Οι αγωνιώδεις κραυγές του Σάκη Τανιμανίδη δεν μπορούν πια να πείσουν κανέναν. Δεν μας ενώνουν και δεν μας δονούν (έστω και αν το λαρύγγι του δονείται ολάκερο για ψύλλου πήδημα, περισσότερο και από του Σκουντή στο «βάλ’το αγόρι μου»), απεναντίας μας απωθούν ως αντίλαλος αφύπνισης στη συνείδηση μας, αν τύχει και παρεκτραπούμε, πατώντας, έστω για το ονόρε του ζάπινγκ, το ΣΚΑΪ στο τηλεκοντρόλ. «Καλά σοβαρά τώρα, βλέπω στ’ αλήθεια αυτό το πράγμα;»
Δείτε τη συνέχεια εδώ
