Ο Τάσος Νικολογιάννης γράφει για την κατάσταση στον Παναθηναϊκό, εξηγεί τι συμβαίνει και αναφέρεται στο παρασκήνιο με τον Γιώργο Δώνη.
Πέρασαν κάποιες ημέρες από το παιχνίδι με τον Αρη και αυτό το 4-0 είναι καρφωμένο στο μυαλό όλων των φίλων του Παναθηναϊκού, που έχουν πάρει τους δρόμους από την Κυριακή το βράδυ και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Αυτός ο Παναθηναϊκός θα ρίξει πολύ κόσμο στα χάπια, είναι κάτι,που δεν αντέχεται να βλέπεις και παρακαλάς να τελειώσει το παιχνίδι και μαζί το μαρτύριο,που βλέπεις είτε στην τηλεόραση, είτε στο γήπεδο.
Μέσα σε δύο μήνες μία ομάδα, που χαιρόσουνα να την βλέπεις στα φιλικά, έχει γίνει ένα συνοθύλευμα, που τρώει τριάρες και τεσσάρες. Αυτό ποδοσφαιρικά δεν μπορεί να εξηγηθεί. Ούτε μπορεί κάποιος να πει, ότι δεν έχει γίνει καλή προετοιμασία. Διότι αυτό αν συνέβαινε δεν θα φαινόταν τόσο νωρίς, ούτε είναι δυνατόν τη μία εβδομάδα η ομάδα να είναι μία χαρά με την Ξάνθη και να κερδίζει 3-0 και μετά από δύο εβδομάδες στο ίδιο γήπεδο να τρώει τρία από τον ΟΦΗ και την Κυριακή άλλα τέσσερα από τον Αρη.
Για τις ευθύνες έχουμε πει πάρα πολλά και πλέον δεν υπάρχει νόημα να επαναλαμβάνουμε τα ίδια. Ο Δώνης και ο Νταμπίζας έχουν την κύρια ευθύνη στο ποδοσφαιρικό, αλλά την μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο Αλαφούζος, που διοικεί… χωρίς να διοικεί, δεν εμπνέει κανένα και ουδείς ελπίζει, ότι μπορεί να γίνει κάτι καλό, όσο είναι στον σύλλογο. Ο Παναθηναϊκός έχει μικρύνει και μικραίνει και άλλο και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, πόσο κάτω θα πάει ακόμα.
Από κει και πέρα, όμως, δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι παίκτες . Δεν είναι εικόνα αυτή, που παρουσιάζουν, δεν τιμούν τη φανέλα, που φοράνε. Δέχομαι, ότι είναι παίκτες μικρών δυνατοτήτων, που σε άλλες καλές εποχές δεν θα έπαιζαν στον Παναθηναϊκό, δεν δέχομαι με τίποτα, ότι αυτό, που βλέπουμε ειδικά στα δύο τελευταία παιχνίδια είναι αυτό, που μπορούν να παίξουν. Παίκτες, που κάνουν παιδικά λάθη, παίκτες, που έχουν νεύρα και είναι έτοιμοι να πάρουν κόκκινες κάρτες, παίκτες, που δεν έχουν πάθος, παίκτες, που παίζουν λες και είναι χαμένοι στο γήπεδο. Αυτό δεν εξηγείται αγωνιστικά.
Συνήθως, όταν βλέπεις τέτοια εικόνα κάτι δεν πάει καλά στα αποδυτήρια, κάτι έχει χαλάσει το μυαλό όλων και δεν είναι πλέον ομάδα. Αυτό είναι φανερό. Το τι φταίει το ξέρουν οι ίδιοι οι παίκτες. Ο κόσμος έχει την ΑΠΑΙΤΗΣΗ από όσους φοράνε την πράσινη φανέλα να μπαίνουν στο γήπεδο να τα δίνουν όλα και ας χάνουν. Αλλά πρώτα να παλέψουν. Όχι να χάνουν με κάτω τα χέρια. Αυτό είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ.
Και να τελειώσω με κάτι άλλο. Μετά το ματς με τον Αρη ο Δώνης έφθασε μία ανάσα από την παραίτηση, αλλά έκανε δεύτερες σκέψεις και έμεινε. Σε όλους τους τόνους έβγαινε από την ΠΑΕ, ότι μετά τη συνάντηση Αλαφούζου, Δώνη, Νταμπίζα, συνεχίζουν κανονικά και οι δύο και υπάρχει στήριξη στο πρότζεκτ. Εγώ λέω, ότι αν το γυαλί ραγίσει δεν ξανακολλάει. Και αργά ή γρήγορα σπάει…
