Μακάρι να υπήρχε επενδυτής!
Τα σενάρια «αλλαγής» δίνουν και παίρνουν αλλά – δυστυχώς – ενδιαφερόμενος ΔΕΝ υφίσταται. Γράφει ο Νικόλας Βασιλαράς.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος που να ζει όλη αυτή την κατάσταση τα τελευταία χρόνια στην αγαπημένη μας ομάδα και να μην παρακαλάει για αλλαγή ιδιοκτησίας. Είναι προφανές ότι μόνο έτσι θα μπορέσουμε να μιλάμε ξανά για κανονικό Παναθηναϊκό, θα δοθεί εκ νέου όραμα και θα κοιτάξεις στα μάτια τους αντιπάλους σου που έχουν ξεφύγει.
Από το θέλω όμως μέχρι το μπορώ η απόσταση είναι μεγάλη και δυστυχώς δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι το μαρτύριο θα τελειώσει. Τις τελευταίες ημέρες έχει ξεκινήσει και πάλι ένας κακός χαμός σχετικά με κινέζο επενδυτή, κλεισμένο deal και δεν συμμαζεύεται. Δεν υπάρχει διάθεση χλευασμού της είδησης ούτε θα βάλουμε τη λέξη σε εισαγωγικά. Το θέμα είναι να ψάξουμε αν προκύπτει όχι η επιβεβαίωση αλλά έστω μια μικρή χαραμάδα αισιοδοξίας.
Επίσης και ανεξάρτητα από το ρεπορτάζ του καθενός να πούμε και κάτι άλλο. Βασισμένο κυρίως στην κοινή λογική. Αν όντως τα πράγματα ήταν τόσο προχωρημένα όσο παρουσιάζονται ποιος ο λόγος να μην το πούνε και από την ΠΑΕ; Μην χαλάσει το… τελειωμένο; Δεν είναι δυνατόν από τη μία να γίνεται λόγος για πλήρη συμφωνία και από την άλλη να εκφράζεται πλήρης άγνοια. Κάπου μπάζει το πράγμα και μπερδεύει και ταλαιπωρεί έναν ήδη ταλαιπωρημένο κόσμο που έχει κουραστεί μέσα στη μιζέρια, στα σενάρια και το εμπόριο ελπίδας.
Αν αρχίσεις να σκαλίζεις το παρελθόν και να δεις πόσοι «ενδιαφερόμενοι» εμφανίστηκαν όλο αυτό το διάστημα θα σαλτάρεις και θα εξοργιστείς με το παραμύθι που έπεσε. Η ουσία όμως είναι ότι… επί της ουσίας δεν υπήρξε ΚΑΜΙΑ σοβαρή εμφάνιση επενδυτή με τελευταία του Ταϊλανδού.
Σαφώς και όλη αυτή η ιστορία γεννάει ερωτηματικά. Όχι για τους παπατζήδες που εμφανίστηκαν αλλά γι’ αυτούς που αγνοούνται. Είναι λογικό να σκέφτεται κανείς πόσο παράξενο είναι να μην θέλει να επενδύσει κανείς σε κοτζάμ Παναθηναϊκό και τι φρενάρει τον οποιονδήποτε. Δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε ομάδα αλλά για μαγαζί γωνία. Είτε μας αρέσει όμως είτε όχι (που φυσικά ισχύει το δεύτερο) τη δεδομένη στιγμή δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ και συνεχίζουμε ως έχουμε. Επαναλαμβάνω πως θα ήταν ευχής έργο να υπάρχει αλλά… δεν.