Ο Νικόλας Βασιλαράς αφήνει τις διοικητικές και τις ποδοσφαιρικές αναλύσεις και στέκεται στις «σχέσεις» εντός των πράσινων τειχών.
Ο Νικόλας Βασιλαράς αφήνει τις διοικητικές και τις ποδοσφαιρικές αναλύσεις και στέκεται στις «σχέσεις» εντός των πράσινων τειχών.
Ξεκινάμε από τα βασικά ώστε να μην ξεχαστούμε. Για την κατάντια του Παναθηναϊκού και τα ατελείωτα ξεφτιλίκια σε όλα τα επίπεδα – με αποκορύφωμα φυσικά την τελευταία διετία – ο βασικός υπεύθυνος είναι ΕΝΑΣ και λέγεται Γιάννης Αλαφούζος. Για όσα δε προηγήθηκαν της εμφάνισής του, που επίσης δεν είναι και λίγα, ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια, με τη γνώμη του υπογράφοντος να έχει πολλάκις αναλυθεί αλλά να μην είναι και της παρούσης.
Όλα αυτά όμως τα ξέραμε. Τα γνωρίζαμε και πριν την έναρξη της σεζόν, γι΄ αυτό άλλωστε δεν υπήρχαν και ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΕΣ απαιτήσεις, αλλά συζητήσεις απλά βασισμένες στη σκληρή και ζοφερή πραγματικότητα που βιώνει ο σύλλογος.
Από το «πάμε για 5άδα και βλέπουμε» μέχρι το «είμαστε η χειρότερη ομάδα στην κατηγορία» η απόσταση είναι… χαώδης και όπως σωστά επισήμανε και ο Δώνης αυτό δεν μπορεί να έχει καμία ποδοσφαιρική εξήγηση, είναι ένα απίστευτο σοκ. Δεν είπε κανείς ότι έχεις παιχταράδες αλλά και με πολύ χειρότερα ρόστερ έχεις κάνει έστω τα βασικά. Εδώ μιλάμε για το απόλυτο χάλι, για το απόλυτο τίποτα. Τρία ματς και δεν έχεις βάλει καν γκολ σε κανονική ροή αγώνα (και τα δύο με πέναλτι), ενώ έχεις δεχτεί οκτώ με κάθε πιθανή και απίθανη γκέλα.
Θα συμφωνήσουμε και άπαντες το έχουμε πει ότι συχνά τα φιλικά λειτουργούν σαν παραμορφωτικός φακός, αλλά εδώ έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο. Γιατί τα τρεξίματα και την φρεσκάδα να δεχτώ πως μπορείς να τα χάσεις (αν και μια ομάδα που έτρεχε στο τελευταίο φιλικό με την Ξάνθη, δεν μπορεί να περπατάει στην πρεμιέρα, αργότερα κλατάρει), αλλά εδώ μιλάμε ότι δεν έχεις πλέον ούτε πλάνο, ούτε συνοχή. Στοιχεία που ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΑΝ μια ομάδα που δουλεύεται επί ένα χρόνο από τον ίδιο άνθρωπο και που έχουν εξαφανιστεί εντελώς.
Αρα κάτι άλλο συμβαίνει και σίγουρα δεν είναι αγωνιστικό, άσχετα αν αντανακλάται μέσα στο γήπεδο. Το «δείξε μου τα αποδυτήριά σου να σου πω τι ομάδα έχεις» δεν λέγεται τυχαία. Δεν λέει κανείς πως αρκεί για να κάνεις πρωταθλητισμό, φτάνει όμως και περισσεύει για το… αντίθετο. Μπορεί να σου διαλύσει ακόμη και ένα υλικό με παίκτης πρώτης γραμμής. Σκεφτείτε εδώ που είσαι και με αυτούς που είσαι.
Στο διάστημα της διακοπής ήρθε μέχρι και… ψυχολόγος στο Κορωπί αλλά η εικόνα δεν άλλαξε. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι κάτι δεν πάει καλά στα αποδυτήρια. Ή μάλλον ΠΟΛΛΑ. Φαίνεται από τον εκνευρισμό παικτών που θα έπρεπε να δίνουν το παράδειγμα (Κουρμπέλης, Μακέντα), φαίνεται από το ξενέρωμα κάποιων που ενδεχομένως περίμεναν να τους φωνάξουν ή (θεωρούν πως) καπελώθηκαν φαίνεται από ένα σωρό λεπτομέρειες που μόνο μικρές δεν τις λες.
Δεν ξέρω αν σώζεται η παρτίδα. Προσωπικά πίστευα ότι στον Αρη θα δούμε άλλη ομάδα και όντως είδαμε αλλά… χειρότερη. Δυστυχώς μα δεν βλέπω επιστροφή. Τουλάχιστον άμεσα. Εκτός κι αν γίνει κανένα «θαύμα» με τον Ολυμπιακό. Γιατί εκεί φτάσαμε, να το θεωρούμε θαύμα. Με αυτούς που ακόμη και στα τελευταία μας δύσκολα χρόνια τους κερδίζαμε. Και τώρα φοβόμαστε μην μας διαλύσουν.
Όπως και δεν νομίζω ότι με το να μείνει ή να φύγει ο Νταμπίζας θα αλλάξουν και πολλά. Δεν είναι αυτοί το πρόβλημα, άσχετα αν επί του παρόντος έχουν αποτύχει, ούτε μπορεί ο Παναθηναϊκός του Αλαφούζου να βρει καλύτερους. Όποιος και να έρθει, γιατί κάποια στιγμή θα ξανατεθεί θέμα, μπορεί και να αλλάξει για λίγο την ψυχολογία, όμως εδώ μιλάμε για μια ομάδα άρρωστη από την κορυφή ως τα νύχια.
