Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για την μεταγραφή του Κολοβού και τον τεχνικό διευθυντή του τριφυλλιού που αντιστέκεται πολεμώντας με σφεντόνες.
Εννοείται και με κάθε σεβασμό σε ΟΛΑ τα παιδιά πως δεν περιμένει κανείς να «ψηθεί» ο κόσμος με μεταγραφές τύπου Κολοβού. Όταν για παράδειγμα ακριβώς την ίδια μέρα αλλά το μακρινό το 2008 έχεις φέρει στην Ελλάδα τον εν ενεργεία αρχηγό της Εθνικής Βραζιλίας, τον τεράστιο Ζιλμπέρτο Σίλβα, καταλαβαίνει και ο τελευταίος (αν υπάρχει τέτοιος) που έχουμε φτάσει. Αλλά τα τι και τα πως νομίζω πως τα ξέρουμε και δεν αλλάζουν.
Δεν φταίνε όμως οι παρόντες για όλα αυτά. Τουλάχιστον όσοι σχετίζονται με το ποδοσφαιρικό τμήμα. Είναι λογικό λοιπόν η όποια κριτική για τα «πάρε – δώσε» να γίνεται με άλλα δεδομένα και βάση αυτών και ΜΟΝΟ αυτών η απόκτηση του Κολοβού είναι μια μεταγραφή που μπορεί σε ΑΥΤΟΝ τον Παναθηναϊκό να κάνει για πλάκα την διαφορά. Ελληνας διεθνής, σε καλή ηλικία και ενεργός είναι μια περίπτωση που μόνο απαρατήρητη δεν μπορούσε να περάσει και δεν πέρασε.
Και είναι αν θέλετε και μια μεταγραφή στην κυριολεξία με την σφραγίδα του Νίκου Νταμπίζα. Όπως και στην πρώτη του θητεία έτσι και τώρα ο τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού παλεύει με… σφεντόνες όμως προσπαθεί για τα δικά του δεδομένα να κάνει «πρωταθλητισμό». Συγνώμη αλλά με αυτό το μπάτζετ καλύτερους από τον Κολοβό δεν βρίσκεις. Χειρότερους σίγουρα, αν και καθρέφτης για τους πάντες και τα πάντα φυσικά και είναι το γήπεδο.
Το έχουμε πει και πέρσι, το επαναλαμβάνουμε και φέτος. Με τις συνθήκες «πείνας» και όλο αυτό το μπάχαλο που έχει επιβάλει στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό ο Αλαφούζος τόσο η παρουσία του Νταμπίζα όσο και του Δώνη είναι πολυτέλεια. Μακάρι να είχαν και αυτοί τη δυνατότητα να κριθούν υπό κανονικές συνθήκες αλλά είναι προφανές ότι αυτό θα αργήσει να συμβεί για να μην πω πως με βάση την συμπεριφορά του Αλαφούζου τα τελευταία χρόνια αποκλείεται κιόλας.
Ο Παναθηναϊκός καθυστέρησε να κάνει την πρώτη του μεταγραφή, όλοι το είχαμε επισημάνει, όπως και για τις ανανεώσεις και τις λύσεις συμβολαίων, όμως η πραγματικότητα είναι σκληρή και καμία κανονικότητα δεν έχει ακόμα έρθει. Ο Νταμπίζας αναγκάζεται να ψειρίζει την κάθε περίπτωση, να κάνει παζάρια για δέκα και είκοσι χιλιάρικα, να ρισκάρει και σε πολλές περιπτώσεις να χάνει τους παίκτες που έχει λοκάρει. Δεν μπορεί όμως να κάνει και διαφορετικά, άσχετα αν αυτό δεν μας αρέσει.
Από εκεί και πέρα περιμένουμε τις υπόλοιπες κινήσεις, με κάποιες εξ αυτών να βρίσκονται προ των πυλών, ενώ η… ζωή έχει μεταφερθεί στην Ολλανδία όπου και γίνεται το βασικό στάδιο της προετοιμασίας. Μακάρι να υπάρξει σύντομο happy end και στις άλλες περιπτώσεις ώστε να μην χρειαστεί να κάνει ο Δώνης και… δεύτερη προετοιμασία.
Την ίδια ώρα όλοι οι Παναθηναϊκοί κινούνται στους ρυθμούς του Alive και τα πρώτα δείγματα είναι εντυπωσιακά και συνάμα συγκινητικά. Ο κόσμος προσπαθεί όσο μπορεί και με ότι μπορεί, ανταποκρίνεται με όλες του τις δυνάμεις στο κάλεσμα και δίνει μια νότα αισιοδοξίας. Η προσεχής παρουσίαση του εγχειρήματος θα μας κάνει και σοφότερους για το πως έχει στηθεί όλο αυτό το πράγμα ενώ είναι ξεκάθαρο πως οι τελικές εξελίξεις για το γήπεδο θα είναι καθοριστικός και για μαζικότερες καταθέσεις.
