ο πιο μεγάλος σύλλογος, η πιο τρανή ομάδα»… Ο σύλλογος αυτός αγκάλιασε στους κόλπους του όλα σχεδόν τα αθλήματα, πολλά εκ των οποίων πρώτος εκείνος ανέδειξε στη χώρα μας. Στα 110 χρόνια δράσης του ο Παναθηναϊκός παρουσίασε ομάδα σε τριάντα οκτώ διαφορετικά σπορ, αναδεικνυόμενος πρωταθλητής στα είκοσι έξι από αυτά, επιτεύγματα που έρχονται να προστεθούν σε πολλά άλλα, ρεκόρ που τον κατέστησαν «Σύλλογο Μεγάλο». Τόσο μεγάλο που αναμφισβήτητα «δεν υπάρχει άλλος πιο δυναμικός»… «Για σύμβολο της έστησε την πράσινη σημαία»… Τον Σεπτέμβριο του 1908, δηλαδή μόλις λίγους μήνες μετά την ίδρυση του, ο σύλλογος αποφάσισε να αποχωριστεί τις λευκές φανέλες που φορούσε η α΄ ομάδα του καθώς και τις ερυθρές φανέλες της β΄ ομάδας επιλέγοντας οριστικά ως χρώμα του το πράσινο της ελπίδας. Το χρώμα που ήταν γραφτό να συνδεθεί με εκατομμύρια «αιώνια πιστούς», να ζωγραφίσει αμέτρητες στιγμές στις ζωές των οπαδών του, και συνοδευόμενο με το λευκό της αγνότητας να υπερισχύσουν του μαύρου και του γκρι μιας ανιαρής καθημερινότητας… «Στον στίβο και στα γήπεδα την πιο καλήν ιδέα»… Αθλητές με το τριφύλλι έγραφαν αμέτρητες σελίδες δόξας όπου κι αν αγωνίζονταν: σε κουλουάρ, χώματα, χορτάρια, παρκέ, πισίνες. Ο Παναθηναϊκός ανέδειξε πανελληνιονίκες, βαλκανιονίκες, μεσογειονίκες, πρωταθλητές Ευρώπης, παγκόσμιους πρωταθλητές, Ολυμπιονίκες, μέχρι και παγκόσμιους ρέκορντμαν κι η Λεωφόρος Αλεξάνδρας, το παλαιότερο ποδοσφαιρικό γήπεδο στην Ελλάδα αλλά κι ένας μικρός αλλά συνάμα θαυματουργός πολυχώρος έγινε διαχρονική κοιτίδα αθλητισμού και πολιτισμού. «Προχωρείτε προς τη νίκη, χείμαρρος ορμητικός»… Ο Παναθηναϊκός δεν συμβιβάστηκε ποτέ με τη δεύτερη θέση. Στόχος του Ομίλου ήταν πάντα η κορυφή. Οι δεύτερες και οι τρίτες θέσεις ήταν επιτυχία μόνο εάν αποτελούσαν το σκαλοπάτι, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, για την πρωτιά. Οι 1525 ομαδικοί τίτλοι που έχει κατακτήσει το Τριφύλλι στα 110 χρόνια ιστορίας του κατακτήθηκαν με ιδρώτα, με πόνο και πολλές φορές, με αίμα. Ποτέ όμως ένας τίτλος δεν ήταν αυτοσκοπός για τον Παναθηναϊκό, ούτε η νοοτροπία της «νίκης με κάθε μέσο» ταίριαζε με την ιδιοσυγκρασία και την αισθητική των φιλάθλων του καθώς και των ανθρώπων που τον διοικούσαν, πολλοί εκ των οποίων ήταν εξέχοντα μέλη της ελληνικής κοινωνίας, άνθρωποι με παιδεία, μόρφωση και πλούσια κοινωνική δράση… «Έχει σήμα το τριφύλλι κι είναι πάντα θρυλικός»… Λίγα χρόνια μετά την οριστική επιλογή των χρωμάτων του Ομίλου ένα μεγάλο τριφύλλι, άλλοτε λευκό κι άλλοτε πράσινο, θα έρθει και θα «κολλήσει» πάνω στις φανέλες, τα σκουφάκια, τα σορτσάκια και τις φόρμες δημιουργώντας έναν ανεπανάληπτο συνδυασμό. Το πιο ισχυρό και αναγνωρίσιμο brand του ελληνικού αθλητισμού είχε μόλις γεννηθεί. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε ποτέ την ανάγκη να αυτοβαπτισθεί. Στον κόσμο της υποκειμενικότητας «Θρύλοι» υπάρχουν πολλοί. Στην αντικειμενική αθλητική πραγματικότητα Θρύλος είναι μόνο ένας. Ποιος; Ο Παναθηναϊκός… Ο Παναθηναϊκός… Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ! Σημ. Οι στίχοι ενδιάμεσα από τις παράγραφους αποτελούν τον προηγούμενο Ύμνο του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου, ο οποίος γράφτηκε το 1948 από τους Κώστα Κοφινιώτη (στίχοι) και Γιάννη Βέλλα (μουσική). Ερμηνεύτηκε από τον Πάνο Κόκκινο κι έχει τίτλο «Προχωρείτε προς τη νίκη»… Αριστοτέλης Μπενόγλου (Και Χιλιάδες Τίτλοι)
