Ο Παναθηναϊκός δεν είχε καλή εικόνα στην Τρίπολη. Δεν ήταν δημιουργικός όσο άλλες φορές, δεν είχε σταθερότητα και σιγουριά στην άμυνά του, δεν είχε τα ατού του σε καλή βραδιά. Όπως ο Κουρμπέλης, που εξακολουθεί να είναι βαρόμετρο σε αυτή την ομάδα και όταν εκείνος δεν είναι καλά, επηρεάζει και τους υπόλοιπους. Και ο Κουρμπέλης δεν ήταν καλά το Σάββατο το βράδυ.
Υπήρξαν και θέματα συγκέντρωσης κυρίως στο ξεκίνημα των δύο ημιχρόνων. Έχει εξήγηση όλο αυτό και το είπε και ο Δώνης. Η παρουσία τόσου κόσμου σε μια επαρχιακή πόλη ήταν δύσκολα διαχειρίσιμη από μια ομάδα που χτίζεται τώρα, που δεν… περίμενε πως μόλις την έκτη αγωνιστική θα έχει πείσει τόσους πολλούς ότι αξίζουν να ταξιδέψουν 200 χιλιόμετρα για να τους συμπαρασταθούν. Είναι κάτι που αγώνα με τον αγώνα θα διορθώνεται. Στο επόμενο παιχνίδι με τόσο κόσμο θα είναι περισσότερο έτοιμοι γι’ αυτό που θα αντικρίσουν.
Δημιουργικά ο Παναθηναϊκός ήταν ανύπαρκτος μέχρι να μπει ο Μπουζούκης και να διορθώσει την κατάσταση. Ο μικρός είναι παίκτης που μπορεί από μόνος του να αλλάξει την ιστορία ενός αγώνα. Έδωσε επιθετικότητα, αυτοπεποίθηση στους γύρω του, σιγουριά και κάθετη πάσα. Απ’ τα δικά του πόδια ήρθε η μοναδική φάση του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο, με την κάθετη στον Δώνη.
Ο Παναθηναϊκός πήρε την ισοπαλία στο φινάλε γιατί εκτός από τις σωστές ποδοσφαιρικές ενέργειες που γίνονται για να χτιστεί μια καλή ομάδα, γίνεται μεγάλη δουλειά και στον τρόπο που αντιλαμβάνονται πλέον όλα αυτά τα παιδιά που παίζουν. Εκείνα τα… μαθήματα παναθηναϊκής ιστορίας που λέει και ο Δώνης παίζουν ρόλο. Ξέρουν πια τη φανέλα την οποία φορούν. Ο Μακέντα το είπε μετά το ματς: «Refuse to lose».
Ο Μακέντα είπε και για τον κόσμο. Σχεδόν… σοκαρίστηκε βλέποντας όλο αυτό τον όγκο και τον παλμό που υπήρξε από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού σε εκτός έδρας παιχνίδι. Όσοι βρέθηκαν το Σάββατο στην Τρίπολη καταλαβαίνουν. Ήταν πρωτοφανές αυτό που συνέβη. Ούτε σε αγώνα που κρίνει τίτλο δεν συναντάς όλο αυτό που είδαμε στην Αρκαδία. Ένα πράσινο τσουνάμι που ξεκινούσε από την Εθνική οδό και κατέληξε στο “Θεόδωρος Κολοκτρώνης”. Το λέγαμε μεταξύ μας όταν ισοφάρισε ο Παναθηναϊκός περισσότερο για… πλάκα, αλλά δεν ήταν και πολύ μακριά απ’ την πραγματικότητα. Αν γινόταν το 1-2 στα λεπτά που απέμεναν, θα… γκρεμιζόταν το γήπεδο.
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού έσπρωξε την ομάδα στο να σταθεί στα πόδια της, να σηκωθεί και να κάνει την τελευταία προσπάθεια. Ήταν σαν να τους έσπρωχνε όλο και περισσότερο προς την περιοχή του Αστέρα. Και όσο περισσότερο έμπαιναν οι πράσινοι στην περιοχή, τόσο σου δημιουργούσαν τη σιγουριά ότι θα φτάσουν στην ισοφάριση. Μία το γυριστό του Καμπετσή, που έπιασε… αέρα, δεύτερη η κεφαλιά του Καμπετσή στο δοκάρι, τρίτη και φαρμακερή το πέναλτι. Δυο λεπτά ακόμα να είχε και θα γινόταν και η απόλυτη ανατροπή.
