Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για τις χυδαίες και ξένες προς τον Παναθηναϊκό συζητήσεις που άνοιξε η ήττα με κάτω τα χέρια από τον ΟΦΗ.
Ποτέ ξανά μια ήττα σε θεωρητικά αδιάφορο παιχνίδι δεν σήκωσε τόση συζήτηση. Και αυτό δείχνει, σε όσους δεν το έχουν ακόμα καταλάβει, τι ζημιά έγινε το απόγευμα της Κυριακής στο ΟΑΚΑ…
Γιατί πολύ απλά για τον Παναθηναϊκό δεν υπήρχαν ΠΟΤΕ αδιάφορα παιχνίδια. Ακόμη κι όταν έχανε φρόντιζε να δείχνει με την απόδοσή του ότι μόνο ως τέτοια δεν τα αντιμετώπιζε, να μην αφήνει σκιές. Αν και το να λέμε Παναθηναϊκό το σημερινό “δημιούργημα” του Αλαφούζου το λες από ασχετοσύνη του (οποιουδήποτε) ομιλόντος ή γράφοντος έως και προσβολή.
Βεβαίως και τα τελευταία δύο χρόνια σε αυτόν τον σύλλογο τα έχουμε δει όλα. Σε τέτοιο βαθμό που πλέον τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση. Εχουμε σπάσει κάθε “πρωτιά”. Αν πάντως είχε μείνει κάτι που δεν είχε αγγίξει η λαίλαπα του ιδιοκτήτη ήταν η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπιζες ΟΛΑ τα ματς. Ηξερες δηλαδή από πριν ότι κάθε παιχνίδι θα το παίξεις και δεν θα κάνεις το χατίρι σε κανέναν. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι γελούσαν με την ανακοίνωση του Κούγια πριν το παιχνίδι. Οχι γιατί δεν γινόταν να χάσει ο Παναθηναϊκός απο τον ΟΦΗ, αλλά γιατί δεν γινόταν ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ να χάσει. Οπως δεν έκατσε να χάσει ποτέ και από κανέναν.
Στο σημείο αυτό ΠΡΟΣΟΧΗ για να μην μπερδευτούμε. Εδώ μέσα δεν πρόκειται να γίνει αναπαραγωγή καφενειακών συζητήσεων. Στα καφενεία και στις παραλίες μπορεί να λέει ο καθένας ότι γουστάρει. Εδώ που 3-4 άνθρωποι γράφουμε με την υπογραφή μας και που έχουμε φτύσει αίμα επί δεκαετίες για να την ισχυροποιήσουμε δεν μπορούμε να γράφουμε ότι φανταζόμαστε ή ότι ακούγεται, αλλά μόνο αυτά που ξέρουμε.
Αν θέλετε τη γνώμη μου δεν μπορώ ή έστω δεν θέλω να πιστέψω ότι ο Παναθηναϊκός έκατσε και έχασε από τον ΟΦΗ. Περισσότερο θέμα έλλειψης κινήτρου θα έλεγα ότι είναι αλλά και παικτών καθώς αποδείχτηκε και το κατάλαβε και ο Δώνης ότι δεν σε παίρνει για μεγάλο ροτέισον, δεν είσαι για πολλά – πολλά. Αν και αυτό μετά από τόσο καιρό προφανώς και το γνώριζε και δεν χρειαζόταν να γίνει το κακό που έγινε.
Επίσης δεν μου καίγεται καρφί τι λέει ο Κούγιας, τα Γιάννινα ή ακόμη και οπαδοί ομάδων που έχουν κάνει δεύτερη φύση τους τα “άσσο ημίχρονο, δύο τελικό” και ένα σωρό άλλες ομορφιές. Γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι τους έχουμε όλοι οι Παναθηναϊκοί. Το θέμα λοιπόν δεν είναι αυτοί, αλλά ΕΜΕΙΣ. Και το κακό είναι ότι όλες οι χυδαίες και ξένες προς τον Παναθηναϊκό συζητήσεις σε πολύ μεγάλο βαθμό γίνονται από τους ίδιους τους Παναθηναϊκούς που έχουν αδειάσει εντελώς, έχουν δηλητηριαστεί, όχι άδικα, με τους πάντες και τα πάντα.
Εδωσε λοιπόν δικαιώματα η ομάδα με την απόδοσή της, με τον τρόπο που δέχτηκε τα γκολ και την ανατροπή και έτσι τις τελευταίες ώρες λούζεται όλα αυτά που κορόιδευε. Το είπαμε και στο ξεκίνημα άλλωστε, δεν έχει μείνει και τίποτα άλλο όρθιο στον Παναθηναϊκό πέρα από το “κούτελο”. Και να που φτάσαμε να μας συζητάνε όλοι αυτοί με τους οποίους γελάγαμε τόσα χρόνια…
Εννοείται πως δεν σηκώνει ουδεμία ποδοσφαιρική ανάλυση το παιχνίδι. Ηταν τραγικός ο Παναθηναϊκός και δικαίως. Ακόμη και στο πρώτο μέρος που κέρδιζε με 1-0 τον κολάκευε το σκορ. Απλά ήταν στιβαρός στα μετόπισθεν, ενώ στην επανάληψη… παιδική χαρά.
Εννοείται δε και κάτι άλλο. Πως εδώ και καιρό συζητάμε ΤΖΑΜΠΑ. Κανένα μέλλον δεν έχει η ομάδα με αυτές τις συνθήκες, κανένας δεν ψήνεται για του χρόνου με στόχο να γίνεις καλύτερος από τον Ατρόμητο και τον Αρη. Η στόχευση είναι ΜΙΑ και αφορά μονάχα στην αλλαγή ιδιοκτησίας. Οτιδήποτε λιγότερο θα μεγαλώνει την ψαλίδα με τους υπόλοιπους μεγάλους, η απόσταση θα γίνει χαώδης και η απαξίωση ολοκληρωτική.
