Υπάρχει εξέλιξη, αλλά…
Ο Παναθηναϊκός παιχνίδι με το παιχνίδι παρουσιάζεται όλο και καλύτερος, ακόμα και όταν έχει να αντιμετωπίσει σημαντικές απουσίες. Όμως οφείλει να μάθει να κερδίζει, ιδιαίτερα στα ματς που είναι επιβλητικός στο γήπεδο. Γράφει ο Βασίλης Μοιρώτσος.
Δε με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο όλη αυτή η γκρίνια που αρχίζει πάλι να συσσωρεύεται από χθες το βράδυ στον παναθηναϊκό… πλανήτη. Σύμφωνοι, ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να πάρει ένα παιχνίδι που οι συνθήκες τις οποίες βρήκε ήταν ιδανικές. Και εξηγούμαι:
- Γκολ μόλις στο πρώτο δεκάλεπτο
- Μια άμυνα που σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο έπαιζε πολύ ψηλά και ήταν σαν να έκανε… δώρο το 0-2, που ποτέ δεν ήρθε
- Ένας αντίπαλος πολύ κακός, που δεν είχε αρχή, μέση και τέλος στο παιχνίδι του
- Ένα γήπεδο που φάνταζε σαν ο Παναθηναϊκός να παίζει εντός έδρας και όχι μακριά από το σπίτι του
Κι όμως δεν κατάφερε να πάρει ένα παιχνίδι που αν το κέρδιζε με τρία – τέσσερα γκολ διαφορά θα ήταν φυσιολογική, βάσει εικόνας του αγώνα.
Δεν κατάφερε να το πάρει γιατί οι ποδοσφαιριστές του μοιάζουν να μην ενδιαφέρονται και πολύ για το αποτέλεσμα. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που οφείλει να λύσει ο Γιώργος Δώνης. Διότι για την αποτελεσματικότητα δεν μπορεί να κάνει και πολλά, παρά μόνο να ζητήσει ενίσχυση. Αλλά για τη συμπεριφορά που δείχνουν ορισμένοι παίκτες, πρέπει να λάβει μέτρα.
Ο Μακέντα τελειώνει τις φάσεις λες και κάνει περίπατο στο πάρκο και παίζει με τον γιο του. Ο Κολοβός κάνει λάθος από το οποίο βγαίνει ο Βόλος αντεπίθεση και έρχεται το πέναλτι και αντί να τρέξει, φτιάχνει την καλαμίδα του. Ο Γιόχανσον αντιμετωπίζει τις φάσεις με μια αφέλεια και μια νοοτροπία σαν να παίζει φιλικό παιχνίδι. Είναι τα τρία πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα από το ματς του Βόλου, που ο Παναθηναϊκός έχασε τους πιο τσάμπα βαθμούς του στο φετινό πρωτάθλημα.
Γιατί δε με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο όλη αυτή η γκρίνια; Διότι αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός κάνει βήματα προόδου. Και πλέον γίνεται μια ομάδα που στο γήπεδο επιβάλλει τον δικό της ρυθμό, που έχει συντριπτική κατοχή της μπάλας, που δημιουργεί ευκαιρία και – το βασικότερο – που μαθαίνει να ζει και με τις απουσίες βασικών ποδοσφαιριστών.
Χθες της έλειψαν ο βασικός της στόπερ (Πούγγουρας), ο βασικός της χαφ (Κουρμπέλης) και ο βασικός της μεσοεπιθετικός (Ζαχίντ). Παρ’ όλα αυτά, σε αντίθεση για παράδειγμα με το ματς στο Αγρίνιο που επίσης είχε βασικές απουσίες, η ομάδα και καλό ποδόσφαιρο έπαιξε και φάσεις δημιούργησε. Αν μία απ’ αυτές πήγαινε μέσα, σήμερα θα μιλούσαμε για έναν Παναθηναϊκό που προοδεύει και εξελίσσεται. Ωστόσο το αποτέλεσμα είναι αυτό που μένει και αν οι πράσινοι είχαν… στόχους θα πονούσε περισσότερο.
Φέτος στόχοι δεν υπάρχουν, αφού η εξάδα είναι μονάχα για λόγους γοήτρου. Σαφώς και πρέπει να μπει σε αυτή, περισσότερο για να αποφύγει τη μίζερη διαδικασία των πλέι άουτ. Αλλά το βασικό είναι να συνεχίσει το χτίσιμο για να εμφανιστεί του χρόνου ανταγωνιστικός όχι απλά για την πρώτη εξάδα, που θα αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά για πολύ ψηλότερα. Αρκεί να αλλάξει νοοτροπία και να πείσει τους ποδοσφαιριστές πως πλέον τα… αστεία τελείωσαν και δεν υπάρχει ούτε χρόνος, ούτε υπομονή.
