Η φιλοσοφία του Γιοβάνοβιτς απαιτεί χρόνο και παίκτες… χθες

Τέτοια εποχή πριν από τρία χρόνια, ο Γιώργος Δώνης καθόταν στον πάγκο του Παναθηναϊκού και σχεδίαζε τον τρόπο με τον οποίο θα είχε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, με γνώμονα τα υλικά που είχε στη διάθεσή του και το χρονικό διάστημα της παρουσίας του στην τεχνική ηγεσία της ομάδας. Δεν ήταν αφελής όταν αποφάσισε, κόντρα στην ποδοσφαιρική φιλοσοφία του, να μην δώσει έμφαση στην κατοχή της μπάλας, αλλά στο να θωρακίσει την αμυντική λειτουργία και να δουλέψει σε σχηματισμό με τρεις κεντρικούς αμυντικούς.

Από τη μία ήταν εκ των πραγμάτων αναγκασμένος -με τις αφαιρέσεις βαθμών και την απαγόρευση μεταγραφών στο… κεφάλι- να πάει κόντρα στις ποδοσφαιρικές του αρχές και από την άλλη γνώριζε άριστα ότι αυτό το μονοπάτι είναι ευκολότερο και ασφαλέστερο.

η δεύτερή του χρονιά, προσπάθησε το δυσκολότερο. Να δημιουργήσει έναν Παναθηναϊκό που θα έχει την κατοχή της μπάλας και που θα προσπαθεί να αποδίδει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, με ψηλά τις γραμμές και με έλεγχο του ρυθμού. Μετά την απρόσμενη και το λιγότερο άκομψη απόλυσή του, όχι μόνο δεν υπήρξε… συνέχεια στη δουλειά που είχε προηγηθεί από τους διαδόχους του, αλλά φτάσαμε στην απόλυτη ποδοσφαιρική αντίφαση. Στον απόλυτο παραλογισμό.

Μόνο άμυνα μπετόν με… γραμμή μαζικό από τον Μπόλονι και ξεχαρβάλωμα όσων είχαν διδαχτεί οι πράσινοι ένα χρόνο νωρίτερα όσον αφορά το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο το έργο του κάθε Γιοβάνοβιτς εάν υπήρχε συνέχεια σε ένα σταθερό ποδοσφαιρικό μοντέλο, αλλά αυτό μοιάζει μάλλον με ανέκδοτο για τον τρόπο με τον οποίο παίρνονται οι διοικητικές αποφάσεις στον Παναθηναϊκό.

Διότι το να βρίσκεται μία ομάδα οργανωμένα πίσω από τη μπάλα και να χτυπάει στο επιθετικό τρανζίσιον όποτε έχει την ευκαιρία, απαιτεί σαφώς μικρότερο χρόνο εκμάθησης και αποτελεί την «εύκολη λύση» για καλύτερα -συνήθως πρόσκαιρα- αποτελέσματα.

Το δύσκολο μονοπάτι είναι αυτό που έχει επιλέξει να διδάξει στους πράσινους και να παρουσιάσει στο χορτάρι ο Γιοβάνοβιτς. Το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας δεν αποτελεί πανάκεια, ασφαλώς, αλλά είθισται να θεωρείται χαρακτηριστικό υπεροχής των μεγάλων ομάδων.

Ο Σέρβος προπονητής στήριξε σχεδόν εξ ολοκλήρου το βασικό στάδιο της προετοιμασίας του Παναθηναϊκού πάνω στην τακτική, τo «built up» και την επιθετική ανάπτυξη. Ξεκίνησε να βάζει τα θεμέλια για να επανέλθει ο Παναθηναϊκός στις επιτυχίες από το δύσκολο δρόμο.

Η σύνδεση με τον πρόλογο έγκειται στο γεγονός ότι το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετώπισε στο Χορστ της Ολλανδίας ήταν η «καμένη γη» που συνάντησε, όσον αφορά τις βασικές αρχές που άπτονται της φιλοσοφίας του.

Οι απεσταλμένοι του Τύπου δεν πιστεύαμε στα μάτια μας, πώς μπορεί μία ομάδα, πώς γίνεται επαγγελματίες παίκτες να έχουν ξεχάσει ακόμα και το «over lap», μέσα σε λίγους μήνες. Πόση σύγχυση υπάρχει στο μυαλό.

Ο Γιοβάνοβιτς, όμως, καλείται να αντιμετωπίσει έναν επιπλέον βραχνά. Το πράσινο ρόστερ είναι μπολιασμένο με παίκτες που έχουν παρεμφερή χαρακτηριστικά και όχι συμπληρωματικά και ικανά να στηρίξουν αυτό που θέλει να εφαρμόσει. Δεν υπάρχει αθλητικότητα, δεν υπάρχει ταχύτητα, δεν υπάρχουν εξτρέμ με ντρίμπλα και ικανότητα στο ένας εναντίον ενός, δεν έχει εν ολίγοις τα εργαλεία για να παίξει κυριαρχικό ποδόσφαιρο η ομάδα και για να εφαρμόσει όπως θα ήθελε το 4-2-3-1.

Αυτονόητο και χιλιοειπωμένο είναι το συμπέρασμα ότι η ποδοσφαιρική μετάβαση του Παναθηναϊκού απαιτεί στοχευμένες μεταγραφές ποιότητας… χθες, όπως χρειάζεται και χρόνος που δεν… υπάρχει, σε μία εποχή που η πλειονότητα των φίλων του τριφυλλιού βρίσκεται δικαίως στα κάγκελα. Το μόνο ενθαρρυντικό είναι ότι ο Γιοβάνοβιτς δουλεύει σοβαρά και μεθοδικά, έχει κερδίσει τους παίκτες και δείχνει ικανός να συμμαζέψει τα πράγματα. Προπονητές μάγοι, ωστόσο, δεν υπάρχουν.