Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για το… κινέζικο βασανιστήριο που υποβάλλονται όσοι επιχειρούν να ασχοληθούν με τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό.
Ούτε που θυμόμαστε πότε τέλειωσε το φετινό πρωτάθλημα. Και το έχουμε ξεχάσει για τον απλούστατο λόγο ότι είναι σαν να ήταν χθες. Μοιάζει δηλαδή σαν να μην πέρασε μια μέρα καθώς στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό δεν έχει προχωρήσει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ. Κοντά στους δυο μήνες ασχολούμαστε αν θα ανανεώσουν οι μικροί και πως θα γίνει αυτό. Και εννοείται πως δεν μου φταίνε ούτε τα παιδιά, που αφενός θέλουν να διεκδικήσουν ότι καλύτερο, ούτε και ο Νταμπίζας, που κάνει τις επαφές χωρίς να του έχει δώσει ούτε σάλιο ο Αλαφούζος.
Το θέμα είναι ότι υπό κανονικές συνθήκες το θέμα αυτό θα έκλεινε το πολύ με δυο ραντεβού, αλλά που να τις βρεις. Για μεταγραφές… έχει ο Θεός. Προφανώς και θα γίνουν και προς αυτή την κατεύθυνση κινείται ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας ωστόσο με τα λεφτά που (δεν) έχεις είναι προφανές πως δεν είσαι και από τις πρώτες επιλογές των παικτών που κοιτάς/μιλάς. Πρώτα θα εξαντλήσουν τα περιθώρια για κάτι άλλο και μετά θα απαντήσουν σε σένα.
Μοιάζει προσβλητικό, σαν την προ ημερών ανακοίνωση της Ομόνοιας καλή ώρα, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Δείτε τι γίνεται στην καθημερινότητα των υπολοίπων και δείτε και το δικό μας ρεπορτάζ. Κληρώσεις, μεταγραφές και γήπεδα (όχι στα λόγια) αυτοί, αγωνία για το αν θα… δεήσει ο μεγαλομέτοχος να δώσει ένα μισθό σε όσους έχουν απομείνει και δουλεύουν σαν τα σκυλιά για δύο και για τρεις ο καθένας. Πάλι καλά που, αν εξαιρέσεις 2-3 περιπτώσεις που ζουν στον κόσμο τους και το όνειρό τους μέσα στα συντρίμμια, οι περισσότεροι συνάδελφοι δημοσιογράφοι έχουν αποτυπώσει γλαφυρά την πραγματικότητα.
Τι περάσαμε, τι περνάμε, αλλά και τι έρχεται και το οποίο τουλάχιστον για την επόμενη σεζόν δύσκολα θα σε ψήσει να ασχοληθείς. Μοιάζει με το μαρτύριο της σταγόνας όλο αυτό που βιώνει ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Κι αν το συγκεκριμένο κινέζικο βασανιστήριο σπάνια ξεπερνάει τις δύο εβδομάδες, εδώ μιλάμε για χρόνια και μάλιστα πολλά. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό που έχεις περάσει, αλλά ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική.
Ακόμη και η ΑΕΚ, που βίωσε τον μέγιστο εξευτελισμό πέφτοντας τόσες κατηγορίες από την επόμενη μέρα είχε ένα όραμα και μια ελπίδα. Μετρούσε αντίστροφα, ήξερε ότι κάτι υπάρχει, κάτι έρχεται. Εννοείται πως εμείς δεν έχουμε πέσει τόσο χαμηλά, πλην όμως είναι τόσο παρατεταμένη η κρίση και τόσο αβέβαιο το μέλλον που σε τρελαίνει. Σαν τη σταγόνα…
ΥΓ: Τεράστια ιστορία η παραμονή του Πιτίνο και ευλογία η παρουσία του. Και αν φέτος, παραλαμβάνοντας επί της ουσίας καμένη γη (χωρίς να φταίει αποκλειστικά ο Πασκουάλ γι’ αυτό) έκανε ότι έκανε, σκεφτείτε τι θα μπορέσει να κάνει με 100% δική του ομάδα.
