Με αφορμή την επέτειο από τον θρίαμβο του Άγιαξ, αλλά και από τη μεγάλη νίκη επί της Μπαρτσελόνα, ο Διονύσης Δεσύλλας γράφει για τη διαφορετικότητα του Παναθηναϊκού και εξηγεί γιατί αυτές οι μεγαλειώδεις στιγμές, εκτός του ότι δε σβήνουν, θα ξανάρθουν.
Εικοσιδύο χρόνια. Τόσα έχουν περάσει από εκείνη την ανεπανάληπτη βραδιά στο Άμστερνταμ. Από την κούρσα του Δώνη, το γκολ του Βαζέχα, το «μούδιασμα» του Πολωνού, μετά την επίτευξη του τέρματος. Ο αθεόφοβος είχε σκοράρει τόσες και τόσες φορές. Μα σε αυτό δεν μπορούσε να πανηγυρίσει, αδυνατώντας προς στιγμήν να καταλάβει τι είχε μόλις κάνει.
Εικοσιδύο χρόνια από τις αποκρούσεις του Βάντσικ, την τρέλα των 5.000 οπαδών που βρέθηκαν στην Ολλανδία, τα δάκρυα του Μπλιντ μετά το τέλος του αγώνα, την ανησυχία των Ολλανδών για αποκλεισμό (ο Άγιαξ εκείνη την εποχή ήταν με διαφορά η κορυφαία ομάδα, όχι απλά της Ευρώπης, αλλά του πλανήτη), τους τρελούς πανηγυρισμούς των φίλων του Παναθηναϊκού στην Ομόνοια, αλλά και σε κάθε πλατεία της Ελλάδας.
Εικοσιδύο χρόνια από τη μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη του «πρέσβη» στη σύγχρονη ιστορία του. Μπορεί, η ρεβάνς να μην ήταν ιδανική, μπορεί οι «πράσινοι» του Χουάν Ραμόν Ρότσα να έφτασαν πολύ κοντά από μια σπουδαία πρόκριση στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και να μην τα κατάφεραν. Αυτό, όμως, που έκαναν τότε είναι σπουδαίο, είναι μεγαλειώδες, είναι άκρως Παναθηναϊκό.
Λίγα χρόνια αργότερα, τέτοια μέρα το 2002, ο Παναθηναϊκός κάνει ξανά κάτι πολύ, πολύ μεγάλο. Αφού ένα χρόνο πριν έχει αποκλείσει τη Γιουβέντους και έχει περάσει στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ.
Σαν σήμερα, λοιπόν, το 2002, στη «λάβα» του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και έπειτα από μια τρομερή πορεία μέχρι τους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ και προκρίσεις από δυο (!) ομίλους, ο Παναθηναϊκός του Σέρτζιο Μαρκαριάν, του σκόρερ Αγγελου Μπασινά, του Γιόνας Κόλκα που πήρε το πέναλτι, του Μιχάλη Κωνσταντίνου, του Γιώργου Καραγκούνη, του Ρενέ Χένρικσεν, του Σωτήρη Κυργιάκου, του Γιάννη Γκούμα, του Λεωνίδα Βόκολου, του Νίκου Λυμπερόπουλου, του Γιούρκα Σεϊταρίδη, του Τάκη Φύσσα, του «πράσινου» τότε Αντώνη Νικοπολίδη, του Εμάνουελ Ολισαντέμπε, του Γιάν Μικάελσεν, του Γκόραν Βλάοβιτς, αυτών των τρομερών ποδοσφαιριστών που είχαν φτιάξει μια από τις πιο συμπαγείς ομάδες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, επικρατεί με 1-0 της Μπαρτσελόνα στη Λεωφόρο και τα «όλε» δίνουν και παίρνουν στο γιορτινό «Απόστολος Νικολαϊδης». Άλλη μια σπουδαία ευρωπαϊκή βραδιά για τον Παναθηναϊκό είναι γεγονός.
Στη ρεβάνς, θυμόμαστε όλοι μας τι έγινε. Αποκλεισμός, αλλά με τους «πράσινους» να παίζουν μονότερμα για 30 λεπτά τους Καταλανούς μέσα στο Καμπ Νου, τη μια ευκαιρία να διαδέχεται την άλλη και τους 80.000 οπαδούς της Μπάρτσα να είναι μια ανάσα από το… έμφραγμα στο σουτ του Βλάοβιτς στα τελευταία δευτερόλεπτα. Μαγεία, μεγαλείο, περηφάνια και ανατριχίλα.
Ας πούμε την αλήθεια: Τέτοιες βραδιές είναι που έκαναν τον Παναθηναϊκό, τον Σύλλογο Μεγάλο, κορυφαίο σε κάθε επίπεδο. Τέτοιες στιγμές έκαναν το «τριφύλλι» να εξελίσσεται σε κάτι διαφορετικό από τις άλλες μεγάλες ελληνικές ομάδες. Πρωταθλήματα, Κύπελλα, τίτλους έχουν πάρει και θα πάρουν όλοι. Ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, η Λάρισα, ο Πανιώνιος, ο Ηρακλής, ο Άρης. Συνεπώς, οι φίλοι όλων αυτών (και όχι μόνο) ομάδων έχουν νιώσει το συναίσθημα της χαράς της κατάκτησης ενός τίτλου. Όπως, φυσικά, το έχουν νιώσει και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού. Μόνο που ξέρετε κάτι;
Οι τελευταίοι έχουν αισθανθεί και κάτι που οι υπόλοιποι δεν ξέρουν καν πως είναι. Έχουν νιώσει προκρίσεις, πορείες και μαγικές βραδιές. Έχουν νιώσει την ανατριχίλα και τα δάκρυα συγκίνησης όταν ο Βαζέχα «πάγωσε το Άμστερνταμ». Το μοναδικό συναίσθημα του να βλέπουν ζωγραφισμένη την αγωνία στους οπαδούς της Μπαρτσελόνα και να ζητούν σχεδόν με τρόπο τη λήξη του παιχνιδιού. Την απερίγραπτη χαρά του «διπλού» στο Μεάτσα κόντρα στην Ιντερ του Ζοσέ Μουρίνιο. Την υπερηφάνεια να ακούς και να διαβάζεις από τον κορυφαίο, ίσως, προπονητή του κόσμου τα τελευταία χρόνια ότι αν περνούσε η δική του Πόρτο στα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ το 2003, ή ο Παναθηναϊκός, ένας από τους δυο θα κατακτούσε το τρόπαιο. Οι παλαιότεροι έχουν νιώσει και ζήσει την ύψιστη τιμή να βλέπουν την ομάδα τους να δίνει το «παρών» στο Γουέμπλεϊ και τον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών. Για όλα αυτά, αλλά και για άλλα πολλά, (κουλτούρα, ήθος, σεβασμός, ιστορία) ο Παναθηναϊκός ήταν, είναι και παραμένει κάτι το διαφορετικό. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
