«Γιατί, πιστεύει κανείς πως ο Βαζέχα δεν ήταν ο καλύτερος επιθετικός του κόσμου;»
Ο Βασίλης Μοιρώτσος κάνει rewind, θυμάται που βρισκόταν το βράδυ της 3ης Απριλίου 1996 και γράφει για τον διάλογο που είχε με τον μπαμπά του, ο οποίος δεν καταλάβαινε την αλήθεια. Πως ο Βαζέχα ήταν ο καλύτερος σέντερ φορ στον πλανήτη.
Αν κάνουμε όλοι ένα rewind θα θυμηθούμε που βρισκόμασταν και τι κάναμε σε μεγάλες στιγμές του αθλητισμού. Θα δούμε ξανά μπροστά στα μάτια μας εικόνες που μας στιγμάτισαν.
Ας κάνουμε ένα πείραμα: πριν συνεχίσετε να διαβάζετε καθίστε και σκεφτείτε που ήσασταν όταν ο Βράνκοβιτς έκανε την τάπα που χάρισε το πρώτο ευρωπαϊκό. Που γιορτάσατε το ευρωπαϊκό στη Θεσσαλονίκη. Τι κάνατε το Πάσχα που γράφτηκε το έπος της Μπολόνια. Τι σπάσατε στο σουτ του Βλάοβιτς στη Βαρκελώνη. Που πανηγυρίσατε το γκολ του Νίνη στη Ρώμη. Με ποιους είδατε τον τελικό του EURO 2004.
Και τώρα που τα θυμηθήκατε (γιατί σίγουρα τα θυμηθήκατε) σκεφτείτε πως, με ποιους και που ζήσατε εκείνο το γκολ στο Άμστερνταμ. Την κούρσα του Δώνη, την πάσα, το πλασέ του Βαζέχα, τα σηκωμένα του χέρια. Το φινάλε μιας βραδιάς που όμοιά της δεν έχει ζήσει άλλη ελληνική ομάδα ποτέ στα χρονικά. Είναι σαν να κερδίσει σήμερα μια ελληνική ομάδα στη Βαρκελώνη, στη Μαδρίτη, στο Παρίσι, στο Άνφιλντ ή στο Έτιχαντ. Τέτοιος άθλος ήταν εκείνος της 3ης Απριλίου 1996. Αξέχαστος. Όπως και όλη η πορεία εκείνης της ομαδάρας του Ρότσα.
24 χρόνια μετά και όμως είναι σαν να το έζησες χθες. Το βλέπεις στο youtube και όμως ακόμα δεν το πιστεύεις. Και ακόμα στεναχωριέσαι για τον επαναληπτικό και τη μεγάλη – και μοναδική – χαμένη ευκαιρία να βρεθεί ο Παναθηναϊκός στον τελικό του Champions League. Να φλερτάρει με το ιερό δισκοπότηρο. Μπορεί με τα χρόνια να έχει μείνει ως «η πορεία μέχρι τα ημιτελικά», όμως αν κάτσεις να το καλό σκεφτείς, ο Παναθηναϊκός έφτασε ουσιαστικά μια ανάσα από την κατάκτηση του Champions League. Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτός είναι ο λόγος που το «Ελλάς – Ευρώπη – Παναθηναϊκός» ήταν, είναι και θα είναι εις τους αιώνας των αιώνων το πιο αληθινό σύνθημα που έχει βγάλει ελληνική εξέδρα. Και τούτο δε θα αλλάξει ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Το δικό μου rewind με φέρνει στον καναπέ του χωριού μου, οδεύοντας προς τα 12 μου χρόνια, φορώντας μια φανέλα αγορασμένη λίγο καιρό πριν, την ημέρα του επαναληπτικού με τη Λέγκια Βαρσοβίας. Περασμένο ένα κασκόλ στο λαιμό, με τον πατέρα μου να μου εξηγεί πριν από το ματς πως οι ελπίδες μας είναι ελάχιστες. Κι εγώ να μην τον καταλαβαίνω, αφού στα δικά του επιχειρήματα για το πόσο μεγάλη ομάδα ήταν ο Άγιαξ, είχα τη δική μου παιδική όσο και αθώα επιχειρηματολογία.
«Μα εμείς μπαμπά έχουμε τον Βαζέχα που είναι ο καλύτερος επιθετικός στην Ευρώπη. Και τον Βάντσικ που είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας στον κόσμο. Κι έχουμε και τον Μπορέλι για τις πάσες και τον Ουζουνίδη. Ποιος να περάσει τον Ουζουνίδη;». Όταν ο Βαζέχα σκόραρε, πρώτα διαλύσαμε όλο το σαλόνι και μετά κόμπιαζα μπροστά του. «Στα έλεγα. Εγώ ξέρω περισσότερο ποδόσφαιρο από σένα. Και ο Βαζέχα είναι ο καλύτερος επιθετικός του κόσμου».
Γιατί, πιστεύει κανείς πως δεν ήταν;