Ο Νικόλας Βασιλαράς αφήνει στην άκρη τη Λιβαδειά και στέκεται στα (νέα) μελαγχολικά γενέθλια έχοντας το βλέμμα στο μέλλον.
Το ματς με τον Λεβαδειακό ήταν ένα ακόμη πισωγύρισμα για τον Παναθηναϊκό και αυτό που πέρασε κόντρα στον Παναιτωλικό μοιάζει να είναι σαν την εξαίρεση στον κανόνα της παρατεταμένης αγωνιστικής κρίσης. Τουλάχιστον μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Οχι πως αν κερδίζαμε θα άλλαζε και τόσο η ζωή μας. Ηταν βλέπετε τέτοια η μέρα που πέρασε που και να θες δεν μπορείς να μην μελαγχολήσεις. Ο μεγαλύτερος ελληνικός σύλλογος είχε γενέθλια. Εκλεισε 111 χρόνια ένδοξης ιστορίας έχοντας αυτή τη στιγμή ένα μελαγχολικό παρόν και το χειρότερο ένα εντελώς αβέβαιο μέλλον.
Διότι “πάνω” και “κάτω” έχουν όλες οι ομάδες του πλανήτη,το θέμα είναι πόσο γρήγορα θα βγεις από το αδιέξοδο. Και στην περίπτωσή μας δεν φαίνεται ούτε καν μια χαραμάδα αισιοδοξίας. Παναθηναϊκοί με βαρύ πορτοφόλι υπάρχουν πολλοί, αλλά κανείς δεν θέλει να “μπλέξει”, έκαστος για τους δικούς του λόγους. Μόνο ένας… τρελός θα μας σώσει. Που θα βγει μπροστά, θα δώσει όραμα και ελπίδα και που με μαθηματική ακρίβεια θα λατρευτεί σαν Θεός. Θα νοιώσει απίστευτα συναισθήματα από έναν κόσμο που θέλει απλά μια σπίθα για να σηκωθεί και να δείξει την απίστευτη δύναμή του.
Σε κανέναν δεν αξίζει αυτό που ζει ο Παναθηναϊκός, μα πάνω απ’ όλα στον ίδιο τον σύλλογο. Γιατί μπροστά στο δικό του μεγαλείο όλοι οι υπόλοιποι είναι Νάνοι. Το πήγαμε λίγο ανάποδα αυτή τη φορά γιατί αυτό είναι και το ζητούμενο. Δεν αντέχεται άλλο αυτό που ζούμε και προσωπικά μου είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο και μόνο που καλούμαι να το περιγράψω.
Η αλήθεια είναι πως το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει τους πάντες είναι τι έγινε στη Λιβαδειά και τι θα γίνει το άλλο Σάββατο στα Γιάννινα. Οσοι έχουν κουράγιο και ασχολούνται ακόμα με τον Παναθηναϊκό με ένα πράγμα κοιμούνται και ξυπνάνε: Την αλλαγή ιδιοκτησίας και τον ερχομό ενός ανθρώπου θα σε κάνει ξανά ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ σε όλους τους τομείς. Να κάτσουμε λοιπόν να συζητήσουμε για τον Λεβαδειακό και να πούμε τι;
Ο Παναθηναϊκός δεν είναι καλά εδώ και πολύ καιρό. Φάνηκε αυτό ακόμη και στη μοναδική μας νίκη στο Αγρινιο που κατά βάθος οφείλεται στο σωστό πλάνο και λιγότερο στο καλό ποδόσφαιρο που (δεν) έπαιξες. Εστω και έτσι το διπλό της περασμένης Τετάρτης θα περίμενε κανείς ότι θα σου δώσει την ώθηση για μια νέα αρχή, όμως κάτι τέτοιο δεν βγήκε στο χορτάρι. Στο πρώτο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος, υπό την έννοια ότι δεν απειλήθηκε και πίεζε, όμως φάσεις δεν έκανε. Οταν μάλιστα στερείσαι παικτών με προσωπικότητα, που με μισή ενέργεια μπορούν να σου καθαρίσουν το ματς, τότε το πράγμα ζορίζει ακόμα περισσότερο, ειδικότερα όταν ο αντίπαλος παίζει ταμπούρι.
Στην επανάληψη και με τα προβλήματα τραυματισμών να του χτυπάνε την πόρτα ο Δώνης άλλαξε τη διάταξη αλλά δεν του βγήκε και κόντεψε να χάσει και το ματς. Κόντρα σε μια κακή ομάδα, που αμύνεται μαζικά αλλά αν της δώσεις χώρο μπορεί να σε κοιμίσει και να σου κάνει τη ζημιά. Με αυτά και με αυτά άφησες δυο βαθμούς και δυσκολεύει αρκετά η πρώτη πεντάδα. Βασικά δεν είναι τόσο απλή περίπτωση όσο την έκαναν να μοιάζουν οι πράσινοι με τον εντυπωσιακό και κόντρα σε κάθε πρόβλεψη πρώτο γύρο. Ακόμη και έτσι βέβαια θα μπορούσες να κερδίσεις, αλλά και πάλι το κάθε λογής κοράκι έχει βαλθεί να σε ξεφτιλίσει.
Ο ορισμός του πέναλτι ήταν αυτό που δεν δόθηκε στον Χατζηγιοβάννη. Το παίρνεις, το βάζεις και πας παρακάτω παρά την κακή σου εμφάνιση αλλά οι τύποι σε γλεντάνε και σου κάνουν πλάκα ανακαλύπτοντας πιθανούς και απίθανους τρόπους για να σε κλέψουν. Ας γελάσει όποιος θέλει αλλά εγώ ξέρω ένα πράγμα. Πριν τη Λιβαδειά και με.. επιεική επιλογή σου είχαν φάει έξι βαθμούς οι διαιτητές. Και δύο τώρα μας κάνουν οκτώ. Και έξι του… Αλαφούζου πάμε στους 14. Ας τους είχες και σκεφτείτε τι κουβέντα θα κάναμε σήμερα. Δεν είπαμε ότι θα παίρναμε και πρωτάθλημα αλλά όχι και να συζητάμε αν θα μπούμε στην πρώτη πεντάδα για να σβήσουμε τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό ρε αδερφέ…