Είναι πέρα ως πέρα βαρετή και ανούσια η κουβέντα που γίνεται κάθε φορά μετά από ένα ισόπαλο ντέρμπι. Για το αν πρέπει να χαίρεσαι ή να λυπάσαι, για το πόσο… μεγάλη ομάδα είσαι, για το αν πανηγυρίζεις ή όχι τις ισοπαλίες. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να πανηγυρίσει μια ισοπαλία, κυρίως μια ισοπαλία την 5η αγωνιστική που δεν κρίνει απολύτως τίποτα.
Δεν γνωρίζω ούτε έναν φίλαθλο του Παναθηναϊκού που να σηκώθηκε και να έσφιξε τις γροθιές του χθες το βράδυ όταν έληξε το παιχνίδι στο Καραϊσκάκη. Όλοι εκεί γύρω στο… 100’ λέγαμε «άντε λήξ’ το». Λογικό όταν ο αντίπαλος πιέζει, φέρνει την μπάλα στην περιοχή σου και η ομάδα σου απλά τη διώχνει όπως – όπως. Γιατί καταλαβαίνεις πως αν φύγει το ματς από την ισοπαλία θα πάει προς τη δική του την πλευρά. Και είναι πολύ άσχημο να χάνεις παιχνίδι στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων. Αλλά απ’ αυτό μέχρι το «πανηγυρίζω την ισοπαλία» υπάρχει απόσταση… αιώνων.
Πάμε στα του αγώνα τώρα. Όπως σε όλα τα ντέρμπι, υπάρχουν πράγματα που κρατάς και άλλα που πετάς. Η αλήθεια είναι πως δεν έχει πολλά να κρατήσει ο Παναθηναϊκός απ’ το συγκεκριμένο ματς. Παίρνει τον βαθμό και τον βάζει στο σακούλι, κρατάει την αντίδραση που ακολούθησε γενικώς μετά τις δύο σερί ήττες (με πεντάρα στον Βόλο και ισοπαλία στο Φάληρο), κρατάει την καλή εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, την απόδοση του Μπρινιόλι, τον υπέροχο Αλεξανδρόπουλο και τις «απαντήσεις» που έδωσε συνολικά η αμυντική του γραμμή σε ένα παιχνίδι που έως και ο αντίπαλος θεώρησε ότι εκεί θα είναι το πρόβλημά του και του έστειλε και Τικίνιο και Ελ Αραμπί.
Δεν κρατάει την εικόνα του β’ μέρους, τον φόβο που έβγαλε σε ορισμένες περιπτώσεις, την αδυναμία να κρατήσει και να κυκλοφορήσει μπάλα, αλλά πολύ περισσότερο να βγάλει 1-2 κόντρα επιθέσεις της προκοπής ώστε να απειλήσει. Ούτε… αχ δεν κάναμε στο δεύτερο ημίχρονο. Όχι πως έκανε και πολλά ο αντίπαλος, που είχε συνολικά 18 τελικές, αλλά με το ζόρι να έκανε 2-3 σημαντικές ευκαιρίες. Όχι κλασικές, τέτοιες δεν υπήρξαν, αλλά σημαντικές.
Αν δούμε τη μεγάλη εικόνα και «διαβάσουμε» λίγο καλύτερα τα στοιχεία του αγώνα, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα πράγματα. Εκτός αν ξέρετε πολλές ομάδες που πάνε να παίξουν ένα εκτός έδρας ντέρμπι με απουσίες 6-7 βασικών ποδοσφαιριστών και μάλιστα νωρίς στη σεζόν και παίζουν… διαστημικό ποδόσφαιρο.
Ο Παναθηναϊκός πήγε στο Καραϊσκάκη χωρίς τον βασικό του στόπερ (Βέλεθ), τον βασικό του δεξιό μπακ (Κώτσιρας), τον βασικό του τερματοφύλακα (Διούδης), τον βασικό του επιθετικό (Ιωαννίδης). Συν τους Σένκεφελντ και Κουρμπέλη, που παραμένουν στα «πιτς» (θα ήταν βασικές επιλογές αν ήταν υγιείς), συν τον Μαουρίσιο που δεν μπορούσε να αγωνιστεί παραπάνω από 15 λεπτά. Με τόσα προβλήματα, με έναν αντίπαλο προερχόμενο από επιβλητικό διπλό στη Φενέρμπαχτσε, με την ψυχολογία δύο σερί χαμένων αγώνων μακριά από τη Λεωφόρο. Θετικό είναι το πρόσημο λοιπόν κι ας υπάρχουν πράγματα που προβληματίζουν και που σίγουρα χρίζουν βελτίωσης και μάλιστα άμεσης.
Μπορούμε να το… διαβάσουμε κι αλλιώς όλο αυτό. Βγάλτε από την ΑΕΚ, για παράδειγμα, τους Βράνιες και Τζαβέλλα, τον Μισελέν, τον Αραούχο, τον Στάνκοβιτς και τον Σιμόες και στείλτε την να παίξει στο Καραϊσκάκη. Πόσο εύκολα θα κρατήσει το μηδέν και με τι αποτέλεσμα θα έφευγε;
