O Νικόλας Βασιλαράς γράφει για τον Παναθηναϊκό στον οποίο ένα χρόνο μετά ο Γιώργος Δώνης έχει βάλει τη σφραγίδα του.
Εγινε λοιπόν και το φιλικό στην Τουρκία. Και επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να λογίζεται ως τέτοια, επί της ουσίας επιβεβαιώθηκε αυτό που είδαμε και στα προηγούμενα φιλικά: Ο Παναθηναϊκός είναι ΟΜΑΔΑ με όλη τη σημασία της λέξης, είναι ένα σύνολο στο οποίο ένα χρόνο μετά ο προπονητής έχει περάσει φαρδιά πλατιά την σφραγίδα και τα «θέλω» του.
Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Μην σας πούμε κιόλας ότι σε διάρκεια ο Παναθηναϊκός κόντρα στη Γαλατά ήταν και καλύτερος σε σχέση με τα άλλα δύο φιλικά που κέρδισε. Η εικόνα μετράει και νομίζω ότι αυτή είναι που μας κάνει και μάλιστα και με το παραπάνω. Κοίταξες στα μάτια μια ομάδα με τρελό μπάτζετ, επιπέδου ομίλων Τσάμπιονς Λιγκ. Της έβαλες δύσκολα, την προβλημάτισες και σίγουρα μπορούσες τουλάχιστον να μην το χάσεις το ματσάκι, άσχετα αν όπως έχουμε ξαναπεί στα φιλικά αυτό είναι το τελευταίο που μετράει.
Ενας Παναθηναϊκός με εντυπωσιακή συνοχή, πολλά τρεξίματα για την εποχή και ένα σωρό αυτοματισμούς στη δημιουργία, συνθέτουν ένα σκηνικό ομάδας που έχει δουλευτεί πάρα πολύ από τον προπονητή και ο καθένας ξέρει απόλυτα το ρόλο του μέσα στο γήπεδο. Μιλάμε για τον ορισμό της ομάδας κάτι που αποδεικνύει και το γεγονός ότι απόντων Κουρμπέλη και Μπουζούκη η χημεία δεν χάθηκε.
Σαφώς και δεν είναι όλα τέλεια και έχει θέματα να λύσεις. Όπως αυτό στα μετόπισθεν όπου η έλλειψη δύναμης και ύψους σε καθιστά ευάλωτο και σε κάνει να δέχεσαι φτηνά γκολ. Ψάχνεις έναν «Μολέδο» για να το πούμε στη… γλώσσα μας, όπως παλιά λέγαμε ότι ψάχναμε πχ έναν «Χένρικσεν», με διαφορετικά δηλαδή χαρακτηριστικά.
Είπαμε πως ο Παναθηναϊκός είναι ο ορισμός της ομάδας, δεν γίνεται ωστόσο να μην γίνει κριτική και σε ατομικό επίπεδο. Ο Δημήτρης Κολοβός έκανε μακράν το καλύτερό του παιχνίδι, φαίνεται ξεκάθαρα ότι προσαρμόζεται στο νέο περιβάλλον και δικαιώνει όλους αυτούς που πιστεύουν πως μπορεί να κάνει την διαφορά.
Το θετικό σε ότι έχει περιγραφεί μέχρι τώρα είναι ότι πλην του Κολοβού επί της ουσίας μιλάμε για τον περσινό Παναθηναϊκό, που είναι ένα σωρό σκάλες βελτιωμένος. Και ομαδικά αλλά και ατομικά, με τρανότερο παράδειγμα τον «άλλον» Χρήστο Δώνη που βλέπουμε. Σκεφτείτε πόσο ακόμη έχεις να ανέβεις όταν μπουν στο κλίμα ο Ζαχίντ με τον Μολό και γίνουν και οι υπόλοιπες μεταγραφές που «φωνάζουν» ότι χρειάζεσαι.
Στο σημείο αυτό ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν τρελαινόμαστε και δεν καβαλάμε κανένα καλάμι. Απλώς αν έχουμε ξεχάσει γενικώς τι περάσαμε και τι περνάμε γυρίζουμε το χρόνο απλά ένα μήνα πίσω και αναρωτιόμαστε τι περιμέναμε και τι βλέπουμε. Ε αν μη τι άλλο πρόκειται για θεαματική ανατροπή και βελτίωση του πράγματος.
Προς Θεού λοιπόν και δεν θα πούμε ούτε για πρωταθλητισμούς ούτε για τίποτα τέτοια όσο κι αν αυτό μας στενοχωρεί. Μιλάμε ωστόσο για μια εξαιρετική δουλειά τηρουμένων των αναλογιών και της σκληρής πραγματικότητας, μιλάμε για κάτι που σου γεννάει ξανά την ελπίδα και σε κάνει να θέλεις να ασχοληθείς.
ΥΓ: Καλό ταξίδι Στέφανε. Συνέχισε να κρατάς και στη γειτονιά των αγγέλων ψηλά την πράσινη σημαία, να δείχνεις τι είναι και τι πρεσβεύει ο Παναθηναϊκός.
