Εάν υπάρχει ένα στοιχείο που ξεχωρίζει στην προσωπικότητα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι αντιμετωπίζει τους πάντες με ίδια κριτήρια και αποστάσεις. Υπάρχουν κι άλλα χαρακτηριστικά ασφαλώς αλλά αυτό είναι το κυρίαρχο όσο και το πλέον σπάνιο, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και γενικώς στη ζωή. Ανεξαρτήτως ονομάτων, καριέρας και προσδοκιών, ο Γιοβάνοβιτς έχει ίδια στάση. Ακόμη και στους δημοσιογράφους που καλύπτουν το ρεπορτάζ της ομάδας είχε εξ αρχής ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να μιλάει με κανέναν γιατί «αυτό είναι το δίκαιο», όπως είχε πει χαρακτηριστικά στους απεσταλμένους του Τύπου το καλοκαίρι στην προετοιμασία. Ιδια στάση κράτησε και στα αποδυτήρια.
Εξ αρχής. Από την πρώτη μέρα. Βλέπαμε να έχει την ίδια συμπεριφορά απέναντι στον φευγάτο Σανκαρέ και στον Πέρεθ που ήταν «δική του» μεταγραφή, για παράδειγμα, στον Αγιούμπ και τον Αλεξανδρόπουλο, στον Ενγκαμπαγκοτό και τον Χατζηγιοβάνη, σε τέτοιο βαθμό που προέκυψε πρόβλημα στο «άδειασμα» του ρόστερ που προσδοκούσε ο σύλλογος για την αποφόρτιση συμβολαίων παικτών που δεν υπολογίζονταν.
Αν όμως εκείνη τη χρονική στιγμή δημιουργήθηκε πρόβλημα, μακροπρόθεσμα το κέρδος είναι σαφώς μεγαλύτερο και τα πρώτα αποτελέσματα τα είδαμε όταν άνοιξε το ροτέισον στα ματς με τη Λαμία και το Βόλο και αναδείχθηκαν ως πρωταγωνιστές παίκτες όπως ο Βιγιαφάνιες, ο Μακέντα και ο Μαουρίσιο που ήταν πέρυσι βασικότατα στελέχη αλλά στην παρούσα σεζόν βρίσκονταν, μέχρι πρότινος, στη ναφθαλίνη. Αντί για μούτρα και ξενέρωμα, άπαντες τα έδωσαν όλα, όπως συνέβη και με τον Αϊτόρ, προκειμένου να αυξήσουν το εύρος επιρροής τους στην ομάδα και κατ’ επέκταση το χρόνο συμμετοχής τους.
Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα που επικυρώνουν το παραπάνω συμπέρασμα. Ο Λούκας Βιγιαφάνιες ήταν ένας παίκτης στον οποίο πόνταρε ο Γιοβάνοβιτς το καλοκαίρι, πριν ακόμα ξεκινήσει τη δουλειά, στις πρώτες του εκτιμήσεις για το έμψυχο υλικό. Είχε πει μάλιστα στη διοίκηση «δεν θέλω δημιουργικό μέσο για βασικό, έχω τον Βιγιαφάνιες για εκεί» και αυτός ήταν ο λόγος που αποκτήθηκε ο -δανεικός- Λούντκβιστ και όχι κάτι πιο «βαρύ» από πλευράς βιογραφικού. Ο Βιγιαφάνιες ξεκίνησε στα φιλικά ως βασικός, αλλά δεν ήταν καλά. Ο Γιοβάνοβιτς δεν κόλλησε, τον άφησε εκτός ενδεκάδας και όταν έκανε το επεισόδιο με τον Χατζηγιοβάνη του πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού με συνοπτικές διαδικασίες.
Ο Αργεντινός βολόδερνε μεταξύ πάγκου και εξέδρας αλλά όταν ο Σέρβος προπονητής είδε ότι ξαναβρίσκει τη φόρμα του, τον επανέφερε στην ενδεκάδα, πιστοποιώντας ότι σε κάθε περίπτωση δεν έχει εμμονές και θέλει να είναι δίκαιος απέναντι σε όλους. Αλλη μία περίπτωση είναι ο Καρλίτος. «Μου αρέσει να παίζω με τρεις κεντρικούς χαφ και ένα 9άρι» έλεγε ο Γιοβάνοβιτς στην προετοιμασία και συμπλήρωνε για τον Καρλίτος «είναι καλός παίκτης σίγουρα, αλλά δεν είναι 9άρι κλασικό. Είναι κάτι ανάμεσα σε «9» και σε «10» και είναι ένα πρόβλημα για μένα ότι θέλω να παίζει με τρεις μέσους κι έναν στράικερ». Στην πράξη αποδείχθηκε πως είχε δίκιο για τη θέση του Καρλίτος και ταυτόχρονα δεν δίστασε να τροποποιήσει το σύστημά του για να τον χωρέσει στην ενδεκάδα, από τη στιγμή που βρισκόταν σε ημιάγρια κατάσταση, κάνοντας εξαιρετικά ματς και σκοράροντας κατά ριπάς.
Υπάρχουν κι άλλα μικρότερα ή μεγαλύτερα καταγεγραμμένα περιστατικά, τα οποία εκτός από το να τα διαπιστώνουμε εμείς, τα βιώνουν οι παίκτες. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο.
Η λέξη «κλειδί» για την αποδοχή που έχει ο Γιοβάνοβιτς στα αποδυτήρια είναι ο σεβασμός. Κανέναν παίκτη δεν αντιμετώπισε με απαξίωση. Το αντίθετο μάλιστα. Κι αυτή η στάση φέρνει αποτελέσματα μακροπρόθεσμα στο κλίμα της ομάδας αλλά και την αίσθηση της δικαιοσύνης που είναι εξ ίσου σημαντική ακόμα και με την ίδια τη δικαιοσύνη.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
