Όσοι δεν τρέχουν και δεν θα γυαλίζει το μάτι τους, δεν θα έχουν θέση
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς βάζει επιτέλους κανόνες στο ποδοσφαιρικό τμήμα του Παναθηναϊκού και έχει ήδη καταστήσει σαφείς τους όρους του ενόψει των «κοψιμάτων». Γράφει ο Κώστας Μανωλιουδάκης.
Η δικαιολογία είναι το άλλοθι της αποτυχίας. «Ο,τι και να κάνω, προπονητής δεν με γουστάρει», «ο τύπος είναι άσχετος, εμένα δεν θα αδικούσε;», «πώς να παίξω μπάλα με αυτές τις συνθήκες;» και άλλα τέτοια παρεμφερή και χαριτωμένα συνάμα, έχουμε βαρεθεί χρόνια ολάκερα να τα ακούμε.
Κουραστήκαμε και ο κόσμος… παρακουράστηκε. Το γήπεδο είναι καθρέπτης. Μπαίνεις, σκυλιάζεις και δείχνεις τα άντερά σου. Εάν τα έχεις. Εάν δεν τα έχεις, στο καλό.
Ο Παναθηναϊκός είναι τεράστια ομάδα, οι απαιτήσεις ήταν, είναι και θα είναι, ανάλογες του μεγέθους του σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται και τα άλλοθι, οι δημόσιες σχέσεις και οι παντός είδους διαρροές, δεν πείθουν πλέον κανέναν.
Κανένας προπονητής δεν έχει προσωπικά με κανέναν παίκτη. Εάν του κάνεις τη δουλειά, έχει καλώς, εάν όχι, γυαλίζεις τον πάγκο ή την εξέδρα.
Πλέον, υπάρχει και τρίτος δρόμος. Αυτός του Παναθηναϊκού Β’. Ευεργέτημα για το ποδοσφαιρικό τμήμα του τριφυλλιού η συγκεκριμένη εξέλιξη, όχι μόνο για την αυτονόητη ανάγκη μετάβασης των παιδιών της Ακαδημίας (από τα 19 έως τα 23 τους χρόνια) στο επαγγελματικό επίπεδο προκειμένου να τσεκαριστεί τι απίδια πιάνει ο σάκος τους. Αλλά και για να διευκολυνθεί η διαδικασία αποδέσμευσης παικτών/τουριστών, που κατά καιρούς κάθονταν πάνω στα συμβόλαιά τους και έκαναν ζωάρα στην ευλογημένη και με πλούσια ελέη για καλοπέραση, χώρα μας.
Η παραπάνω εισαγωγή δεν αποτελεί μία απλή δημοσιογραφική διαπίστωση. Αποτελεί το μότο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Οχι με αυτά τα λόγια προφανώς. Αλλά όλα όσα, εμμέσως πλην σαφώς, έχει καταφέρει να περάσει ως μήνυμα στο ποδοσφαιρικό τμήμα ο Σέρβος προπονητής σε αυτές τις πρώτες ημέρες της καλοκαιρινής προετοιμασίας της ομάδας.
Ο Γιοβάνοβιτς είναι αντιδημοσιογραφικός, αλλά την ίδια στιγμή φουλ επικοινωνιακός με τους παίκτες του. Οχι με την έννοια της αβάντας και του «χαϊδεύω αυτιά», αλλά με τη γλώσσα της αλήθειας. Οποιος τρέχει και δίνει τα πάντα στο γήπεδο με το μάτι να γυαλίζει, δεν έχει να φοβάται κανέναν. Οποιος δεν τρέχει και το μάτι του δεν γυαλίζει δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον Παναθηναϊκό.