Το ζήσαμε και αυτό!

Τόσα χρόνια εμείς στον Παναθηναϊκό έχουμε ζήσει τα μύρια όσα, έχουμε ζήσει στο πετσί μας αδικίες και αδικίες. Με κύριο πρωταγωνιστή τον Ολυμπιακό, που για 20 χρόνια πήρε πρωταθλήματα, που δεν άξιζε με το έτσι θέλω και την παράγκα να οργιάζει και οι ομαδάρες του Κυράστα και οι ομαδάρες που έφθαναν στα προημιτελικά των κυπέλλων Ευρώπης εδώ πετύχαιναν τους Νίκου και με το έτσι θέλω παικταράδες και ομαδάρες του Παναθηναϊκού δεν έπαιρναν πρωταθλήματα.

Όλα αυτά τα εργαλεία έκαναν τα όργια με κυνικό τρόπο και στο έλεγαν και στα μούτρα. Χθες αυτός ο Φινλανδός, που πέρυσι οργίασε με δύο πέναλτι, που δεν έδωσε στον Παναθηναϊκό και αλλοίωσε το αποτέλεσμα στο ματς με τον Ολυμπιακό(εγώ φώναζα από την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά κανείς δεν άκουσε) έκανε κάτι ανεπανάληπτο.

Σταμάτησε μία φάση, που κατέληγε σε γκολ με σφύριγμα υπέρ του Παναθηναϊκού, που το σημείωσε. Δεν άφησε το πλεονέκτημα στο φάουλ, που έγινε στον Καμπετσή, που έδωσε την μπάλα στον Μακέντα, που πλάσαρε εύστοχα και αμέσως μετά γύρισε και είπε στους παίκτες του Παναθηναϊκού: «Δικό μου λάθος». Τι λες ρε μάγκα; Λάθος σου; Το γκολ δεν γυρνάει πίσω, ούτε οι βαθμοί, που χάθηκαν. Όσο για αυτούς, που λένε, ότι η φάση έχει σταματήσει ας μου πουν γιατί τότε οι παίκτες του ΠΑΟΚ τρέχουν να προλάβουν τον Καμπετσή και ο Βαρέλα βλέπει τρέχοντας στην πλάτη του τον Μακέντα. Εμάς βρήκατε όλοι σας; Αυτά πέστε τα αλλού, όχι σε εμάς. Εύχομαι, λοιπόν, σε όσους λένε από χθες, ότι δεν μπήκε γκολ, αλλά διακόπηκε η φάση, να χάσουν έναν τίτλο, έναν τελικό και να μην μετρήσει ένα τέτοιο γκολ, που θα βάλουν. Τότε θέλω να δω την εφαρμογή του «με λένε Ρίζο…».

Ο Παναθηναϊκός αν έκανε ο Γκεστράνιους το αυτονόητο θα έπαιρνε πιθανότατα τη νίκη. Σε ένα ματς, που και πάλι έκανε πολύ λίγα πράγματα επιθετικά. Για άλλη μία φορά δημιουργικά έκανε ελάχιστα πράγματα απέναντι σε έναν κακό ΠΑΟΚ, αλλά αυτή την φορά δεν δέχθηκε και φάσεις, ούτε είχε καμία πίεση σε σχέση με το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με την ΑΕΚ. Ποιος κανονισμός λέει, όμως, ότι όταν δεν παίζεις καλά, δεν πρέπει να παίρνεις αυτά, που δικαιούσαι; Άλλο η ομάδα, που δεν πείθει και άλλο οι διαιτητικές πιστολιές σαν και αυτή του Γκεστράνιους. Μην τα μπερδεύουμε.

Και όλο το χρόνο όλοι μας έχουμε κάνει την κριτική, που αρμόζει σε διοίκηση, προπονητές, για αυτό που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός, αλλά δεν θα κάνουμε και τον μαλάκα, όταν μας πιστολιάζουν διαιτητικά. Όπως έγινε και με τον Άρη και με τον Ολυμπιακό, όταν άδικα η ομάδα έμεινε με δέκα παίκτες και το έγραψα σε προηγούμενα μπλογκ.

*Χάρηκα με την ψυχή μου την τοποθέτηση του διευθυντή επικοινωνίας της ΠΑΕ Παναθηναϊκός Νικόλα Βασιλαρά, που μίλησε για φούρνους, αμάξια, ενώσεις, τον τρόπο που… παίζεται το ποδόσφαιρο. Επιτέλους τα όσα είπε ο Νικόλας άγγιξαν κάθε Παναθηναϊκό, για όσα έχει ζήσει τόσα χρόνια και για την οργή του για την χθεσινή απόφαση του Γκεστράνιους.

*Σωστό και το ξέσπασμα του Μπόλονι με δύο λάθη. Αυτό, που είπε για τους Έλληνες διαιτητές. Αν θέλει να δει πως σφυρίζουν οι Έλληνες διαιτητές να μπει στο Youtube, να δει τα όργια, που τόσα χρόνια στέρησαν τίτλους από την ομάδα, που έχει την τιμή σήμερα και προπονεί. Διότι ο Παναθηναϊκός είναι τεράστιο μέγεθος μεγαλύτερο από τον Μπόλονι. Επίσης τελείως άτοπο και ρατσιστικό τα περί Μογγολίας, που είπε.

*Αγωνιστικά έχω πει πολλά όλο αυτό το διάστημα. Ο Παναθηναϊκός δεν πείθει και με δεδομένο, ότι μένουν τέσσερα παιχνίδια πρέπει να κάνει τουλάχιστον τρεις νίκες και η μία νίκη να είναι με την ΑΕΚ στην Λεωφόρο. Μακάρι να διαψευστώ, αλλά δεν το βλέπω. Το θέμα είναι να σταματήσει να τρώει και τις πιστολιές, που τρώει τρία παιχνίδια τώρα.

*Το πέναλτι, που ζητάει ο ΠΑΟΚ, όταν ο Κρμέντσικ πέφτει κάτω χωρίς να κάνει κάτι ο Βέλεθ, είναι σαν και αυτά τα πέναλτι ,που για 20 χρόνια έπαιρνε και ο Ολυμπιακός και στο τέλος έπαιρνε και τα πρωταθλήματα.

*Ο Νιάς ήταν ο κορυφαίος όλων χθες. Κάθε ματς και καλύτερος. Μακάρι να μείνει και τη νέα σεζόν, θα βοηθήσει πολύ.

*Αυτή την φορά οι αλλαγές του Μπόλονι βοήθησαν πολύ και παραλίγο να πάρει το ματς με Καμπετσή, Καρλίτος, Ενγκμπαγκοτό.

*Κανείς δεν κατάλαβε, γιατί δεν έπαιξε χθες από την αρχή ο Αλεξανδρόπουλος και ήταν μέσα, όσο ήταν ο περιπατητής Σανκαρέ. Ποιότητα έχει, αλλά τρεξίματα καθόλου και είναι σαν να παίζουμε με δέκα.